Bjarmi - 20.12.1940, Síða 4

4
B J A R M I
Kristur og
eftir J. C.
Höfundur þessarar greinar er
I. C. Christensen fyrv. forsæt-
isráðherra Dana. Hann er tal-
inn einn fremsti stjórnmála-
maöur þeirra á síðari tímum.
Tryggvi Þórhallsson sagði, í
minningargrein um hann i
„Tímanum“ 1931, að þegar
Christensen talaði, hlustaði
Danmörk öll á orð hans.
Ótal margar sögur eru til um
djöfulinn og illa anda, — einkum
um það, hversu djöfullinn liefir
látið gabha sig, og um heimska
djöfla ö. s. frv. Vér þekkjum
sjálfsagt öll t. d. norsku þjóðsög-
una um drenginn, sem ginnti
fjandann til að skríða inn í orm-
smogna hnetu, — er hann síðan
lét járnsmiðinn brjóta með slag-
hamrinum á steðja sínum. — „Ég
held að sjálfur fjandinn hafi ver-
ið i hnetunni,“ sagði smiðurinn.
„Já, hann var það líka,“ mælti
drengurinn.
Slíkar sögur geta verið mjög
skemmtilegar og fróðlegar að þvi
leyti, að þær sýna oss, hvernig
þjóðfyndnin hefir á ýmsum tim-
um myndað sagnabálk um djöf-
ulinn og ára hans. Þessar sögur
ganga yfir höfuð í þá átt, að
draga dár að djöflinuin og ár-
um hans, þar eð þeir séu vald-
liafar, sem eru valdinu sviptir. —
Þeir hafa fundið sinn sigurveg-
ara, — og hafa því liðið tjón á
hæfileikum sínum og kænsku-
brögðum, svo að þeir nú oft og
„Takið mig og kastið mér í
hafið,“ bað spámaðurinn. Á þeim
degi munu margir lirópa, sagði
Jesús, til fjallanna að hrynja yfir
sig og hálsanna að hylja sig.
Sekir!
Hefur þú séð, að þú ert sekur?
Guðs Heilagi Andi er kominn til
jarðarinnar til þess að sannfæra
um synd, um réttlæti og um dóm.
Hefir hann sannfært þig, svo að
þú standilr með lokaðan Inunn
frammi fyrir Guði?
Þetta er fyrsta verk Guðs með
þig. Enginn þarfnast náðar, fyr
en liann hefir séð sig sekan. Fagn-
aðarerindi skilur aðeins sá, sem
liefir séð glötun hjarta síns.
Ég gekk einu sinni á fund kon-
ungsins, til þess að biðja um náð-
un fyrir fanga, sem dómur livíldi
á. Við fengum líka náðunarskjal-
ið. Þegar fanginn fékk það, grét
hann af gleði og néri það í hönd-
um sér. Augum hans gleymi ég
ekki, þegar hann leit á mig og
sagði: „Þér skiljið ekki hvaða
þýðingu þetta skjal liefir, herra
prestur, því að þér hafið aldrei
verið dæmdur."
Gleði þess, sem náðaður hefir
verið, skilur aðeins sá, sem hefir
barizt við kvalir hins dæmda
manns. Fögnuð frelsisins þekkir
aðeins sá, sem hefir grátið bitr-
um tárum hins seka.
Beelzebub
Christensen,
tíðum mæta þeim, sem eru þeim
yfirsterkari, og gjörast sjálfir
hlægilegir.
Vér eigum lika mikið af öðr-
um sögum um djöfulinn um það,
hversu hann gjörir mikið illt og
veldur meinum, liversu liann
tælir saklausa menn, hversu
liann, eftir að liafa ginnt þá, leið-
ir þá til örvæntingar út af illri
breytni sinni, svo að þeir jafnvel
drýgja sjálfsmorð, — um það,
hversu liann liefir marga illa
anda og ára sér til hjálpar, —
hversu einnig illir menn aðstoða
I hann, hversu hann launar þeim
i með auðlegð og metorðum hér i
í heimi, — og um það, hvernig
| menn geti gefizt djöflinum á vald
og hversu illar nornir skipi sér
um hann sem höfðingja sinn og
herra o. s. frv. — Allar þessar
ýmsu sögur eru sprottnar af til-
finningu manna fyrir hinu mikla
valdi hins vonda í lieiminum og
fyrir þvi, að hið persónulega upp-
liaf alls liins illa stýrir og leiðir
allan liinn andlega vonzkunnar
her, — sem til er undir himn-
inum.
