Bjarmi - 01.10.1957, Blaðsíða 3

Stiklað á stóru
Fréttir frá kristniboðinu liafa lirús-
azt svo upp, að ekkert viðlit er að rita
um það allt eins og' unnt væri. Þar
væri efni í margar greinar. Hér skal
aðeins örlitils getið i mjög stuttu máli.
máli.
Kristniboðahjónin Benedikt Jasonar-
son og frú Margrét Hróbjartsdóttir
fóru af stað til Konsó frá Reykjavík
þann 1. ágúst. Þau voru komin til
Addis Abeba 4. ágúst. Þangað koniu
Felix og Kristín til móts við þau. Sök-
um mikiila verkefna á kristniboðstöð-
inni var ákveðið, að nýliðarnir fyigd-
ust þegar með hinum til Konsó og
lærðu málið þar, en ekki á tungumála-
námskeiði í Addis, eins og liaft hafði
verið í huga. Komu bau til Ivonsó 22.
ágúst. Vísast til annarrar greinar hér
í blaðinu um þá ferð.
Ólafur Ólafsson, kristniboði, fór á-
leiðis til Konsó þann 15. september.
Það er aðeins kynnisför, kristniboðinu
að kostnaðarlausu. Ráðgerði hann að
vera í ferðinni um þriggja mánaða
skeið. Á öðrum stað hér í blaðinu
birtist fréttabréf frá honum til kristni-
boðsvina, og er þar nánar gerð grein
fyrir för þessari.
Haraldur Ólafsson, kennari, sonur
kristniboðahjónanna Herborgar og Ól-
afs Ólafssonar, fór til Oslóar um mán-
aðamót ágúst og september. Hóf hann
nám á kristniboðaskólanum á Fjell-
haug, og er ætlun hans að vera í tveim-
ur efstu bekkjum skólans til þess að
undirbúa sig til kristniboðsstarfs. Sam-
band ísl. kristniboðsfélaga sá sér ekki
fært, vegna ýmissa erfiðra aðstæðna,
og þá ekki sízt gjaldeyriserfiðleika, að
semja við hann um að ganga í þjón-
ustu þess, en Haraldur hefir ákveðna
kristniboðsköllun og býr sig undir
starf meðal heiðingjanna, hvort sem,
verður á íslenzka starfssvæðinu eða
annars staðar, þar sem Guð kann að
opna lionum dyr. Hér er komið nýtt
fyrirbænarefni fyrir íslenzka kristni-
boðsvini.
Forstjóri kristniboðsdeildar Lút-
herska heimssambandsins, dr. Fridtjov
Birkeli, kom liingað til lands 21. sept.
síðastliðinn og staðnæmdist hér tvo
sólarhringa. Hann átti fund með Sam-
bandsstjórn ísl. kristniboðsfélaga og
talaði auk bess á almennri kristniboðs-
samkomu í húsi KFUM og K sunnu-
dagskvöldið 22. sent. Flutti hann þar
ræðu og hafði frásögn með skugga-
myndum frá lúthersku kristniboðs-
starfi víða um heim. Síra Jóhann
Hannesson túlkaði mál hans. Samkoma
þessi var ágætlega sótt og óliætt að
segia, að heimsókn hessa ágæta manns
hafi verið kristniboðssstarfinu liér á
vinningur. Þess má að lokum geta, að
frá næstu áramótum tekur Dr. Birkeli
víð störfum aðalframkvæmdarstióra
NMS, en bað er stærsta kristniboðsfé-
Iag Norðurlanda.
Skemmtileg og uppörvandi sam-
þykkt um kristniboð var gerð á hér-
aðsfundi Kjalarnesprófastsdæmis, sem
haldinn var í Vestmannaeyium ■ ágiist.
Var þar mælzt til bess, að Pálmasunnu-
dagur yrði almennur kristniboðsdag-
ur, guðsþjónustur haldnar og gjöfum
til kristnilwðs veitt móttaka. Þá var og
talið eðlilegt, að íslenzk kristni styddi
kristniboð það, sem hafið er í Konsó.
T,oks var borin fram sú ósk. að bæn
fyrir kristniboðinu yrði tekin inn i
kirkjubænina.
Er syndin
„Syndin er eins mikil og hann
er mikill, sem við syndgum gegn
og hann geta hvorki liiminn eða
jörð rúmað“. (Lúther).
Þetta eru sannleiksorð, sem oss
yfirborðslegum hörnum syndar-
innar er hollt að hugsa oft um.
Syndin heinist gegn Guði, og hún
er jafnmikil og hann er milcill,
sem hún beinist gegn. Öll synd
heinist nefnilega gegn Guði.
Syndin er verknaður, sem er
annars eðlis en öll önnur verk vor.
Þú gengur að morgunverðarborð-
inu, þú labbar í skólann, lest dag-
hlaðið og spjallar við félaga þinn
— og þú talar illa um náunga þinn,
lítur stúlku á götunni óhreinu
augnaráði, sækist eftir hégómleg-
uni heiðri, gerir herbergisfélaga
jiínum lifið óbærilegt vegna eigin-
girni þinnar. Hin fyrrnefndu verk-
in gerast í rúmi og tíma, hin síð-
ari gegn eilífðinni. En eins og vér
syndgum um leið og vér vinnum
hin hversdagslegu störf vor, þann-
ig gerum vér syndina meinlausa
og hversdagslega. Það er þó ekkert
meinleysismál að syndga móti
Guði.
