Bjarmi - 15.11.1938, Qupperneq 2

2
B J A R M I
„Og hafið er ekki framar til.“
BiJjlían geymir margar slórslegn-
ar myndir. Sá, sem fer að lesa
liana í alvöru, sér ávallt betur og
betur, liversu mikið djúp leyndar-
dóma og lífs er í lienni fólgið. Að
vísu er það nú svo, að margt i
henni er mönnum hulið og lokað.
Og sumt er jafnvel, í þeirra aug-
um, lmeykslanlegt. En samt er það
nú svo, að engin bók geymir ann-
an eins fjársjóð og hún. Hún varp-
ar ljósi yfir öll svið mannlífsins og
bendir á von og líf bak við gröf og
dauða. Margar af myndum henn-
ar bverfa oss, er vér lesum, og
vér gefum þeim ekki neinn sér-
stakan gaum. En svo spretta þær
ef til vill upp síðar, með einkenni-
legum krafti, og verða þá svo lífi
þrungnar, að vér undrumst, að vér
skyldum ekki bafa veitt því gaum
áður. En því er svo varið, að Guðs
efi né tvídrægni gagnvart þessu
öllu. Þá er manninum fullkom-
lega ljóst, að allt þetta, sem að of-
an getur, cr heimslegt og ávaxta-
snautt líf, sem öllum lærisveinum
Jesú Krists ber að forðast af
fremsta megni.
Tízkubrjálsemin, sem befir ber-
tekið heimsbörnin, er oft og líð-
um snara sem hinum kristnu
bættir til að festast í. Þess vegua
er ]>að áríðandi fyrir kristna æsku-
menn, að vera á verði og rann-
saka gaumgæfilega, bvað sé vilji
Guðs í bverju einu; meðal annars
í því, bvernig bann skuli klæðast.
Þú befir ef til vill efni á því að
klæða þig utast sem innst sam-
kvæmt nýjustu tízku, en vilt þú
ekki meta meira að heiðra og við-
frægja nafn frelsara þíns? Þú veg-
samar ekki nafn bans með því að
þú gjörist þræll tíðarandans og
tízkunnar. Minnstu þess að líkam-
inn er meira en klæðnaðurinn.
Vér erum skyld til að liirða líkama
vorn vel og þess vegna ber oss
að klæða bann vel, eins og honum
hæfir. Sérhverjum játanda Jesú
Krists ber að eiga þann þrótt, er
brýtur af sér ok heimsandans,
eins í klæðaburði sem öðru, er
ekki sæmir lijörð .Tesú Krists.
Innihaldslaust og einskisvert tal
á sér stundum einnig stað meðal
liinna kristnu. Það er beimshátt-
ur, sem á að vera oss fjarri. Létt-
úðugt tal og leikur með viðkvæm-
ar kenndir, hálfkveðin orð, sem
vekja vonir um ástir og trúnað,
sem vér bvorki ættum að gera né
getum gert að veruleika, eru
heimshættir, sem ekki bæfa Guðs
börnum. Þú ungi lærisveinn Jesú,
sem finnur lijá þér tilbneigingar
í þessar áttir, beygðu ]>ig fyrir
frelsara þínum í auðmýkt og bæn
til bans, og berslu til sigurs yfir
öllu þessu.
Lát engan líta smáum augum ó
æsku þína, en ver þú fyrirmynd
trúaðra í orði, í hegðun, í kær-
leika, i trú, i hreinleika.
Eric Ericstam.
orðið opnast -— andinn blæs lífi í
])að — undir vissum kringumstæð-
um. Þá kemur orðið, máttugt og
lifandi, eins og það sé talað ein-
mitt á þeirri stund og eigi við þá
stund.
Ofanrituð orð úr Heilagri Ritn-
ingu, eru ein af þessum orðum.
,.0g bafið var ekki framar“.
IJversu margir liafa ekki lesið
þessi orð, án þess að gefa þeim
nokkurn sérstakan gaum? Þau
voru eins og svo fjarlæg oss og
óraunveruleg, að þau böfðu eng-
an boðskap að flytja.
En nú undanfarna daga, liefir
þetta orð til vor talað á alveg sér-
stakan bátt. Vér liöfum fundið líf
og buggun í þvi. Og vér höfum
eins og skynjað með anda vorum
óljósan leyndardóm, sem býr í
þessu orði, og mun skýrast við
uppfylling þes.
