Bjarmi - 01.10.1940, Blaðsíða 1

16. tölublað.
Reykjavík, 1. október 1940.
34. árgangur,
Úr bók Jónasar spámanns.
Eftir séra H. E. Wislöff.
Legg af stað og far til Ninive
hinnar miklu borgar og prédika
gegn henni.
Jónas i, 2.
Þannig kom orð Drottins til
.Tónasar Aniittaisonar. Þannig
mætti hann kallinu. Það stendur
ekkert um livernig Guð að öðru
leyti opinberaði sig fyrir honum.
Orð Drottins hljómaði og orðið
liafði inni að halda kallið, það er
það sem við vitum.
Hvernig Guð opinberasl þér veit
ég ekki. Eg veit aðeins, að í orði
sinu mætir bann þér með kalli
sínu: „Legg af stað og far!“ Eng-
inn mætir Guði án þess um leið að
mæta þessari . guðlegu skipun.
Henni mætti Abraham og Móse,
lienni mætti Levi og Pétur. Henni
mætir þú og ég.
En „far!“ hjá Guði stendur ald-
rei eilt út af fyrir sig. Undir niðri
er það alltaf fyrirheit. „Far!“ bjá
Guði er náð!
Fyrst mættir þú því á þessa
leið: Legg af stað og far inn um
þrönga hliðið! Hér kom ekki til
mála neitt mögl, hér var aðeins
um, að ræða annaðbvort hlýðni
— eða óhlýðni.
En þegar þú í ldýðni fórst af
stað, er Guð sagði „far!“, fékkst
þú að reyna að skipun Guðs er
náð. Þú fékkst að reyna að sá,
sem gekk i gegnum dyrnar frels-
aðist.
Síðan mættir þú því á þessa
leið: Legg af stað og far inn í
kyrrðina með mér á afskekkt-
an stað til að ausa af lindum
kraftarins. Þar, við fætur lians, er
góði hlutinn, sem eklci skal verða
tekinn frá þér.
Fórst þú?
Þú mættir því einnig á þessa
leið: Legg af stað og far til Ninive,
eða: farðu í dag og vinn í víngarði
mínum! Þú mættir þessari guð-
legu skipun og gazt ekki komizt
í kring um það, að þetta vildi Guð.
Þér varð ljóst, að Drottinn
reiknaði með þér. Það hófst bar-
átla! Þú liorfðir á eigin vanmátt,
þangað til þú komst auga á, að
neyð, sem mætti hinum flýjandi
spámanni.
Ert þú í dag á flótta frá kall-
inu? Þér mun veitast erfitt að
spyrna á móli broddunum. Eða
ert þú í dag á flótta frá þeirri
Það er orðinn nokkuð útbrsiddur siður hér á landi, hjá almenn-
ingi og „kirkjunnar mönnum“, að fara niðrandi orðum um Gamla
Testamentið og rit þess og telja að það hafi ekkert eða vafasamt
gildi fyrir trúarlífið. Eitt af þsim ritum, sem einna harðastan dóm
hefur fengið, er rit Jónasar spámanns.
Það er Bjarma því mikið gleðiefni, að geta birt í þessu og næstu
blöðum nokkrar uppbyggilegar greinar einmitt út frá aðalefni spá-
dómsbókar Jónasar, eftir H. E. Wislöff prest við Töjenkirken í Oslo.
Þeir, 'sem lesa þessar greinar með athygli, munu áreiðanlega kom-
ast að raun um, að dómar mannanna falla en „orð Guðs er lifandi
og kröftugt" og hefur tímabæran boðskap að flytja oss — þó úr
Gamla Testamentinu sé. — Mættum vér hlusta á Guðs orð tala. —
undir niðri er skipun Guðs náð:
hann tekur á sig áhættuna, á-
byrgðina. Hann veit hver þú ert
og samt aem áður kallar liann
þig-
Far þú hughraustur! Hlýddu
kalli hans. Þa"ð er það eina, sem
skapar fram.tíð og von.
Því sá, sem er hlýðinn, mun að
síðustu heyra „far!“ Það heyrist
dag nokkurn á þessa leið: „Gakk
inn til fagnaðar herra þíns!“ Sæll
er sá, sem fær að heyra það. Þvi
þá heyrist líka sagt „far burt!“ og
vei þeim, sem á þeim degi fær
það.
Á FLÓTTA.
En Jónas lagði af stað í því
skyni að flýja til Trasis burt
frá augliti Drottins.
Jónas i, 3.
Guð liafði talað og spámaður-
inn Jónas bafði beyrt það. En
liann vildi ekki hlýða kallinu.
