Bjarmi - 01.12.1948, Blaðsíða 4

4
B J A R M I
Það var snemma morguns.
Kalt var í veðri og dimmt ennþá.
Dauðakyrrð ríkti.
Þá kom áætlunarbifreiðin. Það
drundi i vélinni. Ljósin smugu
gegnum myrkrið og hjólin settu
djúp för í nýfallinn snjóinn. —
Farþegarnir fengu sér sæti. Svo
hélt bifreiðin áleiðis til borgar-
innar.
Arnt Aasbu sat niðursokkinn í
hugsanir sínar. Hann hristist til
og frá í sætinu. Höfuðið sveiflað-
ist til, en bann virtist ekki taka
eftir því, að farið var að daga.
Hann starði fram fyrir sig. Hug-
urinn var hjá Önnu systur lians,
sem lá veik.
Ó, já, bún beið víst eftir bon-
um. Hún var aðeins 16 ára og
bafði legið í kaþólska sjúkrahús-
inu í borginni síðan í haustbyrj-
un.
Mamma og pabbi voru dáin.
Systkinin voru fjögur. Anna og
Arnt voru yngst. Þau voru tvi-
burar og böfðu alizt upp saman.
En svo hafði Anna veikzt. Dag-
inn, sem bún fór, hafði þung ein-
manaleika tilfinning gripið Arnt.
Hann minntist þess, að þegar
faðir þeirra dó, lagði liann sín
hvora böndina á höfuð þeirra og
hvislaði af öllu bjarta:
Drottinn blessi þig og varð-
veiti þig,
Drottinn láti sína ásjónu lýsa
yfir þig og sé þér náðugur.
Drottinn upplyfti sínu augliti
yfir þig og gefi þér frið.
Arnt fann það á þeirri stundu,
að blessun föður bans batt þau
saman. Og honum fannst einnig
Guð vera nálægari honum frá
þessari slundu. Hann þakkaði
Guði fyrir það, að hann bafði átt
biðiandi föður. Það var mikils-
virði. En það var ef til vill enn-
þá betra, að Arnt var sjálfur far-
inn að ganga veg bænarinnar og
orðsins. Og í kvöld ætlaði Iiann
að taka upp Nýja teslamentið
siit og lesa jólaguðspjallið fvrir
systur sina. .Tólaguðspjallið?, já,
það var iólakvöld i kvöld.
Bifreiðin bélt áfram.
Himinninn var orðinn gulleit-
ari og sólin kom upp. Hún lædd-
ist bæut unp fyrir fiallið og
dr-eifði rauðleitum biarma yfir
landið. En skýiaflókarnir í
fim-ska stækknðu stöðuct.
Anna var siálfsagt farin að híða
bans. Daunrinn var kominn.
Boröin nálgaðist. Ysinn jókst.
Arnt fannst hjartað lierpast sam-
an. Bjöllurnar klingdu. Bifreið-
arnar þeyttu hornin. Nú tóku líka
snjóflygsur að falla úr skýjaflók-
unum.
Arnt sté úl úr bifreiðinni. Hon-
um var kalt. Enginn frakki. Eng-
in kápa. Hann var frá fátæku
heimili. Hann liafði átt erfitt með
að safna saman nógu miklum
peningum til þess að komast til
Önnu á jólunum. En liann hafði
blakkað mikið til þess. Timinn
væri sjálfsagt lengi að líða fyrir
bana, þar sem bún lá.
Arnt leigði sér lílið berbergi á
lióteli, ])ví bann þekkti engan i
borginni. Konan, sem átti gisti-
búsið, borfði undrandi á bann.
Herbergi á jólakvöld? — Hvaðan
var hann? Hvert sptlaði bann?
Honum fannst augnaráð Önnu
smjúga inn að hjartarótum.
„Ó, hve ég hefi þráð, Arnt, og
óskað þess, að ég væri komin
heim um jólin. 1 dag, þegar byrj-
aði að snjóa, og snjóflygsurnar
lögðust á rúðurnar, minntist ég
jólanna heima.