En báðar tegundir þessara
þjóðsagna og frásagna um djöf-
ulinn fela í sér réttan skilning á
honum, — þann skilning, sem
Drottinn vor Jesús Kristur hefir
kennt oss, og sem postular hans
hafa öinnig flutt oss, nefnilega
þann skilning, að djöfullinn er
Þegar Jónas hafði beygt sig fyr-
ir dóminum, fékk liann að upp-
lifa, að Guð frelsar liinn glataða.
Hann komst að raun um, að fyrir
syndarann liggur leiðin til frels-
is í gegnum dóm.
Þegar spámanninum sekum,
dæmdum, var kastað í hafið,
sendir Guð fiskinn, sem frelsaði
hann frá dauðanum.
Þegar þú stendur sekur, dæmd-
ur, sýnir Guð þér Jesúin. Hann
er kominn til að leita og frelsa
það, sem er glatað.
Hvílíkt fagnaðarerindi!
VIII.
ÞEGAR GUÐ BJARGAR.
Eftir síra H. E. Wisl</>f[.
Þá sendi Drottinn stórfisk, til
þess að svelgja Jónas. Og Jónas
var í kviði fiskjarins hrjá daga
og þrjár nætur.
Jónas 2, 1.
Allt sköpunarverk Guðs verð-
ur að þjóna skapara sinum. Þeg-
ar Drottinn ætlaði að stöðva flýj-
andi spámann, notaði hann
storminn, og þegar liann ætlaði
að hjarga sínu útvalda verkfæri,
óvinur frelsarans', af þvi liann er
upphaf alls liins vonda, og höfð-
ingi þessa heims. Hann er hinn
æðsli af öllum illum öndum og
drottnar yfir þeim. Hann notar
anda sína til að baka mönnum
böl og mein. Ilann er lygari frá
upphafi, og því kallaður lyginn-
ar faðir. Annars er hann nefnd-
ur mörgum nöfnum: Satan, þ. e.
sá, sem veitir mótstöðu, höggorm-
urinn, þ. e. freistari mannanna,
hinn vondi, óvinurinn, Beelzebub,
þ. e. herra óhreinleikans.
Til eru menn sem segja: „Yér
Irúum á Guð, en ekki djöfulinn.
Það er enginn djöfull til. Allt
isem frá honum er sagt, — er
lijátrú og þjóðsagnir einar.“
Við þessum þvætting er það að
segja, — að ef maður trúir á Guð
og guðsson, Drottin vorn .Tesúm
Krist, og trúir því, að Drottin vor
var og er konungur sannleikans,
þá getur maður ekki jafntímis
sagt, að ekki sé neinn djöfull til,
því að með því gjörir maður
Drotlin Jesúm að lygara. — Menn
geta ekki jafntímis sagt, að menn
trúi á Guð, en liinu trúi þeir ekki,
að til sé neinn djöfull. Það er
mótsögn. Það sýnir sig þá líka,
ef nánar er lalað við þá menn,
sem slíku máli mæla, að það
kemur i flestum tilfelium Ijóslega
fram, að trú þeirra á Guð er
harla sérstaks eðlis. Þeir hafa bú-
ið sér til Guð eftir eigin höfði,
likastan meinlausum gömlum
manni, sem sér í gegnum fingur
við hið vonda í heiminum, og læt-
ur svo að lolcum alla komast inn
í himnaríki. Á slíkan Guð trúa
þeir, að þeirra eigin sögn. — En
lætur hann stórfisk koma og
svelgja Jónas.
Menn liafa haldið, að þessi
stórfiskur liafi verið hákarl.*)
IJann liefir vítt gin og liann get-
ur gleypt lieilan mann, já, menn
liafa meira að segja fundið há-
karl, sem hafði gleypt liest.
