Bjarmi - 01.12.1948, Qupperneq 1

19.—20. tbl.
Reykjavík, desember 1948
42. árgangur
Og engill Drottins stóð hjá
þeim, og dýrð Drottins Ijóm-
aði krihgum þá, og þeir urðu
mjög hræddir. Og engillinn
sagði við þá: Úttist ekki, því
sjá ég hoða yður mikinn
fögnuð, sem veitast mun öll-
um lýðnum, því að yður er
í dag frelsari fæddur, sem er
Kristur Drottinn í borg Dav-
íðs. — Lúk. 2:9—11.
Hér birtist oss hin fyrsta pré-
dikun á jólaliátíð haldin af himn-
eskum engli.
Efni hennar er hið sama og nú
er efni vort: Jólin eru liátið i
kristninni. Vér tölum því um
jólagleði.
í boðskap engilsins er ])ess
skýrt gelið, livers vegna slíkur
fögnuður er fram kominn: „Því
að yður er í dag frelsari fæddur,
sem er Kristur Drottinn —
Vér, sem berum nafn Krists á.
jörðinni og kross lians á brjósti
og enni, erum þó eigi samhljóða
í þessum fögnuði.
Fagnaðarsöngur mannanna á
jólahátíð er blandinn misliljóma
óviðfelldnum stcfjum, sem cigi
eiga rót sína í dýrðarsöng her-
sveita Droltins.
Orsök þessa er hin svefnuga
nafnkristna tilvera fjöldans, er
eigi fær skynjað fögnuðinn i liá-
tíð jólanna, fær eigi skynjað náð
Guðs og þá undravizku, er hann
hefir viðliaft til að frelsa oss.
Fengjum vér, allir menn, skynj-
að þetta myndum vér frambera
oss í sönnum fögnuði fyrir aug-
liti Guðs i lofgjörð og þöklc af
lijartans grunni fyrir það, er
liann bcfir gjört oss til eilifrar
sáluhjálpar.
Guðspjall jólanna er ekki æv-
intýri, heldur veruleiki. Það skýr-
ir oss frá þvi að Guð er mitt á
meðal vor. Hann, liinn órann-
sakanlegi hefir sligið niður i
myrkur vor, svo að vér upplýs-
umst.
Hin heilaga, lifandi kristni seg-
ir því: Vér sáum dýrð hans. Hið
eilífa líf, sem var hjá föðurnum,
er oss opinberað. Það, sem vér
liöfum heyrt, það sem vér liorfð-
um á og hendur vorar þreifuðu
á, það boðum vér. Hið sanna ljós,
er upplýsir Iivern mann er komið
til vor. Af gnægð hans höfum vér
allir þegið, náð á náð ofan og í
Iians samfélagi blessumst vér.
Þetta er einstæð íhlutun Guðs,
scm aldrei verður afturtekin né
endurtekin.
Atburður jólahátíðarinnar er
því ekki ævintýri eins og all-
margir kunna að hyggja.
Þvílík jól eru blekking bins fá-
tæka, vesæla, nakta og blinda,
liins andlega örsnauða manns.
En hann heldur jól. Jólin eiga að
vera „hátíð“. Það finnst lionum
sjálfsagt, að minnsta kosti fyrir
börnin. Sálmarnir skulu sungnir,
„gott orð“ skal flutt. En það er
stemning ævintýrisins, er njöta
skal. Og hann leitasl við að verða
barn, enn einu sinni, eitl kvöld,
cinn dag. Þó eigi þannig að leit-
azt sé við að koma til Guðs sem
barn og þiggja það úr hendi
Drotlins, er hann vill barni sínu
veita. Nei, hann reynir að þvinga
tilveru sína til baka, til fyrri tíða,
leitast við að gleyma þvi, að í
heiminum, liinuni guðvana
heimi, er neyð og synd, lcitast við
að gleyma hinu illa og lifa í þvi
ævinlýri að lieimurinn sé góður
og mennirnir góðir.
Eina lcvöldstund, einn dag er
hann í húsi Drottins. Það tilheyr-
ir ævintýrinu. Dauf eyrun greina
óm frásögunnar: — Hið sanna
ljós, sem upplýsir livern mann
var að koma í heiminn. — Hann
kom til eignar sinnar og hans eig-
in menn tóku eigi við honum. —
Og Orðið varð liold — og hann
bjó með oss, fullur náðar og
sannleika —.
En þetta fær hann eigi skynjað.
Eitthvað á þessa leið heldur
guðvana maður jól, kanske dýrk-
ar hann, til fyllingar þessu ævin-
týri, gjálifan glundroða og æði
stefnulauss mannkyns, er kallast
„jólagleði“.
Þessi „fögnuður" er eigi sam-
hljóma fögnuðinum, sem engill-
inn boðaði öllum lýð, og hin heil-
aga kristni lifir i. „Yður er i dag
frelsari fæddur, sem er Kristur
Drottinn“.
Fögnuður hins lifandi kristna
manns mótast af vissunni um
frelsara. Guðs eingetinn son, er
gefinn var föllnum heimi til þess
að hver sem á hann trúir, glatist
eigi, heldur hafi eilíft líf.
Jcsús er frelsarinn. Orð hans
býr yfir mætti og valdi. í ljósi
þcss fáum vér litið vorn sjálf-
liverfa vilja, en það sannfærir oss
einnig um Frelsarann, sem er
minn Drottinn, er mig glalaðan
og fyrirdæmdan mann hefir end-
urleyst, friðkeypl og frelsað frá
valdi Satans, með sínu heilaga og