Bjarmi - 01.01.1940, Blaðsíða 2

2
B J A R M I
Við áramót.
Áramótin eru tími reiknisskil-
anna. Þá er numið staðar og at-
hugaður liagur hins Iiðna árs.
Sýndi árið bætta afkomu? Var
framför? Sami þróttur og góði
gangur í Iífi og starfi og árið á
undan? Eða fór hagurinn versn-
andi? Dvínaði orkan? Hallar und-
an fæti?
Slíkar spurningar vakna í hug-
um margra um áramót. Og tilætl-
unin er sú, að svarið verði notað
til að hegða starfi komandi árs
eflir. Hafi mistök átt sér stað iá
liðnu ári verður að gera ráðstaf-
anir til að hindra þau, svo ekki
hljótist en verra af. Áfram með
auknum þrótti — auknu lífi og
afli á nýju ári, það er ætlunin.
Næslu áramót eiga að sýna mikla
framför frá þessum áramótum.
Nýir sigrar að bætast við.
Það er víst vilji fleslra, að nýtt
ár færi aukna velgengni. Og ekki
á það síður við um starf þeirra,
sem vinna vilja fyrir ríki Jesú
Krists. Vér verðum einnig að nema
staðar og athuga hvernig vér höf-
um notað liðinn tíma.
Sérhver lærisveinn Drottins
Jesú verður að prófa líf sitt og
starf í ljósi þess sannleika, að vér
erum ráðsmenn Drottins. Jesús
sagði við lærisveina sína: Sjá, eg
fel yður ríkið í hendur. Hvílík
áhyrgð! Hvíhk vegsemd og ábyrgð
hvílir ekki á herðum lærisveina
Jesú! Hann hefir, fyrir trúna, tek-
ið oss inn í ríki sitt og gert oss að
samverkamönnum sínum, og það
i svo rikum mæli, að útbreiðsla
ríkis hans er undir dugnaði vor-
um og trúmennsku komin. Vér
eigum að bera málefni hans fram
til sigurs meðal kynslóðar vorrar.
Og oss á að vera ljúft að taka
upp þá baráttu, sem því fylgir, því
svo mikla hluti hefir hann fyrir
oss gert. Hann hefir frelsað sálir
vorar, af náð sinni, og veitt oss
samfélag við föðurinn — og arf-
leifð í ríki hans. Sá einn, sem ver-
ið hefir án lifandi raunverulegs
samfélags við lifandi Guð — og
svo eignazt það fyrir trú á Krist
— veit hve mikil náð það er, sem
Jesús Kristur veitir þeim, sem á
hann trúa. Og sá einn, sem hefir
eignazt hfið í honum, hefir eignazt
þann kærleika til Drottins, sem
nauðsynlegur er til þess að vinna
fyrir hann.
Drottinn vih ekki fá lærisveina,
sem aðeins samsinna honnm og
HELGIST ÞITT NAFN.
Frh. af 1. síðu.
heit, sem vér erum ekki fær um
að rísa undir. Ilið nýja ár færir
oss ófrið hið ytra. En meðtökum
nafn Jesú í hjörtu vor hið innra
og þá mun friðnr fást, einnig
manna og þjóða á meðal. Mun-
um að geyma Jesú nafn í trúuð-
um hjörtum.
dást að kenning hans og mannúð-
legum boðskap. Nei — hann vill
fá lærisveina, sem gefast honum
sjálfir, sem vilja lifa honum og
fórna öllu —• viti, vilja og tilfinn-
ingum. iHann vill fá lærisveina,
sem vilja yfirgefa allt og fylgja
honum.
Það kostar erfiðleika. Það kost-
ar eld og ófrið. Sonur ris gegn
föður og móðir gegn dóttur, segir
Jesús við þá, sem gefast vilja hon-
um. Og heimurinn mun hata yður,
æða gegn yður og ofsækja. Hann
mun lita niður á yður og
,.lieimsku“ yðar — en undrizt
ekki, það verður að vcra þannig.
Aðeins eitt á að vera hugfast:
Verið trúir, þolinmóðir, staðfastir
og’ þrautseigir. Áfram að mark-
inu! á hverju sem gengur kring-
um yður. Hver sem rís í gegn —
hvort ]iað eru lærðir eða leikir,
æðstuprestar eða öldungar — þá
sinnið þvi engu, en haldið fast við
hið eina nal'n undir himninum,
sem mönnum er ætlað fyrirhólpn-
un að verða — fagnaðarerindið
um hann, sem Guð gaf til hjálp-
ræðis syndurum. Það eitt á orð
hins eilifa lífs.