I þrjá sólarhringa var Jónas i
kviði fisksins. Á undarlegan liált
hélt Guð lionum lifandi og kom
því svo fyrir, að fiskurinn spúði
honum aftur á þurrt land. Þegar
Guð hjargar, notar liann oft
kraftaverk. Enginn lilutur er
Guði ómáttugur.
í kviði fisksins fann .Tónas Guð
aftur. Þar kom hann auga á frelsi
Guðs og leyfði honum að ná til
sin.
Hann hélt, að honum væri út-
skúfað og viðurkenndi að hann
liefði verðsknldað það. En þegar
allir vegir voru lokaðir og allir
möguleikar fyrir björgun útilok-
aðir, kom liann auga á Guðs náð
og frelsi.
Þess vegna syngur Jónas Guði
þakkarsöng úr „fangelsi“ sínu.
„Hjálpin kemur frá Drollni,“ seg-
ir liann (2, 10). Meðan hann enn
situr á hak við þykka „fangelsis-
múra“, þakkar liann Guði björg-
*) Ilér á landi virðist sú liugmynd
almenn, að það hafi verið hvalur.
það er nú hið leiðinlegasta við
slíkan Guð, sem þessum mönnum
er svo kær, að hann er alls ekki
til. Kristindómurinn þekkir ekki
hið minnsta til slíks Guðs, er sjái
í gegnum fingur við liið vonda.
Þvert á móti segir kristindóm-
urinn oss, að á milli Guðs og alls
þess liins vonda, sé sífelld bar-
átta, — og að djöfullinn sé höfð-
ingi i ríki hins vonda, eins og
Guð er drottnarinn í ríki hins
góða. — Það stendur óslitin bar-
átta milli þessara tveggja ríkja.
— Djöfullinn beið hinn fyrsta ó-
sigur, þegar hann reyndi að
freista Drotlins vors .Tesú í eyði-
mörkinni, og í annað sinn við
pínu, dauða og upprisu .Tesú
Krists. í Kristi hefir hann fund-
ið siguívegara sinn, en liann herst
fyrir tilveru rikis síns allt til enda
heimsins, og baráttan stendur um
sérhverja mannlega sál, um mína
sál og um þína sál. — Þess vegna
erum vér við skírn vora spurðir
um, hvort vér afneitum djöflin-
um, og öllum hans verkum og
öllu lians atliæfi. — Því að vilji
vor þarf allur og óskiptur að
beinast til Guðs, ef vér skulum
frelsun hljóta. Stefni vilji vor
ekki til Guðs, þá nær djöfullinn
valdi yfir oss, því ekki vill Guð
leiða nokkra sál inn í ríki sitt
mót hennar eigin vilja, og liann
mun heldur ekki frelsa nokkurn
þann mann, sem lætur sér á sama
slanda, Iivern hann velur sér að
drottni og konungi.
Eitt af skáldum vorum liefir
sagt:
Lausnarans ríki líkist voru:
við landamærin er stríðið háð.
un sina. Þessi flýjandi spámaður
hefir fengið trúardjöTfung sína
aftur, því liann beindi nú aftur
augum sinum að Guðs lieilaga
musteri (2, 5). Það hljómaði aft-
ur hamingjuþrungið: „Drottinn
Guð minn“ (2, 7).
Einnig vér höfum víst eittlivaÁ
að læra af þessari hjörgun Jón-
asar. Einnig vér þekkjum haf-
djúpin, sem oss er varpað í. Fyr-
ir oss sumum var það verðskuld-
að, eins og fyrir Jónasi. Fyrir öðr-
um var það hulin ráðgáta, að ein-
mitt þeim skyldi varpað út í
djúpið.
En einnig vér höfum leyfi til
að reikna með Guði. Minnstu
Drottins Guðs þins, og lirópa til
hans og liánn mun bjarga einnig
þér. Hann gleymir ekki sínu stríð-
andi barni, sem stríðir við öld-
urnar. Reiknaðu ineð Guði!
Reiknaðu með kraftaverki. Guð
silur aldrei kyr í heiminum og
horfir með auðum höndum á að
börnin hans farast.
Gleymdu ekki þessu í dag:
hjálpin kemur frá Drottni (2, 10).
Og það er ekki frelsi í neinum
öðrum. En lijá lionum mun leys-
ast úr allri neyð!
Reið þig á Guð! Hann svíkur
aldrei.