Bjarmi - 01.01.1935, Blaðsíða 5

BJARMI
3
asta vopnið í höndum niðurrifsmannanna
í baráttu þeirra gegn Biblíunni og játn-
ingum kirkjunnar. Og það er ]>ung ákæra
á hendur íslerisku prestastjettinni, að til
skuli vera allmargir trúaðir menn, sem
biðja Guð þess af öllu hjarta, ef þeir vita
af einhverjum ungum, trúuðum manni, aö
hann verði ekki prestur, því að þá telja
þeir vonlaust um það, að hann boði orð
krossins óskert. Átakanlegri mynd'af neyð-
arástandi íslensku kirkjunnar get jeg ekki
hugsað mjer.
Þessari reynslusönnun er eðlilega mjög
haldið á lofti af leikmönnum, því að hjer
er um staðreynd að ræða, sem ekki verð-
ur um þokað, þótt öll heimsins fræðikerfi
kæmu til.
En þó ei' það nú svo, að þetta er engan-
veginn nægilegt, til þéss að sanna rjett-
mæti eða órjettmæti guðfræðinnar. Það
sannar aðeins ]>að, að guðfræðina má nota
til ills, en það er nú fátt gott, sem ekki
er með því markinu brent.
Það er mjög algeng röksemd trúaðra
manna gegn guðl'ræðinni, að Biblían hafi
alla þá speki að geyma, sem mennirnir
þurfi nauðsynlegast á að halda, og henn-
ar orð sjeu svo skýr, að þar þurfi jafnvel
ekki fáráðlingurinn að fara villu vegar,
eins og hún segir sjálf. ,
Þetta er nú auðvitað hverju orði sann-
ara svo langt sem það ncer. Boðskapur
Biblíunnar uro hjálpræði Guðs handa synd-
ugum mönnum, vegna krossdauða og upp-
risu Frelsarans, er svo skýr, að hann geta
allir syndarar skilið, fyrir aðstoð Heilags
Anda, hvort sem þeir eru lærðir eða ólærð-
ir, vitrir eða fávísir. Til þess að rata veg
hjálpræðisins, þarf maðurinn ekki annað
en að vera syndari með iðrandi hjarta og
koma til Krists með syndir sínar. »Hún
skal kallast brautin helga; enginn, sem
hana fer, mun villast, jafnvel ekki fáráðl-
ingar«.
En það er nú engan veginn nóg fyrir
trúaða leikmenn, að skírskota til Biblíunn-
ar til dóms yfir allri guðfræði. Því að ein-
mitt þetta, að þeir geta sjálfir lesið Bibl-
íwna, eiga þeir guðfrœðinni að þakka.
Það eru guðfræðingarnir, sem hafa þýtt
Biblíuna úr fjarskyldum og erfiðum tungu-
máluro, á vort eigið tungumál. Það.hefðu
líklega fæstir mikil not af gatslitnum og
nær ólæsilegum hebreskum og grískum
handritum, með óteljandi villum og úr-
fellingum, sem þarf að lesa í málið. Það
má auðvitað segja sem svo, að til þessa
starfs þurfi aðeins málfræðinga, en ekki
guðfræðinga. Það er alveg satt, að þeir,
sero við þetta fást, þurfa engu síður að
vera málfræðingar, en það er þó augljóst
mál, að guðfræðingurinn hefir margfalt
meiri möguleika til að skilja það efni, sem
hjer um ræðir, og því færari um að láta
efpið koma skýrt fram í sinni upphaflegu
mynd, og það er auðvitað aðalatriðið. Fyr-
ir nú utan það, að svo framarlega sem guð-
fræðingurinn ber nafn sitt með rjettu, þá
má yfirleitt gera ráð fyrir því, að kærleik-
ur hans til þessarar helgu bókar, sem flyt-
ur boðskapinn um hjálpræði hans, sje hon-
um mjög sterk hvöt til að vanda verk sitt
af fremsta megni.
En það er ekki aðeins biblíuþýðingin,
sem vjer eigum g'uðfræðinni að þakka. Guð-
fræðin hefir verið eitt hið helsta vekfærið
í hendi Guðs til að varðveita fagnaðarer-
indið frá því að hverfa inn í allar þær
háskalegu villutrúarkenningar, sem reynt
hafa að sigra kristindóminn. Þetta skilja
þó þeir einir til fulls, sem reynt hafa. að
kynna sjer sögu kristindómsins frá upp-
hafi. Það er að vísu satt, að villukennend-
urnir hafa oft eða jafnvel oftast verið guð-
íræðingar, og hitt er líka satt, að bestu og
mestu guðfræðingum kristninnar hefir oft
skeikað í varnarákafa sínum fyrir liinni
réttu biblíulegu trú. En eigi að síður er
það þó söguleg staðreynd, að þegar mest
reið á vakti Guð upp einhvern guðfræðing,
sem hafði þann lærdóm og þá þekkingu á
Guðs orði og þá fyllingu Andans, sem til