Bjarmi - 01.10.1940, Blaðsíða 3

B J A R M 1
3
KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ
Kemur út 1. og 15. hvers mánaðar.
Útgefandi: Ungir menn í Reykjavík.
Ritstjórn: Ástráður Sigursteindórsson,
Bjarni Eyjólfsson,
Gunnar Sigurjónsson.
Áskriftargjald kr. 5.00 á ári.
Gjalddagi 1. júní.
Afgreiðsla Þórsgötu 4. — Sími 3504.
Pósthólf 651.
FélagsprentsmiSjan h.f.
ÁVALLT.
Það er á nokkurum stöðum í
Guðs orði bent á ýmislegt, sem
trúaðir menn eiga ávallt að hafa
í lniga, ef þeir eiga að vera sann-
ir lærisveinar Drottins. Og oss er
liollt að minnast þess nú, er vér
eigum að ganga inn í nýtt starfs-
tímabil. Starf vort og trúarlíf
verður nefnilega einskis nýtt, ef
vér hyggjum það ekki á orði Guðs
og látum það vera mælikvarða og
úrskurðarvald lífs vors.
Hið fyrsta, sem vér eigum á-
vallt að muna, er tekið fram i
Post. 2, 25 og Sálm. 16, 8. Þar
segir svo: Eg hefi Drottinn ávallt
fyrir augum. Það her oss að muna
fyrst og fremst, þvi hann er upp-
spretta lifs vors og frelsari vor.
Og ef vér sleppúm sjónar af hon-
um, ef vér hættum að einhlína á
hann, þá mun Satan fyrr en varir
soga oss hurt frá honum og niður
í glötunar djúpið. Allt líf vort um
tíma og eilífð hyggist á þvi, að
vér höfum Drotlin ávallt fyrir
augum.
Hið annað er að vér göngum
ávallt á hans vegum (V. Mos. 10,
12). Ekki þannig, að vér bjóðum
honum að slást í för með oss, sem
erum svo góðir, og höfum þar af
leiðandi hyggt veg’ sem Guð verð-
ur að viðurkenna sem sinn, og
kunna vel við sig á, af því að vér
erum svo góðir. Nei, vér göngum
ávallt á lians vegum er vér afneit-
um sjálfum oss og viðleitni vorri
til að frelsa oss sjálf, en viturn
ekkert oss til sáluhjálpar nema
Jesúm Krist. Vér sjáum engan veg
fyrir oss til himins, nema þann, er
Guð hefir lagt, er hann frelsaði
synduga menn fyrir krossdauða
sonar síns. Og þvi höldum vér oss
ávallt á Guðs vegu-m með því að
trúa staðfastlega og djarflega á
Jesúm Krist og hann einan. Ekk-
ert hjálpræði er lil nema lijálp-
ræði Guðs i honum.
Og þegar vér eigum þetta, þá
verður oss liið þriðja eðlilegt.
Það er að vera ávallt glaður (Fil-
ip. 4, 4). Gleðiefni vort er sam-
félagið við Drottin. Vér höfurn
nóg að gleðjast yfir. Hann hefir
frelsað oss auma og fyrirdæmda
og veitt oss fö'gnuð síns hjálpræð-
is. Og þess vegna ber oss að vera
ávallt glaðir.
Hið fjórða er að biðja ávallt
Hvar finnum við Guð?
«
Ef við spyrjum óhreyttan
kommúnista, livers vegna liann
trúi ekki á Guð, þá her hann
venjulega fram eina ástæðu: Við
sjáum Guð hvergi. Á samkomu
einni, sem nýlega var haldin, kall-
aði kommúnisti einn til ræðu-
mannsins, þegar hann nefndi Guð:
„Ljáðu mér kíki“.
Við trúum ekki öðru en þvi,
sem við sjáum, segja þeir, en Guð
hvorki sjáum við eða lieyrum
nokkursstaðar. Hér telja þeir, að
leiðir kommúnista og kristinna
manna slcilji.
Látum svo vera, en menn skilja
nú því aðeins, að þeir hafi mætzt.
Og þegar kommúnistar enda með
þeix-ri niðui’stöðu, að þeir geti
ekkert vitað um þann Guð, sem
þeir hvoi’lti heyri eða sjái, þá er
það einmitt þar, sem hinn kristni
byrjar. Það er rétt. Guð er full-
komlega liulinn. Allri okkar i-
myndunargáfu er gjörsamlega
fyrirmunað að fá nokkra vaun-
verulega vitneskju um Guð. Ilann
er eins hulinn í heimánum, eins
og nafn þess, sem þú elskar í
hjarta þínu. Láttu lækninn gegn-
umlýsa lieila þinn, eða skei’a hann
up'p og rannsaka með allri ná-
kvæmni þekkingar sinnar. Það
(Lúk. 21, 36) og vaka ávallt.
