Bjarmi - 01.03.1934, Qupperneq 5

BJARMI
35
opinberast«, hann sem er »höfundur og
fullkomnari trúarinnar«.
Þeir, sem afneita þessari kenningu,
hafa venjulega þá röksemd fyrir skoðun
sinni að kenningin: »sé gjörsamlega ósam-
boðin guðshugmynd vorri«. Eg þekki ekki
guðshugmynd þessara manna svo það get-
ur vel verið rétt, að hún samrýmist ekki
þessu, en hitt ber að athuga, að kenning
þessi er sprottin upp í jarðvegi kristin-
dómsins og þar ber að leita skýringarinnar
á kenningum kristindómsins en ekki í guðs-
hugmynd hinna og þessara nútíma manna,
þeirri guðshugmynd, sem er eins marg-
vísleg og hinir einstöku menn sem hug-
myndirnar hafa eru margir.
Það er eitt atriði í kenningum kristin-
dómsins sem þessir menn virðast ganga
fram hjá er þeir ræða um þessi mál. Það
er kenningin um hin tvö öfl er berjast um
mannssálina. Kristur sjálfur talar um
höfðingja þessa heims (Satan) sem þann
er eyðileggi það verk, er mannssonurinn
vinnur (sbr. dæmisögu Krists í Matt. 13,
24. -30. og útskýring hans við sömu
dæmisögu í v. 36—43).
Ennfremur má geta þess sem Kristur
segir í Jóh. 8, 44. að djöfullinn sé mann-
drápari frá upphafi, og faðir lýginnar.
Einnig að sá vondi ræni því góða orði sem
sáð er í hjarta ýmsra manna. (Matt. 13, 19).
Hver maður sem tekur þetta til greina,
hlýtur að sjá að kristindómurinn kennir
um tvö algerlega andstæð öfl sem berjist.
Það er svo mannsins sem í baráttunni lend-
ir að velja á milli »höfðingja heimsins«
sem: ekkert á í Kristi (Jóh. 14, 30) eða
Krists, sem er sannleikans konungur. Krist-
ur sjálfur hefir kennt um val. Það sjáum
við á frásögunni í Lúk. 10, 42. er hann seg-
h' við Mörtu: María hefir valið góða hlutann
°g hann mun ekki verða frá henni tek-
*nn. Hún valdi en um hvað var valið? Vai'
bað einungis smávgegilegt formsatriði sem
' raun og veru skiftir litlu máli? Einungis
kannske því að maðurinn þurfi að vera
nokkurn tíma lengur á trafalasömu til-
verustigi? Finnst mönnum sennilegt að
Guðssonurinn hafi fórnfært sér einungis
fyrir það? Nei, maður sem hefur hugsað
og viðurkennt Krist sem frelsara sinn get-
ur eþki viðurkennt það. Annaðhvort að við-
urkenna Krist sem frelsara eða þá ein
ungis sem hvern annan speking sem engin
sannindi flytur fram fyrir aðra, og hefur
mjög skjátlast minnsta kosti í mörgum til-
fellum viðvíkjandi eilífa lífinu, ef það er
eins og hinar »spírititsku« kenningar segja
að það sé. Sé svo að kenningar Krists fái
ekki fullkomlega staðist, erum vér aumk-
unarverðastir allra manna, ónýt trú vor
og von og þá stöndum vér uppi hjálpar-
vana og vonlausir í heimi þessum. En andi
Guðis vitnar með vorum anda að Jesús
Kristur hafi: »endurleyst mig glataðan og
fyrirdæmdan manninn« hvern fyrir sig
persónulega. Það er hinn mikli fagnaðar-
boðskapur kristninnar. Sæll er sá maður,
sem á þessa reynslu persónulega því hann
hefur öðlast hana eftir rétta umhugsun
fyrir leiðsögn Guðs heilaga anda.
Og hvað þá um hina? Hvað verður um
þá sem ekki velja það rétta? Getur kær-
leiksríkur Guð afneitað þeim? Nei, það
er ekki hann sem afneitar þeim. Jesús
elskar syndarann. Kærleikur hans nær til
þeirra eftir að þeir hafa hafnað honum.
Ljqsasta dæmið um það er Júdas. Jesús
kallar hann »glötunar-soninn«, og segir að
honum hefði verið betra að hann hefði
aldrei fæðst. Var það einungis vegna þess.
að hann framseldi Krist? Var það ekki
eins vegna þess, sem Kristur vissi að beið
hans? »Vinur, hví ertu hér kominn? Júdas
svíkur þú mannsoninn með kossi?« Þetta
eru þau orð sem meistarinn segir við þann
lærisvein, sem átti sama náðartilboð og'
hinir, en gekk frá meistara sínum út í
myrkrið, svifti sig sjálfur því lífi sem hon-
um hafði verið gefið, alveg það sama og
afneitarar gera með sitt andlega líf. Þeir
hafna lífinu, og ganga þeim á hönd sem