Bjarmi - 20.12.1940, Page 8

8
B J A R M I
Hvar er hamingju
að finna?
Ekki í fríhyggju og vantrú. —
Voltaire var ákveðinn fríhyggju-
maður og hann ritaði:
„Ég vildi óska, að ég hefði ald-
rei fæðst.“
Ekki heldur í nautnum. Byron
lávarður lifði fullkomnu nautna-
lífi og hann sagði:
„Hinn eyðandi ormur, krabba-
meinið og kvalirnar, eru aðeins
mitt lilutskipti.“
Ekki í auðæfunum. Ameríski
milljónamæringurinn Joy Gould
átti svo mikið gull, sem hann
frekast óskaði og meira til, en á
banaheði sinum játaði hann:
„Ég held að ég sé óhamingju-
samasta skepnan á jörðunni."
Ekki heldur í frægð eða virð-
ingarstöðum. Beaconfield lávarð-
ur varð þess hvorutveggja aðnjót-
andi og þó ritaði hann:
„Æskuárin eru misgáningur,
manndómsárin barátta og elliárin
harmatölur.“
Ekki heldur í herfrægð. Alex-
ander mikli lagði undir sig allan
heiminn, sem þekktur var á hans
dögum. Þegar síðasta orustan var
unnin, fannst hann grátandi i
tjaldbúð sinni, og sagði hann á-
stæðuna til þess vera þá, að ekki
væru fleiri heimar til, sem hægt
væri að yfirvinna.
Baráttan
#
gegn Biblíunni.
(Líkingarmynd).
Það var mikilsháttar ráðstefna
í helvíti. Djöfullinn hafði kallað
illu andana saman á þá ráðstefnu.
Umræðuefnið var, hvernig fara
skyldi að til að fá mennina til að
hætta að lesa Bihlíuna og elska
Guðs orð.
Sumir söðgu: „Brennum bók-
ina.“
„Það hefi ég reynt,“ svaraði
djöfullinn, „en það dugar ekki.
Ég liefi liaft ýmsa af hinum vold-
ugustu mönnum heimsins með
mér, en það mistókst samt sem
áður.“
„Komum þá ofsóknum af stað
gegn þeim, sem elska Guð.“
„Það hefir líka verið reynt. Ég
hefi haft keisara og því sem næst
öll veraldleg völd með mér í því,
en það hefir reynzt gagnslaust.“
„Beynum háð og spott.“
Það hefir verið margreynt, en
bókin hefir flogið út um heiminn
i milljónum eintaka eigi að síður,
enda þótt ég hefði nokkra af gáf-
uðustu mönnum heimsins með
mér í þeirri tilraun,“ svaraði djöf-
ullinn.
„Ég hefi eina tillögu, herra,“
sagði þá einn.
„Lát mig heyra hana.“
„Förum til jarðarinnar og reyn-
um að fá einhverja menn lil að
HAMINGJULEIÐIN
FRAMHALDSSAGA
inn er tilbúinn," hrópar allt í einu
kvenmannsrödd frá húsinu.
„Já, mamma við komum,“
svarar Margrét litla.
Síðan leiðast þær lieim að liús-
inu, upp svalirnar og inn í stofu.
„Mamma, amma fékk blómið
mitt.“
„Jæja, gaztu gefið ömmu
blóm ?“
„Já, og ég vil fá mat og amma
líka,“ lieldur litla stúlkan áfram.
„Já, setztu nú kurteislega á
stólinn þinn.“
Þau setjast öll við borðið. En
áður en þau byrja spenna þau öll
greipar og hneigja liöfuðin, til að
biðja um blessun Drottms.
Margrét litla gerir alveg eins og
fullorðna fólkið. Hún spennir
litlu gi'eiparnar sínar svo beygir
hún dölckhærða höfuðið sitt og
biður mjórri röddu:
„Gef oss í dag vort daglégt brauð
vor Droltinn Guð, af þínum auð.
Vort líf og eign og bústað blessa
og blessa þú oss máltíð þessa.
Ó, gef vér aldrei gleymum þér
er gjafa þinna njötum vér.“
Ljóminn i augum foreldranna
sýnir hve innilega sæl þau eru af
því að litla yndið þeirra hefir þeg-
ar lært að þekkja Jesúm.
semja æsandi skáldsögur og frá-
sagnir um morð, þjófnað, tælandi
munað og fýsnir og afvegaleiðandi
æfisögur og þ. u. I. Þær verða að
vera fágaðar á bragðið, tælandi
fyrir augu og eyru og ögrandi fyr-
ir öll skynjunarfæri. Fáum svo
nokkra listamenn til að gera til-
heyrandi myndir að efni og anda
í þessar bækur. Þá verða menn-
irnir bundnir við þetta og gleyma
bæði Biblíunni og sálinni.“
Þá sagði Djöfullinn: „Þetta skal
verða reynt.“
Og andarnir fóru um, jörðina til
að inna starf sitt af hendi og þeir
halda því áfram enn í dag. — Qg
árangurinn er hræðilegur.
Hvað gjörir timbur-
mannssonurinn nú?
Á dögum Júlíusar hins frá-
fallna, þegar kristnir menn voru
ákaflega ofsóttir, spurði speking-
urinn Libaníus einn liinna kristnu
í háði:
„Hvað er trésmiðssonurinn nú
að gjöra?“
„Hann er að smíða líkkistur,“
var hið hægláta svar.
Þetta er sannleikur enn í dag.