Jóbannes postuli var staddur á
eyjunni Patmos, þegar Drottinn
.Tesús sýndi bonum það, sem verða
á, og sendi hann með liuggun, upp-
örvun og styrk til allra þeirra, sem
baráttuna beyja í þrengingunni
miklu, i trú á liann. Og Jóhannes
ritaði mörg dýrlegustu huggunar-
orð Ritningarinnar og margar
stórkostlegustu myndir bennar,
])egar bann ritaði niður þessa op-
inberun Jesú Krists.
Þegar bann hefir lýst barátt-
unni, sem lærisveinarnir ávallt
munu eiga í, og sem lýkur með
úrslita baráttunni, er Kristur bind-
ur enda á þetta allt, með þvi að
koma sjálfur í mætti og mikilli
dýrð, til dóms og sigurs, þá sér
Jóhannes liina miklu sýn: hið
komandi ríki Guðs vors! „Og eg
sá nýjan himinn og nýja jörð, því
að binn fyrri liiminn og liin fyrri
jörð var horfin, og hafið er ekki
framar til!“ — Hvílík buggun!
Hversu stórkostleg von! Gleymum
vér mennirnir því ekki oft í striti
voru og baráttu, að vér eigum fyr-
irheiti Guðs sjálfs fyrir nýjum
bimni og nýrri jörð, þar sem rétt-
lætið og kærleikurinn ríkir. Og
þar bverfur allt böl og öll sorg
hverjum þeim, sem hlutskipti á i
binu komandi ríki. Syndin er
burtu tekin og sorgin. Já, ekk?
einasta sorgin sjálf, heldur upp-
spretta og rót sorgar og syndar.
Það er margt, sem sorginni
veldur. Ástvinamissir beggur oft
djúp sár. Og nú nýlega böfum vér
séð bversu bafið svelgir einu sinni
ennþá marga þeirra, sem um það
fara. Og liafið hefir oft valdið
börnum þessarar þjóðar saknaðar
og tára. Margir eiginmenn, feðnr,
synir og bræður liafa lagt út á
djúpið. Og árangurslaust var beð-
ið beimkomu þeirra. í stað skips-
ins bar hafið beim fregnina: Þeir
koma ekki aftur! Og sorgin liélt
innreið sína i björtun. Hafið hefir
valdið margri andvökunótl og
kvíða og sorg. Það hefir svift
marga því dýrmætasta, sem þeir
átlu bér ó jörð.
Þegar söknuðurinn og sorgin
kom, þá var og er ekkert, sem
buggar eins og vonin. Og sú von
er á bjargi byggð, ef það er bin
kristna von, því hún er frá Guði
sjálfum. Vonin um eilíft líf bjá
Guði liefir margan styrkt í raun-
um hans.
En nú í dag vildum vér benda
á slórfengleik hinnar kristnu von-
ar: Vissuna um það, að Guð kem-
um og máir burtu allt böl. Hafið
er ekki framar til „og dauðinn
mun ekki framar til vera, bvorki
harmur né vein, né kvöl er fram-
ar til; bið fyrra er farið. Og sá,
sem í básætinu sat, sagði: Sjá, ég
gjöri alla hluti nýja!“ (Opinb.
21, 4—5).
Þetta er boðskapur kristindóms-
ins, boðskapurinn frá Guði sjálf-
um: „Sjá, ég gjöri alla bluti nýja!“
Og hafi bann sagt það, þá stendur
b.ann við það.
Oss gleymist svo oft bið kom-
anda fyrirheitna ríki bans. í bar-
áttu vorri og striti gleymum vér
bonum. Og hugur vor verður
bundinn við þennan heim og þetta
líf. Margir af oss eiga allt sitt og
byggja allt sitt, á þessu lífi. Þeir
gleyma óvLssu þess og innihalds-
Ieysi, ef vér bindum oss við fá-
nýti þessa beims, en gleymum því,
sem meira er um vert.
En lifið sjálft sýnir oft miskunn-
arleysi, sem sýnir bve bágt er að
festa traust sitt við þennan heim-
Þar er ekki öruggleik og frið að
fá. Þar er böl, liarmur, vein °S
kvöl.
Og svo kemur orðið frá Drottni'
Sjá, ég gjöri alla hluti nýja! Er
það ckki það, sem vér þörfnuinst?
Nýtt hjarta, nýja huggun, nýtt líf*
þar sem réttlæti býr. Jú, vissulega.
Eu það fáum vér aðeins bjá bon-
um. Hann einn og enginn annai
getur veilt oss það. Og liann seg-
ist munu koma og afmá þenna
beim svo baf og jörð liverfi —'
og gefa oss annað nýtt.