Höfum vér reynzt trúir á liðnu
ári? Höfum vér lifað og hrejdt
eftir alvöru ]iess orðs, að Jesús
hefir falið lærisveinum sínum rík-
ið á hendur? Höfum vér lagt sjálfa
oss fram til hlífðarlauss starfs fyr-
ir málefni hans, sem elskaði oss
svo heitt, að hann gaf sig í dauð-
an fyrir oss?
Æ, hve vér megum blygðast vor
er vér lítum yfir liðið ár. Hug-
leysi, leti, sjiálfselska og sérhlífð
liefir sannarlega læðzt inn i líf
vort — já næstum drottnað þar.
Sinnuleysi og svefn er einkenni
hjá mörgum, sem jálað liafa trú á
Krist. Það má allt náðast eins og
vill fvrir þeim. ÍHugleyjsi .liefir
lamað marga — þessi erkióvinur
karlmennsku og heilbrigðs lífs.
Vér Iiöfum um of kastað höndum
lil starfsins fyrir Drottin — en
hugsað um velferð og orðstír vor
sjálfra.
Finnst þér að vér getum haldið
inn i nýja árið til nýs starfs, með
sama liætti og liðið ár? Þarf engu
um að hæta?
Jú, sannarlega. Oss ber að gefa
Drottni meira af Iífi voru og orku
—■ gefa honum hið hezta, en ekki
kasta höndum til starfsins fyrir
hann. í .Tesvi nafni skulum vér all-
ir, sem trúum á Jesúm og elsk-
um hann, ganga inn i nýja árið
til nýs starfs, aukins starfs, fyrir
hann.
Mér finnst sjaldnast gott að
fá aðfinnslur. Og eg tek þeim oft
ekki eins og ber. Mér finnst þær
oft ósanngjarnar. Ef til vill af því
þær eru of nærgöngular sjálfs-
hlífð minni! En það var smásetn-
ing, sem sögð var við mig í fyrra-
dag, sem kallaði á sjjiálfsprófun
mína. Eg sat í vinahóp og þá var
spurl: „Finnst ykkur „Bjarmi“
ekki vera eins kröftugur og hann
var i fyrra og þar áður?“ — Flest-
um eða öllum fannst hann eins,
en eg varð dálítið órór og innti
frekar eftir. „Jú, það var sagt
við mig, að það væri eins og meira
kastað til lians höndunum,“ var
svarað.
Eg þagði, en hugsaði margt.
Þelta varð mér tilefni til sjálfs-
prófunar. Eg vildi leggja mitt
fram til að vinna fyrir Drottin,
en var það svo sannleikurinn, að
á síðastliðnu ári hefði eg ekki lagl
eins mikið og vel fram og mér bar.
Eg hugsaði margt um liðið ár og
hugsa enn, en þessi spurning hefir
kveikt ]iá þrá i hjarta mínu, að
ekki þurfi um næstu áramót að
segja það sama. Og samvizka mín
verði að viðurkenna, að eg sé farin
að hlífa mér við að leggja það
fram, sem eg' get.
Trúuðu vinir um land allt! Sam-
einumst nú um þessi áramót í
þeirri bæn lil Drotlins, að þetta
nýbyrjaða ár færi meiri blessun og
framför og fleiri sigra fyrir vora
heilögu feðra trú og kirkju en
nokkurt undánfarinna ára. Leggj-
um oss fram til sameiginlegs
starfs, sameiginlegra átaka og
sigra á nýju ári — svo samvizka
vor geli gtöð vitnað um næstu
áramót, að vér höfum ekki lilíft
oss, og sá hræðilegi dómur liljómi
ekki i eyrum vorum og hjarta:
Þú ert farin að kasta höndunum
til ]iess, sem þú vilt vinna fyrir
Drottin hann, sem hefir gert
svo undursamlega Iiluti fyrir þig.
Bjarni Eyjólfsson.
„Vér elskum, þvíjað hann elskaði oss
að fyrra bragði“.
Nokkru fyrir síðustu aldamót
varð mikil trúarvakning i presla- ;
kalli einu í Svíþjóð. Meðal þeirra, j
sem sóttu samkomurnar, var
kona eins ríkasta bóndans þar í
sókninni og uppeldisdóttir þeirra.