Biðja fyx’st og fremst um vakn-
ingu og komu guðsrikis til vor.
Biðja að nafn Drottins verði lieil-
agt vor á m.eðal. Biðja án afláts.
Lengi mætti áfram telja. En eg
segi aðeins: Lestu orð Di’ottins og
lxann mun henda þer á ólal margt,
sem vér eigum ávallt að minnast.
gefur honum enga hugmynd um,
hver það er, sem þú elskar. Hann
fær ekki einu sinni hugboð um
að þér þyki vænt um neinn, og
þó er það ekkert sem gagntekur
huga þinn eins og sá, sem þú
elskar. Aðeins á einn hátt getur
umhverfi þitt fengið fulla vissu
um kærleika þinn og það að
hverjum liann heinist, og það er
með því að þú segir það.
Orð þin ein fá gefið til kyiina,
hvað i liuga þínum hýr.
Þannig er það með Guð. Sker
þú jarðlögin í sundur og rann-
sakaðu þau. Þar finnur þú ekki
Guð. Bannsakaðu himingeiminn
með sjónauka og ljósmyndatækj-
um. Guði mætir þú ekki á þann
hátt. Þú færð ekki einu sinni
nokkurt hughoð um að Guð sé til.
Ef máttug hugsun og kærleikur
er liulinn í þessari tilveru, ef Guð
er til, þá verður ekkert um
það vitað, eða hvernig hann er,
nerna því aðeins að hann tali
sjálfur. Ef Guð þegir — og hvers
vegna skyldi Guð ekki geta þagað
— þá er liann með hugsun og
kærleika sínum í heiminum og
það jafnt fvrir því þó að við göng-
um æfina á enda án þess að verða
hans vör.
En nú trúir kristinn maður því,
að Guð hafi talað og þannig gefið
óyggjandi vitneskju um hugsun
og kæi’leika sinn. Guð notar enga
mælgi. Hann liefir ekki talað allt-
af og allstaðar. Fyrir munn spá-
manna sinnar útvöldu þjóðar hef-
t ir liann talað. Og einu sinni hefir
! Guð gengið til móts við mennina
í syni sínum Jesú Kristi.
Halfdan Högsbro.
BRÉF.
Frh. af 2. síðu.
sannleikans og lífsins annarsstað-
ar en í honum.
I Ki’isti fær það allt sína þýð-
ingu, sem oss vii’ðist vei'a þýðiixg-
ai’laxxst. Fyi’ir trúua á liann vitum
vér, að allt samverkar þeim til
góðs, sem elska Guð. Fyrir trúna
á hann verður oi’ð spámannsins
að orði til vor: „Þvi að ég þekki
þær fyrirætlanir, sem ég hefi i
hyggju með yður, segir Drottinn,
fyrirætlanir til lieilla, en ekki til
óhamingju, að veita yður vonar-
ríka fraxxitíð“ (Jei-e. 29, 11).
Vér skulum því vinna þau verk,
sem Guð liefir trúað oss fyrir, í
trúnni á kæi’leika hans, — lxoða
fagnaðarei’indið um kærleika
Guðs mitt í nauðum heimsins. Oi’ð
Guðs Ixverfur ekki til hans aftur
við svo húið, ekki fyr en það hef-
ir framkvæmt það, sem honum
vel likar og komið þvi til vegar,
senx hann fól því að framkvæma
(Jes. 55, 11).
Göngum því fram, vér, sem ei’-
um í söfnuði Guðs, nxeð bróðui’-
hug og hróðurkærleika. Enginn
leiti sins eigin, lieldur þess, sem
liins er. Berunx hver annars hyrð-
ar og uppfyllum svo lögnxál Krists.
Biðjum daglega hver fyrir öðr-
um. Vegurinn upp á við er frjáls.
Herðum upp hugann! Verið ör-
uggir og hughraustir allir þér, sem
vonið á Drottin (Sálm. 31, 25).
Guð varðveiti danska ríkið,
dönsku Jxjóðiua, og dönsku kirkj-
una! Drottinn lxlessi oss og varð-
veiti oss. Drottinn láti sína ásjónu
lýsa yfir oss og sé oss náðugur.