Guð smiðar likkistur handa hverri
lýgi og hverjum, órétti. Hann mun
Þegar máltíðinni er Iokið
spenna þau aftur hendur til bæuar
og þakklætis-
„Kæri Jesús. Þökk fyrir matinn,
sem þú gafst mér! Amen.“ ()g litla
stúlkan hefir ekki fyrr sagt amen
en hún er stokkin ofan úr stóln-
um. .
„Margrét vill vera með og taka
af borðinu,“ lieldúr hún hiklaust
áfram, og mamma hennar leyfif
það fúslega.
„Sjáðu hér, Margrét. Taktú
þennan disk. Þú ert göð að vilja
lijálpa mömmu.“
Litla stúlkan ttekur hann með
báðum höndum og gengur hreyk-
in úf í eldliús með hann. En æ!
Þröskuldurinn er helzt til hár.
Hún hrasar um hann og déttúr á
magann.
Diskurinn fér í smælki á göTf-
inu.
Hún fer að gráta af hræðslu og
stamar aftur og aftur: diskurinn.
Aumingja Margrét. Meiddir þú
þi'g? Vondi þröskuldúri'nn,. sem er
svona stór!“ Mamma hennar lyftir
henni upp og þrýsti'r lienni að
brjösti sér. „Þegar Margrét verð-
nr stór, verður þröskuldúrinn iítill.
Loks þagnar gráturinm
„Viltu lcoma út að lieyra með
pabba og Brún, Margrét ?“ spyr
faðir hennar.
aldrei til lengdar Teyfa að sann-
lelkanum sé haldið krossfestum
og lýgin sitji i hásætinu.
ög leggi einhver l'íka spurningu
fyrir oss kristna menn nú, á þess-
um örlagaríku tímum eins og fyr-
ir Libanius forðum, getum vér
öruggir svarað hinu sama:
„Hann smíðar Iikkistur hanclá'
hinni fláráðu menningu antikrists^
ins.“
Erfiðir tímar.
„Hvernig líður þér?“ spurði
einn annan.
„O, allir kvatra,“ svar-aði liinn,
,,og þá verð ég víst að kvarta dá-
lítið líka.“ Sumir segja „slæmir
tím,ar“ í hvert skipti, sem þeir
opna munninn og ákaflega marg-
ir kvarta. En hve margir þeirra
hefðu ekki ástæðu lil að skamm-
ast sin. Þeir ættu að reyna kjör
hinna allra fátækustu. Enginn veit
hver sá kann að verða, sem á-
stæðu hefir til að kvarta. Á erfið-
um tímum ættum vér þvi allra sízt
að gleyma þeim, sem mesta hafa
þörfina.
„Já, hróparr hún fagnandi, og
hleypur frá Bergljót til pabba
síns. Hann tekur hana í fang sér
og fer út.
Bergljót horfir á eftir þeim,
þegar þau stigu upp í vagninn, og;
það er ekki fyrr. en þau eru horfin
bak við liúsið að hún hyrjar að'
þvo upp.
Það er kvöld.
Pabbi og mainma standa við
lilla rúmið, og líta iá eftirlætið
sitt. Hún situr uppi, í hvítum nátt-
kjól. Svipur líennar er engillireinn.
Hún horfir djarflega og Iluguð á
pabba sinii og mömmu.
„Margrét, ætlar að biðjá Jesú!“
segir hún.
„Já, gerðu það, því, Jesú er svo
góður og mildur.“
„Er Jesús eins góður og pablii,
mamma og amma?“
„Já, miklu, miklu hetri.“
„Þá ætlar Margrét alltaf að
biðja Jesúm. Og þá líðúr Margréti
vel.“
„Já, Márgréti mun þá alltaf
vegna vel,“ segja foreldrarnir;. Og
þau geta öruggt sagt það, því þau
hafa sannreynt hinn milda mátt
lians.
Hún lókar augunum, Öeygir
höfuðiðog spennir greipar. Augna-
blik gleyinir hún öllu í kringum
sig, því hún talar við Jtesúm, og
hann eivsvo góðirn
„Kæri? Jesús! Mái’grét;er. svo litil.
Gerðu Margréti stóra og sterka,,
og passaðu Margréti fýrir vonda <
karlumm! Láttn Margréti alltaf'
þykjá vænt umn Jtesúmi Passaðu.;
pabba og mönijnu og öinmu líkaJ:'
Amea“
Hún lítur aftur á þau: „Margrét;
vfll kyssa mömmu góða nótt!“*
Hún beygir sig að benni, og
lteggur liendurnar um háls henni
og kyssir hana á vangann.
„Góða nó’tt, maunm — —« —
pahbi líkæ“
Hann tekur turærður við kossi
eftirlælisins.
„Góða nó.tl, væna mín“ bvíslar
hann og slrýkur hár henmvr. „Guð
blessi þig!“
Svo sofiiar Margrét, sætum
svefni barnsins. Öll sorg og gleði
er gleymd. — Hún hviíist.
En foreídrarnir standa ennþá og
horfa á Iiana. ÞaU em ólýsanlega
hamingjusöm og sæt.
„Yið skulum krjúpa í bæn,
Bergljót!“
„Já,“ svarar hún og krýpur iá
fcné við rúm litlu stúlkunnar, sem
sefur svo sæl og örugg, af þvi
Jesús gætir liennar.
Leil'ur krýpur lotningarfullur
við hlið hennar. —
Mildur niður sumarkvöldsins
heyrist inn um gluggann. Annars
er altt kyrrt út i náttúrúnni.
*
Hamingjan er þar, sem Kristur
fær að ráða í öllu. Þar helzt vitnis-
burður í hendur við lífið og kær-
leikurinn, sem varir alla æfi, fæst
aðeins, sem endurskin samfélags-
ins við Guð.