Ríki bans verður eilíft ríki þaI
sem bvorki er umbreyting eða um'
brevtingarskuggi. Og hlutdeild 1
þessu riki hefir bann veilt oss 1
Jesú Kristi. Ef vér lifum bonum
og trúum á hann, þá eigum veI
inngöngu í rikið bans liið bimU'
eska og þetta dýrlega fyrirheil1
bans sjálfs verður oss vissa, sem
gefur oss kraft og þrek til að lifa
sem pílagrímar bér á jörð. Því fö®'
urland vort er á hiinni og þar eig'
um vér i vændum eilífa buggu11
og góða von, í samfélagi við liann,
sem afmáir allt hið gamla og velt'
ir oss nýjan liiminn og nýja jörð*
Og allt í Kristi .Tesú.
Sæll er sá, er á bann trúir.
E r Guð til?
Eftir prófessor Emil Brunner.
Það er raunverulega vottur
andlegs sjúkleika, þegar spurt er:
Er Guð til? Það er nærri þvi bægt
að segja, að það sé spurning
manns, sem er frávita, þ. e. a. s.
getur ekki litið blátt áfram, eðli-
lega og skýrt á hlutina, eins og
þeir eru. Þessa verður þó talsvert
vart um allan heim, og vér verð-
um allir varir við afleiðingar þess.
En sá glundroði, sem vart verður
nú á tímum, er þó öðruvísi en áð-
ur var. Samkvæmt því, sem vér
þekkjum til sögu mannkynsins,
befir ekki áður verið spurt livort
Guð sé til, heldur: Hvernig er
Guð? Niðurstöður visindanna og
tækninnar bafa stígið oss til höf-
uðs og komið glundroða á hugs-
analíf vort. Vér álítum, að skyn-
semin eigi að skýra allt, og það,
sein bún ekki getur skýrt, sé að-
eins tilviljanir eða fánýti. Vér ó-
lítum, að vér séum það eina í
beiminum sem skapar skipulag,
bagleik og bverskonar smíð. En
vér gætum þess ekki, að vér verð-
um — til þess að skapa nokkuð —
að liafa fyrst liaglega gerðan beila
og liaglega gerðar hendur, sem vér
böfum sannarlega ekki skapað
sjálfir! Sá, sem spyr hvort Guð sé
til, gengur á snið við alvöruna. Þar
sem alvara kemst að, er mannin-
um Ijóst, að gott er ekki vont, og
vont ekki gott og að réttlæti og
óréttlæti er tvennt gjörólíkt. Oss
ber að gera það sem rétt er, og láta
óréttlæti ógert. Það er til hcilagt
lögmál, scm vér neyðumst til
beygja oss fyrir — viljuglega eða
nauðugir. Alvaran er lilýðnin vl®
rödd samvizkunnar. Ef englllU
Guð er til, þá er samvizkan aðei111’
gömul venja, sem befir ekkefl
gildi fyrir oss. Ef Guð er ekki td’
þá skaltu bara bætta því, að le’*'
ast við að vera réttlátur. Það skipt'
ir sannarlega engu. Þorpari eða
dýrlingur — — það er einung1*
ímyndun! Þann, sem þannig bngs'
ar, verðum vér að láta eiga sig-
Ög þó — — ef Guð er til, bvers
vegna þurfum vér þá að spyrja 11111
liann? Hjarta vort getur ekki losn-
að við meðvitundina um Guð. Þa'
veit um Guð, en ekki réttilefí®-
Samvizka vor segir oss frá GuT’1’
en óljóst. Skvnsemi vor vitnar 11'n
að Guð sé til, og þó veit bún ckk1
liver Guð er. Heimurinn bend'1
upp til Guðs, eins og með
um lianda, en getur þó ekki be’d
oss á liann. Ilver er Guð? Hva<
vill hann oss? Hvers krefst lia1111
af oss? Hver er tilgangur bal1*
með beiminn? Vér eigum ekke'-^
svar við spurningum þessum, 0n
á meðan þessar spurningar fá ekk
ert svar, þá vitum vér ekki hvCl
Guð er. Vér getum aðeins lært a
þekkja Guð rétt, ef bann opinbel
ar sig sjálfur. Skynsemin, saU1
vizkan og náttúran með undruU1
sinum, segja oss, að það se
Guð. En þau segja oss ekki bv 11
Guð er. Það segir Guð oss sjálf111
í opinberun sinni.