Bjarmi - 01.12.1934, Blaðsíða 2

176
BJARMI
Það er boðskapurinn mikli, sem jarðar-
búum er fluttur í dag á þúsund tungumál-
um. — En það er hlutverk vort, mitt og
þitt, að flytja hann til þeirra, sem enn
sitja í myrkri.
Látum ekki lofsönginn dvína. Lofið
Drottin allar þjóðir, mikli og prísi hann
allir lýðir.
Gleðileg jól.
Endurminningar um jólin.
Jeg er fæddur árið 1865 í Víðinesi i
Hjaltadal, Skagafjarðarsýslu. Þar ólst jeg
upp þar til 1876. Það ár fluttu foreldrar
mínir Guðmundur Jóhannesson og Sigríður
Aradóttir til Canada. Jeg var því 10 ára
er jeg fluttist frá fósturfoldinni.
Endurminningar mínar frá þeim dögum
eru nokkuð þokukendar. Jeg man samt
vel eftir mörgu, sem fyrir mig bar, seinni
partinn af þeim 10 árum sem jeg ólst upp
í Víðinesi. Jeg man best eftir því, sem
var eitthvað frábrugðið því hversdagslega.
Það, sem hefir einna best fests í huga
mínum eru hátíðahöld, sjerstaklega á jól-
unum. Þegar lýst er einni jólanótt í Víði-
nesi, þá á sú lýsing við flestar eða
allar jólanætur þar, á þessu tímabili. Það
er sagt nú á dögum að jólin séu hátið
barnanna, en á þessum bernskuárum mín-
um í Víðinesi, voru jólin gleðihátíð fyrir
alla, eins þá eldri, sem hina yngri. Því allir
ungir og gamlir tóku þátt í því, að halda
jólin heilög, eins og þá var sagt.
Endurminningar mínar um jólin eru
bundnar við Víðines, því að jeg man ekki
eftir því, að hafa, verið neinsstaðar annars-
staðar en heima á jólanóttina. Jeg man
ekki eftir því að farið væri neitt til kirkju,
held helst það hafi verið siður að halda
jólanóttina hátíðlega í heimahúsum. Jeg
man vel eftir kirkjuferðum til Hólakirkju
á jóladaginn, og eins á öðrum hátíðisdög-
um ársins.
Seinni part jólaföstu var farið að búa
sig undir jólin, og kom það mest -niður á
kvenfólkinu. Þá var farið að prjóna sokka
og vetlinga og sauma ýmislegar spjarir
sem átti að gefa hinum og þessum á heim-
ilinu. I vikunni fyrir jól ^var farið að
hreinsa og »skúra« allt í ^bænum. Faðir
minn fór þá líka vanalega í kaupstaðinn,
Hofsós eða Grafarós, til að kaupa það,
sem þurfti til jólanna, og svo að kaupa
ýmislegt í jólagjafir bæði fyrir sig og aðra
á heimilinu, sem gátu veitt sjer það fyrir
jólin. Það sem helst var keypt til heimilis-
ins var kaffi, sykur, súkkulaði, tóbak, og
svo í?á kútinn«. Ekki man jeg til þess að
kúturinn væri neitt opnaður á jólanóttina.
Það var látið bíða þangað til á jóladags
kvöld, eða máske ekki fyr en á gamlaárs-
kvöld. Það var haldið upp á það, með glað-
værð, söng, kveðskap og spilamennsku, og
þá kom kúturinn sjer vel.
Þegar faðir minn kom aftur úr kaup-
staðnum, þá varð að fara gætilega að öllu,
því að allir vissu að þeir mundu fá eitt-
hvað í jólagjöf, þó var ekki gott að vita
fyrirfram hvað það mundi verða, því varö
að fara pukurslega með þetta allt, svo ekk-
ert kæmist upp fyr en á sínum tíma. Við
börnin vorum miklu forvitnari á þessum
tíma ársins en endranær, svo við reynd-
um með öllu móti að hnýsast eftir öllu, sem
var að gjörast. Það jók talsvert á forvitni
okkar, þegar faðir minn kom með tvær
troðfullar skjóður úr kaupstaðnum. Þær
voru strax drifnar inn í skemmu, áður en
við gátum svo mikið sem þukklað á þeim.
Við gægðumst inn um skráargatið á hurð-
inni, til að vita hvort við gætum ekki orðið
neins vísari, en það gaf okkur engar upp-
lýsingar. Við bara sáum báðar skjóðurnar
standa á bekk, hvor við hliðina á annari
eins og systur, beint á móti dyrunum.
En það gaf okkur enga úrlausn, um það
sem við vildum fá að vita.