En bóndi þessi var maður ln-oka- !
fullur og var mjög illa við að þær j
færu á svona samkomur.
Þegar hann svo varð þess vit- !
andi, að uppeldisdóttir þeirra
hefði verið á meðal þeirra, sem
höfðu beygt kné sín í samkomun-
um og ákallað Drottin sér til
frelsunar, varð hann afar reiður.
Ilann skammaði konu sína fyrir
að Iiafa farið með stúlkuna, sem
þau höfðu tekið sér í dóttur stað,
út í þetta, og harðbannaði þeim
að fara á samkomurnar aftur.
En nú var það liægra sagt en
g'jört fyrir dóttur þeirra, að losa
sig við samfélag trúaðra; hún
hafði Jiegai1 öðlazt þar mestu
hlessun lífs síns. Þegar hóndi
varð þess var, live ákveðin hún
var i því að vilja gefast Drottni,
sagði hann að hún yrði þá að
lcjósa á milli síns eigin lieimilis
og hinna trúuðu. IJann sagðist
mundu gcra hana arflausa og reka
hana að heiman, ef hún hlýddi
lionum ekki. Hún var einkaerf-
ingi þessa ríka manns. Henni var
gefinn 8 daga frestur til að ákveða
sig.
Að þeim tíma liðnum krafðist
fósturfaðir liennar ákveðins svars
af lienni. Með Iirærðum hug þakk-
aði hún honum fyrir allt, sem
liann hafði fyrir hana gert. En
ætti hún að velja á milli þess að
vera dóttir hans eða fylgja Ivristi,
])á gæti hún ekki annað en kosið
hið síðara, hvað sem það kostaði.
Hún fór nú að heiman, og sótti
áframhaldandi samkomur trú-
aðra. Nokkru siðar fékk hún
vissu fyrir að Guð hafði kallað
hana til að yfirgefa allt og verða
kristniboði í Kina. Og hún fór
svo til Kína ekki löngu siðar. Og
þar var hún þegar kristindómsof-
sóknirnar miklu geisuðu þar í
landi, aldamótaárið, og mikið á
annað huridrað kristniboðar létu
hf silt. Hún komst undan á flótta,
en með naumindum þó og var þá
nær dauða en lífi.
Ilún fór þá heim aflur til Svi-
þjóðar, og rétti fijótt við aftur.
Þessa sögu sagði maður mér á
ferðalagi, einmitt i þvi að við fór-
um framlijá hænum, þar sem hún
hafði alizt upp. Ilann benti heim
þangað og sagði: „Þessu stóra óð-
ali fórnaði einu sinni 16 ára
stúlka sakir .Tesú“. Hann hafði
nýlega verið á kveðjusamkomu,
sem var haldin þar í sveitinni, er
hún var í þann veginn að leggja
af stað til Kína öðru sinni. Hún
hafði verið glöð, eins og væri hún
að húa sig i sitt eigið brúðkaup,
er hún þakkaði vinum sínum á
þessari samkomu fyrir að fá að
fara aftur með fagnaðarerindið
um Jesúm lil þess fólks, sem nær
hafði tekið lif hennar.
Lewi Pethrus.
Fagurt sameiningartákn.
VÍSkunnur Jesúíta-þrestur aö nafni
Max Pribilla hefir stungið upp á
því, aö sálmur Luthers, „Vor Guö er
borg á bjargi traust", verði tekinn
upp sem játningarsöngur allrir
kristninnar gegn æðandi öflum van-
trúarinnar.
(Kristel. Presseb.)
Til kristniboðsins hafa borizt frá
G. G. 20 kr. E. E, 65. Þ. S. 5 og
blindri konu 5 kr. Gjafirnar hafa
verið afhentar gjaldkera kristniboðs-
sambandsins. Kæra þökk fyrir fórn-
ina til starfsins.
★
Til beimastarfs „Bjarma" hafa
borizt: N. N. 2t kr. Gamall maður
5 kr. K. 15,50. B. B. 50. Ónefndur
20. Jólagjöf frá gömlum kaupanda í
Hf. 15 kr. G. Ó. 10 kr. Diddi 5 kr.
Kona í Ve. 5. N. N. 10 og N. N. 15.
Vér þökkum kærlega gjafirnar og
þá vináttu við starf vort, sem þær
sýna.
★