Bjarmi - 15.07.1931, Page 7

BJARMI
111
Sameiginleg bænastund.
Kona, á fámennu sveitaheimili, sem
sjaldan kemst að heiman og nær ekki til
útvarps, skrifar Bjarma og vill láta rit-
stjórann gangast fyrir aó lærisveinar
Krists um land alt velji sjer sameiginlega
stund til bæna daglega eða vikulega. Er
þaó íhugunarvert ,og eðlilegast að morgun-
stund væri til þess valin, en þá rekst það
líklega á misjafnar klukkur og ólíka fóta-
ferð. — Ef útvarpið fengist til að útvarpa
kvöldhugvekju eða kvöldsálmi, þá væru
væntanlega næstu mínútur á eftir hentug-
ar í þessu tillitj, þótt rekast kunni á kvöld-
fundi.
Annars fer hjer á eftir meginefnið úr
brjefi konunnar og fleiri brjefum, er um
svipað ræða, en dregið hjer saman í eina
heild. — Svörin, sem koma kunna, verða
sömuleiðis birt að einhverju leyti. Ritsti.
Hvernig eigum við, sem unnum starf-
andi kristindómi að sameina krafta vora?
Við erum svo dreifð, þekkjumst ekki nema
fá, vitum varla stundum um luærjir eru
systur vorar og bræður í þessu tilliti í
næstu sveitum. Fljótt á litið er þar ef til
vill enginn lærisveinn Krists, varla vott-
ur þess að nokkurn mann langi til þess að
vera lærisveinn hans, en við náin kynní
og góða eftirtekt kemur alt annað í ljós.
Við margbreytt kjör og misjafnar umbúð-
ir býr eilífðarþrá, bænarandi, traust á
Kristi, viðleitni til að hlýða Guði. Ait veikt,
— víðar en hjá mjer, og ofurlítil trúar-
gleði, en þó í rjetta átt. — Þegar óþolin-
mæðin hjá mjer eða öðrum gjörir lítið úr
því öllu, og telur það veika »dauttc< og
óframfærna »sofandi«, hugsa jeg i kyrþey:
»Guði sje lof að óþolinmæðin hefir ekk-
ert lyklavald að himnaríki, og að jeg á
ekki að telja hvað margir sjeu lærisveinar
Krists hjer í grend eóa annarstaðar«.
Hitt er annað alt, að við„ sem þráum að
vaxa, verða betri lærisveinar, finnum oft
sárt til einangrunar og vildum óska þess
að geta stuðst við samfjelag trúaðra. Sífeld
einangrun veldur óframfærni, feimni og
ýmsri sjervisku. Þess eru dæmi, að trú-
rækin kona kemur til Reykjavíkur eða
annars kaupstaðar, þar sem hún hafði
heyrt að trúaðar konur hafi fjelagsskap
með bæn og söng. Ilana langar til að kynn-
ast því, eiga sambænastund með systrum
sínum, en hún þekkir þær ekki, og hefir
ekki þrek til að leita til þeirra að f,yrra
bragði, — eða fer að vísu og hittir ein-
hvern »leiðtogann«, sem einmitt þá stund-
ina á annríkt og gefur sjer ekki tíma til
aó spyrja gestinn um andleg mál og kon-
an aðkomna hefir ekki einurð til að brjóta
upp á því, ■ og fer svo hrygg heimleiðis.
-- Ma vera að svipað komi fyrir fleiri en
kjarklitlar konur. Þeir, eða þær, sem
kunnir eru að trúaráhuga, mega aldrei
eiga svo annríkt, er óframfærnir gestir
koma, að þeir reyni ekki til að svipast þar
eftir gróðurbletti fyrir sáðkorn guðsríkis.
Og við smælingjarnir, sem minna er heimt-
aó af, gætum margoft hjálpað hvort öðru
betur í andlegum efnum en við gjörum.
En hvað má gjöra til bóta í fámenni og
dreifingu, svo að samfjelag trúaðra styrk-
ist? —
Væri ekki reynandi að menn tækju sig
saman um að helga Guði sömu mínúturn-
ar daglega eóa vikulega til bæna, svo að
allir þeir hraustir eða veikir, sem aleinir
fara daglega í trúmálum, geti á þenna veg
stuðst við annað biðjandi fólk langt i
burtu? Bersýnilegt er að blessun mundi
af því leiða, meðal annars fyrir marga
þreytta og þjáða, að geta fulltreyst því, að
nú, samhliða honum, væru margir í bæn,
og bæðu allir hverjir fyrir öðrum og þá
fyrir honum einnig'. En hver er hentug
bænastund, að sem flestir geti tekið þátt
og- helgað Guði sömu 10 mínúturnar. —
Hvað segja lesendurnir um það og um mál-
ið alt?
»<Z>^