Bjarmi - 01.10.1930, Blaðsíða 3

BJARMI
163
[ifl.ö sem sagt er. En þaó er svo
margt, sem ósagt er.
Á hin helstu atriói, sem mjer finst
vanta í þessa bók, ætla jeg aó minn-
ast.
Þaó, sem vantar fyrst og fremst,
eru »Fræði Lúters hin minni«. Hin
evangeliska lúterska þjóókirkja Is-
lands, má ekki sleppa sjálfu eining-
arbandi lútersku kirknanna. Hinar
sígildu skýringar trúarhetjunnar
miklu, um mikilvægustu atriói krist-
indómsins, má ekki vanta í bók
handa fermingarbörnum. Ferming-
arbörn eiga aó kunna orórjett Fræði
Lúters hin minni.
Einkum vegna þess aó Fræóin
vanta, sakna jeg svo mjög, aó þaó,
sem nú skal minst á, skuli vanta í
nefnda bók.
Þaó er hvergi minst á trú á þrí-
einan Guó. í öll þau ár, er jeg hafi
fermt börn, hefi jeg spurt á kirkju-
gólfi þessarar spurningar: »Á hvern
trúum við?« Og jeg hefi kent börn-
unum aó svara: »Á Guó föóur, son
og heilagan anda«. Þetta hefói höf-
undur átt aó minnast á á bls. 10, er
hann talar um hinn eina sanna Guó.
Ef jeg kenni þann kafla, mun jeg
kenna hann þannig: Guó e r einn,
en h inn e ini G u ó er: faóirinn,
sonurinn og heilagur andi.
Og í kaflanum um skírnina er al-
veg gengió fram hjá því, að skýra
frá hvaóa gildi þaó hafi, aó vera
skíróur til nafns heilagrar þrenning-
Ur. Og jafnvel gengió svo langt, aó
þegar vitnaó er til skírnarsálma í
salmabókinni er gengió fram hjá feg-
Ursta sálminum, nr. 572: »Guó faóir
sje vörður«.
Ennfremur er í þessari bók geng-
^ fram hjá því, aó Jesús dó í vorn
staó. Þaó er aó vísu skýrt frá því, að
•Jesús dó fyrir mennina, og aó dauói
hans hafi verió »kærleiks fórn« —
en þaó vantar að dauóa hans var
»staógöngufórn kærleikans«. Og hún
er ekki tekin meó ritningargreinin
fagra úr Jes. 53.: »Vegna vorra mis-
gerða var hann særóur«, o. s. frv.
Fyrir mjer er þetta samt aóalat-
riói kristindómsins, og þess vegna
get jeg ekki játaó trú mína á Jesúm
meó oróum, sem betur lýsa trú minni,
en hinum gömlu oróum Lúters, í
skýringu hans vió 2. gr. trúarjátn-
ingarinnar. En þá skýringu, þá perlu
krisnu bókmentanna vantar í þessa
bók. Geta prestar gengió fram hjá
því, aó kenna börnunum, aó Jesús
Kristur hafi friókeypt og frelsaó
þau, glötuó og fyrirdœmd meó sínu
heilaga dýrmæta blóói, og með sinni
saklausu pínu og dauóa?
Kirkjan má ekki, vió fermingar-
undirbúning, ganga algerlega fram
hjá hinni »objectivu frióþægingu«.
Það er aó vísu rjett aö leggja mikla
áherslu á hina »subjectivu frióþæg-
ingu«, eins og höf. hefir gert, en meó
því er þó ekki sagóur nema hálfur
sannleikur.
Á eftir kaflanum um dauóa Krists,
tekur höfundur þetta gullfagra vers
Hallgríms Pjetursonar: »Gegnum
Jesú helgast hjarta«, en hann heföi
líka átt aó taka nokkur vers úr 23.
sálmi Passíusálmanna, einkum vers-
ið: »Sástu þá, Jesú sæli, Sár mín
óbærileg Til lausnar þínum þræli Því
ljestu binda þig, Gekkst, svo undir
þá grimdarkvöl, Aó jeg kvittur yrói,
Vió eilíft hrygðarböl«.
Ennfremur minnist höf. ekkert á
»náóarverh heilags anda«. Á bls. 86
og 87 er talaö um afturhvarf, en alls
ekki á þaó minst, aó heiagur andi
hjálpi oss til afturhvarfs og endur-
fæóingar. Endurfæöingin er eitt af
grundvallaratrióum kristindómsins.