Drottinn upplyfti sínu augliti yf-
ir oss og gefi oss frið.
Nokkrar hugleiðingar
kringdur dýrö Austurlanda. En hann var nxiklu meiri, er
hann lá frani á andlit sér og grátbaö Guö um náö. Skilur
þú þetta ?
við daglega guðræknisstund.
Eftir séra K. Schreiner.
15. dagur.
Sjá, hann biðst fyrir. (Post. 9, 11).
Það eru nxargir, sem biöja ekki. Þeirn finnst það
skörnnx og ósamboðið virðingu sinni, að leita hjálpar og
ráða hjá Guði. Auk þess hafa þeir ef til vill lært það, að
bænheyrsla sé ómöguleg. Allt íer eftir eilífum lögmálum,
og Guð getur ekki gripið inn í.
Það er hverjum þeim, sem ekki biður, mikið tjón, hvort
svo sem ástæðan fyrir því er blátt áfram andlegur sljó-
leiki, eða svo nefndar hindranir skynsenxinnar. Manns-
hjartað hefir bæði hæfileika og hvöt til bænar, og ekk-
ert ætti að vera manninum eðlilegra en aö biðja. Ekkert
sýnir betur að maðurinn er hafinn yfir líf skepnanna.
„Maðurinn er aldrei rneiri, en þegar hann krýpur“,
hefir mikill spekingur sagt. Og er það ekki það, sama
sem'Jesús segir við Ananías um Sál: „Sjá, hann biðst
fyrir.“ Það er eins og hann segi: Allt mikið og fagurt
í þessum heimi fölnar, samanborið við.mann, sem biður.
1 heiminum er það talið fyrir öllu, að vera sjálfbjarga,
vera sjálfum sér nógxir. Jesús gleðst hins vegar í hvert
skipti, sem einhver viðurkennir fátækt sína og neyð, og
leitar til þess Guðs, sem á hjálp og auðlegð handa öll-
urn, sem eru þurfandi. Sá, senx gortar af ímyndaðri mik-
ilmennsku, er ekki nxikill, heldur sá, sem allsvana úthellir
lxjarta sínu i bæn. Hann er nefnilega aldrei nær upp-
sprettu kraftarins og heilagleikans en þá.
Davíð var voldugur og aðdáunarverður þegar hann
sat í lxásæti sínu klæddur konunglegum skrúða og um-
16. dagur.
Sjá, hann biðst fyrir. (Post. 9, 11).
Ætli Sál hafi ekki beðið áður en hann lá á bæn í
„Strætinu lxeina“ í Damaskus? Þ. e. a. s. ekki fyrr en
haixn var um 35 ára?
Jú, ábyggilega, minnsta kosti á vissan liátt. Sem rétt-
trúaður Gyðingur lxafði hann beðið sinar daglegu bænir
frá barnæsku. Eix í augum Jesú var hann íxúna fyrst far-
ínn að biðja. Fyrri bænir hans voru því eiginlega ekki
réttnefndar bænir.
Hvað vantaði?
Tréð þekkist af ávöxtunx sínum. Og allar fyrri bænir
hans öftruðu honum ekki frá þvi, að ganga í hiriu svart
asta andlega myrkri; já, að franxganga senx óvinxir Jesú.
Því ber ekki að neita, að það er á vissan hátt hægt að
biðja og jafnframt að vera óvinur Krists. Eg liefi talað
við fólk, sem hefir sagt nxér að það biöji daglega, þó það
hafi blátt áfranx lifað í löstum. Eg þekki líka menn, senx
biðja, þótt þeir hati allt sem heitir afturhvarf.
Hvað vantar í slíka bæn?
Allt, en fyrst og fremst sundurmarið hjarta, eina fórn-
in, sem Guð getur og vill veita móttöku. En sú bæn, senx
leiðir ekki til afturhvarfs, húix er ekki einasta gagnslaus,
heldur einnig syndsamleg. Þaö er synd, að leita hjálpar
hjá Guði í tímanlegum eríiöleikum, þegar menn áskilja
sér jafnframt að breyta eftir eigin vilja.
Ef þvi þú vilt læra að biðja, þá verður þú að fara að
eins og Sál: Varpa þér í duftið fyrir fætur Jesú nxeð
iðrandi hjarta.
Þá fyrst getur Jesús sagt unx þig: Sjá, hann biðst fyrir!
I