Bjarmi - 15.04.1932, Blaðsíða 1

XXVI. árg. 15. a[ ríl 1932. 8. tbl.
- • - - ====-===
t Sr. Árni Björnsson,
p rö i'as ( u r.
1 8 6 3. —1 932. '
Þegar trúfastur vinur andast, er þeim
sem eftir stendur erfitt um mál. Að vísu
er honum l.iú;ft að leggja sveig góðra
minninga á leiöi hans, en hins vegar eru
bestu minningarnar honum of helgar, til
])ess að .láta þær á alfaraleið, þar sem
rykið frá misskilningi og ókunnugleika
kann að falla á þær.
■ Því verður í þessum orðum farið fljótt
yfir langa sögu.
Það eru um 34 ár ár síðan jeg kyntist
sra Árna Björnssyni. Jeg var að undirbúa
síúkustof^nun á Sauðárkrók, og sneri mjer
fyrst til sóknarprestsins. Hann lofaði þeg-
ar að vera meðal stofnenda, ef jeg gæti
fengið annan góðkunnan borgara á Sauð-
árkrók, Vigfús Melsteð, söðlasmið, til að
vera með, og sá maður gaf kost á því,
ef aðrir 10 fengjust, sem hann tiltók. Það
gekk alt vel og þeir sra Árni og V. Mel-
steð urðu, með öðrum fleiri, trúfastir
starfsmenn bindindismálsins alla æfi, þótt
háðir færtt síðar frá Sauðárkrók.
Þessi fyrstu viðkynni þóttu mjer góð og
fóru þó vaxandi og batnandi og best voru
þau síðustu, samtal okkai- í banalegu hans,
- en það er ekki blaðamál.
Oft hafði jeg áður sjeð hjá honum
hreinskilni, auðmýkt og trúartraust, en
aldrei betur en þá.
Mjer virtist hann vera að þroskast í öllu
því, sem best er. Kriststrúin var honum
svo hjartfólgin, að hann var jafnan örugg-
u.r, þótt alskonar trúmálamisvindi færi
um land á starfsárum hans.
Deilur tók hann nærri sjer, en þó
kaus hann heldur að júta trú sína um-
búðalaust, bæöi á prestastefnum og í ræðu-
stól, heldur en slá úr og í og láta sem alt