Bjarmi - 01.11.1939, Blaðsíða 3

B J A R M 1
3
KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ
Kemur út 1. og 15. hvers mánaðar.
Útgefandi: Ungir menn í Reykjavík.
Ritstjórn: Ástráður Sigursteindórsson,
Bjarni Eyjólfsson,
Gunnar Sigurjónsson.
Áskriftargjald kr. 5.00 á ári.
Gjalddagi 1. júní.
Afgreiðsla Þórsgötu 4. — Sími 3504.
Pósthólf 651.
Félagsprentsmiðjan h.f.
Frá
» Kirk juf élaginu.c<
í „Sameiningunnií' sept.—okt.-
lieí'ti þetta ár birtisl útvarpserindi,
sem sira Valdimar J. Eylands
flutti frá stöðinni i Winnipeg 20.
ág. síðastl.
Erindið er eiginlega flutt fyrir
hönd framkvæmdarnefndar
kirkjufélagsins til að skýra fyrir
mönnum það mál, sem nú mun
efst á baugi hjá kirkjufélags-
mönnum, nefnilega livort kirkju-
félagið eigi að ganga i samband
„Sameinuðu lútliersku kirkjunn-
ar í Ameriku“. Framkvæmda-
nefnd er þvi meðmælt, að sú á-
kvörðun sé tekin og leggur í þessu
erindi fram þau rök, sem mæla
með og móti því, að þetta skref
sé stigið. Finnst nefndinni fleira
mæla með en móti.
Vér erum ekki lcunnugir kirkju-
lífi Vestur-fsl. Fáum „Sameining-
una“ og „Heimskringlu“ og reyn-
um út frá því að fylgjast eins vel
með kirkjulífi vestra og unnt er.
f „Heimskringlu“ birtist grein,
sem andmælir stefnu þeirri, sem
fram kemur i erindi sira Valdi-
mars J. Eyland. Sú grein er eftir
síra Jakob Jónsson, sem er prest-
ur í sambandssöfnuðinum (únít-
araálmu Vestur-ísl.). Eru þeir
söfnuðir utan Idrkjufélagsins, eins
og gefur að skilja, en vilja held-
ur að kirkjufél. sameinist sér —
og þar með únítara-trúarfélögun-
um. Kirkjufélagsmenn bafa eklci
viljað samvinnu nema sambands-
söfnuðir segðu sambandi sínu við
únítara slitið. Er það viturlegt.
Það er sorglegt að bagur kirkju-
félagsins skuli vera svo erfiður,
sem raun er á orðin, og kemur
þar inargt til greina. Héðan af
virðist óbjákvæmilegt, ýmsra
hluta vegna, fyrir kirkjufélagið,
að leita sambands við aðra söfn-
uði vestra, og er þá eðlilegast að
þeir séu lútherskir. Trúaðir lút-
lierskir menn bér beima biðja þess
að sú ákvörðun, sem söfnuðir
kirkjufélaganna taka nú, megi
verða þeim og starfi þeirra til
blessunar.
Fyrir lesendur hér heima vilj-
um vér geta þess, að oss finnst
stefna sú sem fram kemur í erindi
sira Valdimars J. Eylands vitur-
leg — þó vér höfum það á tilfinn-
»]JIeiri kærleika
„Sannlega, sannlega segi eg
yður: deyi ekki hveilikornið,
sem fellur í jörðina, verður
það einsamalt, en deyi það,
ber það mikinn ávöxt.“
Jóh. 12. 24.
Vegna stríðsins í Kína liafa
kristniboðar, sem þangað bafa
farið upp á síðkastið, orðið að
skilja fjölskyldur sínar eftir
heima, en þeir sem í Kina eru
hafa margir hverjir sent konur og
börn heim.
Meðal þeirra er einn minna
gömlu samverkamanna, Ólaf Lie,
sem nú starfar að kristniboði i
Mansjúríu. Nú varð ferðalag fjöl-
skyldu lians heim talsvert sögu-
legt, og þess vegna segi eg frá því
liér.
Frú Lie er dóttir Jóhannesar
Sólem, sem var borgarstjóri í Ála-
sundi um margra ára skeið og
jafnframt einn af ábrifamestu
leikprédikurum í Noregi. Maður-
inn hennar lcvaddi bana í Man-
clrúlí, þar sem Sibiríu-járnbrautin
byrjar, og drengina sina þrjá, sem
eru allir undir fermingaraldri, og
dóttur, Lísbet, 3% árs gamla.