Manstu, bve við streyttumst
bæði við að koma brenninu inn
fyrir jólin og lijálpa mömmu eins
og við frekast gátum, meðan bún
lifði? Og við rauluðum söngvana,
sem áttu við um jólaleytið.“
Jú, Arnt mundi það.
„Þá var ég heilbrigð.
Nú get ég ekki sungið, því að
þá ætla lióstinn og gráturinn að
yfirbuga mig.
Ég get heldur ekki glaðzt, er ég
heyri í sleðabjöllunum. Þá ligg-
ur mér einnig við að gráta.“
Hún hvíldi sig dálítið, borfði
fram fyrir sig og sagði svo:
„En þú veizt, að ég má ekki
gráta, ekki svo að nunnurnar sjái.
Þeim mislíkar það. Ég verða að
reyna að balda tárunum aftur
eins vel og ég get. En þegar nótt-
in kemur, og ég stari út í myi’kr-
ið, læt ég tárin renna. Ég reyni
ekki að stöðva þau.“
Hún bætti og hvíldi sig aftur.
Arnt starði út í fjarska. Hann
fann engin viðeigandi orð. Hann
starði aðeins fram fyrir sig og sá
Önnu — tviburasystur sína, eins
og bún áður var, hraust og fjör-
mikil, og nú -— föl og tekin.
Á sömu stundu varð honum
liós munurinn á beilbrigðum og
sjúkum.
Anna horfði á bann og liélt
áfram:
„Ég skal segja þér eitt: Það var
undarlegt, að það skyldi einmitt
vera verið að hringja kapellu-
klukkunum, er ég kom fyrsl
bingað inn. Þegar ég sá svart-
klædda nunnuna íoga í klukkna-
strenginn og liringja og ég beyrði
angurværa klukknabljóminn,
fannst mér klukkan ymja dóm
yfir lífi mínu — ymja, til þess að
brjóta mig og lnð unga lífsþrek
mitt. Og þegar næturmyrkrið bvl-
ur okkur, svo að dauf glæta frá
götuljóskerinu berst inn til okk-
ar, minnist ég þessa.“ Hún and-
varpaði og þurrkaði enni sitt. „Ég
lieyri klukknabljóminn, bvenær
sem ég vil, samhljóma hjartslög-
um mínum, ég sé svartklæddu
nunnuna. Það eru erfiðar stund-
ir.-------En þá finn ég, að Jesús
er svo nálægt mér. Hann er bugg-
arinn. Ég sé hendur lians með
naglaförunum, sem bera nafn
Kall jólanna
Jólin koma ekki aðeins með
Ijúf geðbrif til þín. Þau koma
einnig með ákveðið kall. Þau
spyrja bvern einlægan dreng, í
liópi karla og kvenna: Vilt þú
vera trúaður? Það er að segja:
Vilt þú ekki aðeins komast i liá-
tíð'arskap, syngja sálma og lofa
blýjum trúaríégum tilfinningum,
sem sjaldan fá að bæra á sér, að
komast að. Viltu ekki lieldur vit-
andi vits trúa boðskap jólanna?
Trúa þvi blátt áfram og einlæg-
lega, að Guðs eingetinn sonur
liggi í jötunni. Trúa því, að hann
sé af himnum kominn til þess að
vera frelsari þinn frá synd, djöfli
og cilífum dauða. Trúa því, að
alll ])etta liafi bann gert, af því
að bann elskar þig.
Og svo er þáð, scm einlægri trú
fylgir: Að ganga til blýðni við
það, sem satt er, rétt og bezt.
Ó, vinur minn. Viltu ekki verða
lærisveinn Jesú og fylgja lionum,
eftir þeirri náð, sem góður Guð
gefur þér? Viltu ekki gefast bon-
um og afneita sjálfum þér? Erlu
ekki orðinn þreyttur á skamm-
sýni þinni og synd? Ertu ekki
orðinn þreyttur á öllum röddun-
um, sem til þín berast? Viltu ekki
bafna sérhverri trúarlegri rödd,
sem lil þin berst og bendir þér
ckki ákveðið og liiklaust á bann,
Guðs eingetinn son, Guðs lambið,
sem dó fyrir syndir þínar?
