Bjarmi - 01.01.1935, Blaðsíða 11

BJARMI
9
Árin liðu. Árni litli óx, upp ög' varð stór
og sterkur, eftirlæti foreldra sinna. Átj-
ánda afmælisdag sinn átti hann síðasta
dag' seftembermánaðar, og var þá að lík-
amsburðum og vexti, sem fulltíðamaður.
Það haust var stormasamt og' slæm tíð,
svo að elstu rnenn mundu varla annað eins.
Fiskimennirnir í Ytri-Vík fengu að
kenna á tíðinni eigi síður en aðrir. Á þriðju
viku höfðu þeir eigi getað vitjað neta
sinna vegna óveðursins. Loks, — það var á
föstudegi í kringum miðjan október,
að veðrið' virtist ætla að breytast til batn-
aðar. 1 stað hins stöðuga álandsvindar
var nú' kominn á suðaustan vindur, og
þótt þun'gt væri i sjó og útlitið ekki sem
best, afrjeðu þeir þó að ná netum sínum.
Peir feðgarnir Eberg og Árni voru
snemma á ferli þenna morgun. Ýmislegt
þurfti að gera, áður en |>ci r gætu lagt af
stað, dytta að bátnum o. fl. Loks var
allt til og honum hrundið út. Þeir feðg-
arnir tóku hraustlega til áranna, og bátur-
inn skaust áfram, öðru hvoru niður í
bylgjudölunum, og J)á alveg í hvarfi, en
skaut svo upp aítur á bylgjutoppunum.
Báturinn var lítill og tómur og því miðaði
þeim óðfluga áfram, enda þótt sjórinn
væri langt frá í sínum besta ham, eftir
tveg'gja vikna látlaust óveður.
Brátt komust þeir til netanna. Það var
seinlegt verk að ná I)eim inn, enda snúin
og flækt eftir óveðrið. Þegar þeir loks
höfðu lokið því, var degi tekið nokkuð að
halla. í norðaustri hafði hlaðist upp þykk-
ur, svartur og illúðlegur skýjabakki. Jafn-
framt ])ví vai' nú komið J)ví nær blæjalogn,
en þó jukust sjóirnir. Eberg hjelt ])ó, að
])eim myndi óhætt að leggja út 5- (i bestu
netunum aftur. Þeir voru þó rjett aðeins
byrjaðir á því, þegar fyrstu snörpu vind-
hviðurnar úr norð-vestanátt ljeku þeim
söng sinn. Eberg vissi hvað í væhdum var,
þessar vindhviður vcru fyrirboði norð-
vestan ofsaroks.
■>Legðu inn árarnar og hjálpaðu mjer að
í'eisa masti'ið; við fáum ofsarok rjett
strax.«
Og það voru orð að sönnu. Þeir höfðu
rjett aðeins náð því að ganga frá mastr-
inu og festa ráseglið, þegar óveðrið skall
á með þjettri snjókomu. Báturinn hoppaði
og skoppaði til og frá, vegna ])ess, hve
þungt var í sjóinn, voru allar tilraunir til
að sigla honum útilokaðar. Brotsjóirnir
hjuggu hringinn í kring um bátinn og á
hvaðá augnabliki sem var, gat einhver
þeirra mölbrotið bátinn, yrði liann fyrir
hinum sterka, vota hnefa þeirra.
Feðgarnir reyndu að lensa með hjálp
seglpjötlunnar undan vindi og kræktu
eins og þeir gátu fyrir stærstu 'sjóina.
Hinii' dugmiklu sjómenn hugðust gera sitt
ýtrasta til að bjargast, en Guð rjeði úr-
slitum. Vindurinn stóð á land, en vegna
þess, hve þjett snjódrífan fjell, gátu þeir
ekki eygt land, nje áttað sig á hinni hættu-
legu innsiglingu.
Stóreflis alda reis allt í einu aftan við
bátinn; árangurslaust reyndu feðgarnii' að
snúa bátnum, — hún var of breið og of
nálægt þeim — blágræn steypti hún sjer
yfir bátinn, sem kol-fyllti Og hvolfdi.
Eberg hjekk í kaðli, sem hann hafði grip-
ið í, þegar bátnum hvolfdi, og komst á
kjöl, en Árni slengdist 3- 4 faðma burtu.
Hann var sæmilega syndur og náði eftir
nokkra erfiðismuni árinni, seim faðir hans
rjetti honum, og með aðstoð hans komst
hann einnig á kjöl. Þarna sátu þeir klof-
vega andspænis hvor öðrum á bátskilin-
um. En á svo litlum bát var l)að einum
of margt að minnsta kosti. Tveimur gat
hann ómögulega haldið uppi stundinni
lengur í svo vitlausu hafróti. Það voru
möguleikar fyrir einn til að komast af.
Eberg var fljótur að taka ákvörðun sína.
Með miklum erfiðismunum tókst hönum
að í'ífa utan af sjer olíufötin og ná hnífi
sínum, hárbeittum og sterkum. Hann hjó
hnífnum af öllu afli í bátskjölinn og sagði
Árna að halda sjer fast í hnífsskaftið.