Ekki löngu eftir að lagt var af
stað veiktist litla Líslæt, og í Omsk
stórum bæ í Síbiriu, varð móðir
liennar að fara af járnbráutar-
lestinni með börnin.
Hún kom Lísbet á sjúkrahús, en
sjálf varð hún að halda til í l)ið-
stofu járnbrautarstöðvarinnar
með drengina. En ])ar var að stað-
ingunni, að vér mundurn að lík-
indum ganga lengra til bægri en
framkvæmdanefnd vill nú gera.
— En vér þekkjum ekki vel lút-
herslui ldrkjudeildirnar i Amer-
iku.
heflr eiigfinii . .«
aldri margt fólk og margskonar
og því lítið næði. Þau gátu máls-
ins vegna við engan talað nema
burðarmann einn, sem skildi lít-
ilsháttar i þýzku. Hann var þeini
lijálplegur, en yfirleitt voru allir
vingjarnlegir.
Tvo fyrstu dagana lá litla Lís-
bet á sjúkrahúsinu meðal aló-
kunnra, án þess aö fá lieimsókn.
En úr því för he’nni að versna svo
mikið, að mömmu var levft að
vera hjá lienni. Litlu bræðurnir
þrir urðu að liafast við á járn-
brautarstöðinni og sótti þá á þá
bæði leiðindi og ótti.
Þegar mamma kom til að líta
til þeirra einu sinni sagði Andrés,
sá minnsti þeirra, kjökrandi:
„Mamma, eg var nærri búinn að
gleyma, að Jesús er lijá okkur.“
— En með því hafði liún reynt
að hugga þá.
Svo liðu tvær vikur. Þá tók .Jes-
ús litlu Lísbet heim lil sín. En af
þvi enginn prestur eða trúboði
var þar til að jarða hana, varð
mamma hennar að gera það sjálf.
Hún og drengirnir sungu nokkra
sálma við gröfina; þá bað hún og
las síðan kafla úr Ritningunni. Þá
kastaði bún rekunum á kistu
barnsins síns og notaði til þess
iiila skóflu, sem bafði verið leik-
fang Lísbetar.
En kommúnistar, sem stóðu
umhverfis gröfina, gátu ekki tára
bundizt, er þeir urðu vottar upp-
risu vonar kristinnar konu, sem
gafst þrek til að jarðsyngja sitt
eigið barn.
Frú Lie sagði svo frá sjálf, þeg-
ar bún kom lieim til Noregs, að
þenna erfiða tíma hefði liún fund-
ið svo áþreifanle'ga til nálægðar
Drottins Jesú.
„Jafnvel þótt eg fari um
HAMINGJULEIÐIN.
mátt sinn, bann, sem er voldug-
astur.
„Já, Drottinn, það er gott að þú
ert máttugur, því nú þarfnast eg
þín meira en nokkuru sinni.“
Hjarta hans fyllist trausti til
Guðs. Að visu er þetta erfitt, en
Guð getur gert kraftaverk. Hann
finnur það. Með þessum hugsun-
um heklur bann áfram. Honum
er Ijóst, að livað svo sem mætir,
þá snýr hann ekki aftur til síns
fyrra lífs. Það var of vesælt.
Eftirmiðdag einn, nokkurum
dögum síðar, kemur aftur dálítið
nýstárlegt fyrir hann. í það sinni
leystist spurning ein, alveg óvænl
fyrir honum.
Þegar liann var litill, liafðr
liann oft undrazt það, að hann átti
ekki móður, eins og önnur börn.
Hann hafði einstaka sinnum spurt
um þetta, en aldrei fengið ákveð-
ið svar. Faðir lians sagði aðeins,
að móðir lians væri liorfin, og svo
ckkert meira. Sorgar- og þjáning-
arsvipurinn, sem kom á andlit
föður lians i hvert skipti, þegar
hann var spurður um þetta, sagði
oft meira en nokkur orð. En Leif-
ur var of lítill til þess að lesa út
úr andlitssvip manna. Þegar liann
varð eldri liugsaði bann meira, en
spurði aldrei. Hann grunaði, að
það væri eitthvað dapurlegt við
þetta.