Ó, gefstu honum á vald! Gefslu
bonum, þvi að líf þitt liggur við!
Þá mun kærleikurinn til bans,
sem í jötunni lá og békk á krossi
fyrir þig, fæðast i hjarta þínu og
styrkjast þar. Þá muntu finna
það, sem bezt er af öllu: Drottin
þinn og frelsara. Og með honum
muntu finna þann frið og það
öryggi, sem sá cinn finnur, sem
verið befir týnt barn Guðs, en
komizt heim.
Komdu til frelsara þíns og
trúðu á hann. Ó, komdul Komdu!
mitt. Þá óttast ég ekki framar.
Og þá gerir ekkert til, þótt ég sé
veik og þótt nótl, sem á sinn
enda, komi. Því ég á líf að eilífu
í lionum.“
Hún bvíldi sig að nýju og
borfði fram fyrir sig: „Ef til vill,
vinur — ef til vill — er ég lieima
á himnum á næstu jólum og
fæ að sjá Hann. — Þá er ég aft-
ur heilbrigð og gel fagnað og
sungið, án þess að langa til þess
að gráta.“ —
Arnt fannst bann vera meira
en öreigi, er hann sal þarna. Syst-
ir bans sá það og spurði um frétt-
ir að heiman. Hann varð að leysa
frá skjóðunni. Og hann fann, að
þau sameinuðust æ meir, eftir ])ví
sem leið á samtalið. En svo var
samtalið rofið. Kirkjuklukkurnar
tóku að hringja jólahatíðina inn.
„Ó, þetta er ekki sama klukkan
og liringdi, ])egar ég kom bingað
fyrst. Nei, lilustaðu, bvað bún er
lík kirkjuklukkunum heima.“
„En bve þetta bljómar fallega.“
Þau hlustuðu bæði og margar
bjartar jólaminningar streymdu
fram í hugann.
Fótatak lieyrðist úti á gangin-
um. Dyrnar opnuðust og jólatréð
var borið inn. Það var kyrrt,
dauðakyrrð. Nunnurnar sungu
sikileyskan jólasöng.
Stórt, tært tár rann niður kinn
Önnu. Arnt reyndi að lita undan.
I næsta rúmi lá einhver og grét.
í næsta rúmi þar fyrir utan lá
sú þriðja og grét svo að hún skalf
og nötraði.
Tár komu fram í auga Arnts —
og svo runnu þau látlaust. Var
nokkur ástæða til þess að gráta?
Nei, en þessar minningar um
mönmiu og pabba, um það, þeg-
ar þau voru heima og béldust i
bendur, gengu kringum jólatréð
og sungu „Heims um ból lielg
cru jól.“ Og þegar pabbi las jólar
guðspjallið. — En nú voru þau
bæði stödd bér — og það var
jólakvöld. Þcim fannst ])að báð-
um einkennilegt. Þeim bafði
aldrei doltið það í bug í björtum
framtiðar draumum, að nokkru
sinni yrði baldið svona upp á jól-
in. Þeim fannst þau sárfátæk —
og samtímis stórauðug. Því dýpst
í hjarta fengu þau að fagna yfir
])vi, að .Tesús var kominn til þess
að frelsa þau og til þess að frelsa
alla týnda og glataða.
Og það urðu jól þrátt fyrir
alll, þólt þau fengju ekki að finna
vellíðan heimilisins. Jólin voru
til þess að fagna komu Jesú sem
frelsara vors.
Þegar Arnt fór til berbergis
sins þetta kvöld ljómuðu alls
slaðar ljós. Og við ljósadýrðina
fæddist bugsunin um það Ijós og
þá dýrð, sem hirðarnir fengu að
sjá jólanóttina forðum daga.
Honum fannst bann heyra söng
englanna:
Dýrð sé Guði i uppbæðum.
Tindrandi stjörnubiminn
hvelfdist yfir borgina.
Það voru jól — jól.