Hann þorði það ekki. Þær hættur,
sem virtust vofa yfir lionum í Nin-
ive — hinni miklu l)org — virtust
honum vera of miklar.
En það er ómögulegt fyrir
þann, sem er óhlýðinn, að vera í
nálægð Guðs. Það er óbærilegt.
Þess vegna valdi Jónas flóttann.
Burt vildi bann komast — alla
leið til Tarsis — eins langt og
bann gat komizt.
En mönnum á flótta liður ald-
rei vel. Þær þjáningar, sem vofðu
yfir honum í Ninive voru samt
sem áður litlar á móts við þá
reynslu, sem. er lögð fyrir blýðni
þina?
Á þeim flótta lýsa engin fyrir-
heiti. Hann stendur þvert á móti
undir Guðs dómi. Fátækur varst
þú þegar þú slést á skipsfjöl sem
flóttamaður, fátækari verður þú,
þegar þér einn góðan veðurdag
verður varpað í hafið.
Nem nú staðar og bugsa um
þrennt:
1. Flótti þinn frá kallinu, eða
frá reynslu hlýðninnar, er flótti í
burtu frá blessuninni í lífi þínu.
Þú ættir aldrei að gleyma því, að
blessunin liggur falin í hlýðni við
kall Guðs. Reynslan getur leitt
þig að mörgum opnum dyrum, að
meiri andlegum auðæfum og dýr-
mætari reynslu fyrir krafti Guðs
og náð.
2. Guð krefst aldrei meira af
þér en hann sjálfur vill gefa þér
fyrst. Hann, sem segir „far!“ hann
gefur líka kraftinn. Nem eitt
augnablik staðar frammi fyrir
þessum sannleika: Kröfur Guðs
eru kraftur.
3. Það er einhver, sem bíður
eftir þér í Ninive, einhver sem
þarfnast þín. Hverjir þeir eru og
hvar þeir eru, fær þú fyrst að
vita, þegar þú kemst alla leið. Þú
ætlar þó ekki að svíkja þá? Þeir
bíða og skima eftir hjálp — eftir
þér.
Hvað ætlar þú að gjöra í dag?
Fara á skipsfjöl til að flýja — eða
fara til Ninive, blessaður af
Drottni til þess að verða til bless-
unar?
Þú átt sjálfur að velja.
í STORMI.
Þá varpaði Drottinn miklum
stormi á sjóinn, og gjörði þá
svo mikið ofviðri á hafinu, að
við sjálft lá að skipið mundi
brotna.
Jónas i, 4.
Spámaðurinn Jónas lenti í
miklum stormi þegar hann var á
flótta frá augliti Drottins. Guð
óskaði að stöðva þjón sinn.
Þegar Jónas lenti í storminum,
hélt liann að liann mundi mæta
dauða sínum, það lá við sjálft,
að skipið brotnaði. Það var neyð-
arástand á skipinu. Þeir horfðu
ráðalausir á liamfarir stormsins.
Áböfnin bélt lika, að þeim mætti
nú reiði Guðs og hegning — þeir
vissu aðeins ekki fyrir bvað og
livern það ætti eiginlega við. „Þeir
urðu liræddir og hétu liver á sinn
guð“. (v. 5).
En spámaðurinn var var við,
að þegar hann mætti storminum,
mætti hann kærleika Guðs. Drotl-
| inn gjörði storm og bylgjur að
þjónum sínum til þess að stöðva
sitt flýjandi barn.
Þú hefur ef til vill mætt storm-
inum, og heldur að þú hafi mætt
reiði Guðs og hegningu. Nú er það
j þitt skip, sem er að því komið að
brotna.
j í dag vill Drottinn hvísla að
þér og segja: „Eg er í storminum
til þess að stöðva þig. Eg talaði
við þig, en þú vildir ekki heyra.
Þú flýðir frá mér. Nú hefi eg náð
þér, ekki til þess að begna þrjózku
þinni, beldur til þess að bjarga
þér frá dauðanum.“
Hversu langlyndan Guð eigum
vér ekki, auðugan af þolinmæði
og kærleika.
Nem því staðar og láttu ná þér.
Óttastu ekki mitt í gný óveðurs-
ins. Hann, sem „varpaði mikl-
um stormi á sjóirin“, befur ennþá
vald til að hrópa: „Þegiðu, liaf
liljótt um þig!“ Við fætur hans
verður jafnvel bin hæsta bylgja
að lægja sig, og hinn hvassasti
vindur að kyrrast.
Stormviðrið stendur ekki einni
sckúndu lengur en Guð vill. Hann
lieldur vindinum í sinni almátt-
ugu bendi. Og liann kallar á liann
til að hvila sig undir eins og bann
hefur lokið blutverki sinu.