Og nú var faðir lians dáinn.
Hann var ekki, frekar en aðrir,
undanþeginn því. En liann fór
ekki með leyndarmálið í gröfina.
Hann skýrði frá þvi i bréfi, sem
Leifur í'ann af tilviljun nokkuru
siðar, og sem hann las oft og
mörgum sinnum. Utan á umslag-
ið var skrifað: „Til Leifs. Opnist
af honum sjálfum, þegar hann er
orðinn trúaður.“ Og í bréfinu
stóð:
„Kæri sonur!
Þegar þú varst lítill drengur,
spurðir þú um það, liver væri eig-
inlega móðir þín. Þá varst þú of
ungur til ])ess að skilja. Siðar
varðstu fullorðinn, en jafnvel þá
varst þú ekki svo, að þú gætir skil-
ið þetla. En nú skilur þú það, þeg-
ar þú ert orðinn trúaður. Já, eg
óska þér til hamingju, elsku son-
ur minn.
Þú ert óskilgetinn, en þú mátt
dimman dal, óttast eg ekkert
illt, því að þú ert hjá mér.‘£
Ólafur Ólafsson.
Varkárni.
„Eg minnist alltaf e'ins, sem eg
lærði meðan eg var á Bibliuskóla,“
ritar maður nokkur í kristilegt
blað. „Það var einn kennari okk-
ar, seni kenndi okkur þá lexíu.
Það eru tvennskonar trúaðir
menn, sagði liann. I hverju er
munurinn fólginn?
Við veltum þessu lengi fyrir
okkur.
Já, livað gat það verið,, sem
skipli bóp hinna trúuðu nákvæm-
lega i tvennt? Eg held, að ekkert
okkar hafi gelað svarað því. En
svo sagði kennarinn okkur það.
Það var varkárnin.
Og þessar tvær tegundir trú-
aðra manna, ef svo má segja, voru
hinir varkáru og óvarkáru trú-
menn.
Hinir varkáru bafa eignazt heil-
aga tortryggni gagnvarl sjálfum
sér. Þeir vaka yfir hugsunum sín-
■ um, að þær lendi ekki á villigöt-
um. Þe’ir eru varkárir í orðum,
svo þeir gæta þess vel, að hverju
samtalið beinist. Þeir eru varkár-
ir gagnvart því, hvert þeir fara
og hvar þeir koma, til þess að bið
nýja líf þeirra bíði ekki tjón. Þeir
eru varkárir i verkum sínum, til
þess að heimurinn sjái og snúi sér
til Drottins.
En hinir óvarkáru breyta eins
og bið dýrmæta samfélag við Guð
sé þeim einskis virði. Þess vegna
liafa þeir enga gát á livert þeir
fara, gæta þess ekki hvaða and-
rúmsloft þeir draga að sér, eða
hvað þeir sjá og lieyra eða hvaða
bækur þeir lesa. Þeir eru ekki var-
kárir gagnvart því, bvað heimur-
samt ekki verða liryggur af þvi.
Eg lield, að enginn liafi verið elsk-
aður eins heitt og þú. Móðir þin
heitir Málfriður Elvebakken. Og
ef þú liittir liana, berðu henni þá
kveðju mína og segðu henni, að
eg liafi unnið kórónuna, sem hún
óskaði að eg ynni.
Við vorum trúlofuð og áttum
að balda brúðkaup. En þá skeði
það, að eg komst i það ástand, að
cg varð að gefa Guði líf mitt. Eg
vissi, að hún mundi verða á móti
því. Og það var liún Hka. En eg
gat svo vel fyrirgefið lienni það.
Aumingja Málfríður! Foreldrar
hennar voru guðsafneitarar. Og
lmn var eins og þau. Eini bróðir
hennar missti vitið. Og kristin-
dóminum var kennt um það. Yfir-
skinstrúmenn höfðu svo svipt
bana siðasta vottinum af góðvild
og' trú á Guð.
Þe’ss vegna sleit hún samband-
inu við mig og sagði: Eg hata það*.
sem þér er kært. Við verðum ald-
rei hamingjusöm. Við verðum að
skilja. Mig tekur sárt að hugsa til
barnsins, sem við eigum von á.
Eg verð víst að láta það á barna-