„Hvernig skyldi ég framkvæma
það vonzkuverk að syndga gegn
Guði ?“
Syndir vorar hafa hæði ískyggi-
lega dýpt og hæð. Lítum fyrst á
dýpt syndanna. Syndin er ekki það,
sem aðeins hærist á ytra borðinu
i lifi voru. Ilún sprettur fram úr
djúpi persónulífs voi’s. Hún stafar
ekki einungis af ólieppilegum til-
drögum og áhrifum umhverfisins.
„Innan að, frá hjarta mannanna
koma hinar illu hugsanir,“ segir
Jesús, „frillulífi, þjófnaður,
mor'ð, liórdómur, ágirnd, ill-
mennska, öfund, lastmæli, hroki,
fávizka. Allt jietla kemur innan
að og saurgar mannninn“. Mark.
7, 21. Syndin er persónusynd, það
er ekki auga þitt eða einungis
höndin eða hugsunin, sem fram-
kvæmir syndina, heldur þú sjálf-
ur. Sú grein sálfræðinnar, sem
reynir að kafa niður í djúp manns-
hugans, liefir gert slíkar uppgötv-
anir, að margir hafa látið skelf-
ast og orðið hræddir við það djúp
af illsku og frumstæðri grimmd,
sem hún hefir leitt í ljós við það
eitt að ráða fram úr draumum vor-
um. Trúnaður maður ætti fyrst og
fremst að óttast persónusynd sína
í ljósi Guðs orðs.
Ekki er allt sagt um djúp synd-
arinnar með því að segja, að liún
sé persónusynd. Nei, hið skelfileg-
asta er, að hún er djöfulleg. Hið
illa á rætur sínar að rekja til hins
illa. Syndin er afleiðing djöfullegra
áhrifa í djúpi persónu vorrar.
Syndin er ekki tregða í eðli voru.
Hún er ekki ófullkomleiki. Synd
er vondur persónuvilji. Synd er
andi. Syndin kemur frá hinni yfir-
náttúrlegu persónu, sem heitir
Satan.
hættuleg V
Vegna syndarinnar kastasl mað-
urinn inn í hina óliugnanlegu har-
áttu milli Guðs og Satans. Þessi
barátta snertir alheiminn. I synd-
inni tökum vér þátt í uppreisninni
gegn Guði, verðum hluttakendur
í hinni andkristilegu baráttu gegn
drottinvaldi Guðs og rikis hans i
heiminum. Syndin hefir í sér fólg-
inn kraft, sem stafar frá eyðingar-
öflun tilverunnar, sem vilja spilla
skipan Guðs. Þess vegna segir Jes-
ús, að sá, sem syndina drýgi, „gjöri
verk djöfulsins“. Þess vegna höf-
um vér lært í kverinu, að afneit-
un syndarinnar sé þetta: „Ég af-
neita djöflinum og öllu hans at-
hæfi og öllu hans eðli“. — Ö, að
vér tryðum, liversu djúp syndin er!
Þá mundum vér óttast að taka þátt
í uppreisn Satans gegn Kristi.
En syndin er ekki aðeins djúp.
Hún liefir einnig hæð. Og sú vídd
Iiennar er enn ægilegri. Syndin er
sprottin úr djúpi guðleysisins. Þess
vegna hefur hún í sér mátt til þess
að komast upp í hinar liæstu liæð-
ir, inn í nálægð Guðs, já, beint
inn í Guðs hjarta! Syndin greinir
sig frá öllum öðrum verkum vor-
um með þvi að hún beinist í hæð-
irnar eins og „liimineldflaug“. Hún
er ekki kyrr á jörðunni. Hún fer
alla leið inn í eilífðina. Vér getum
ekki sótt hana þangað, gert liana
aftur eða endurbætt hana. Hún er
jiess eðlis, að vér höfum liana ekki
á valdi voru. Hún fer inn í liinn
himneska veruleika og er þar um
aldur, stöðugt sem ný, fyrir aug-
um hans, sem skynjar jafnt tíma
og eilífð.
Það er þetta eðli syndarinnar, að
fara inn í himininn, sem gerir liana
svo hættulega! Syndin er liögg í
andlit Guðs! „Gegn þér einum hefi
ég syndgað og gjört það, sem illt
er í augum þínum“. Sálm. 51, 6.
Þegar vér syndgum, brjótum vér
ekki gegn siðgæðisreglum, siðgæð-
ishugsjónum eða siðgæðislegum
alheimi, eins og lieimspekin hlýt-
ur að segja. Nei, vér hrjótum gegn
friðhelgri persónu Guðs og per-
sónulegum lífsvilja hans. „Vei mér,
ég liefi syndgað, elcki á móti lög-
málinu, lieldur á móti Guði!“ (Lút-
her).
Syndinni er þannig varið, að liún
vekur reiði Guðs gegn oss, af því
að hún beinist að hjarta hans. Það
er ógn syndarinnar. Sálm. 90, 11.
Það er reiði Guðs gagnvart synd-
inni, sem fyrst getur vakið oss,
svo að vér gerum oss grein fyrir
hinum skelfilegu afleiðingum
hennar. Guð lætur ekki að sér
liæða. Sá, er rís gegn Guði, verður
að deyja. Hvergi hefir Jesús við-
haft skelfilegri orð um hina ógur-
legu refsingu syndarinnar en i
Fjallræðunni. Þar talar hann um,
að það eitt að tala með lítilsvirð-
ingu um bróður sinn, eða óhreint
augnaráð gagnvart konu, haki oss
_______________ BJARMI 3
sekt til eilifrar glötunar. Matt. 5,
22, 28.-32.
Þegar á allt er lilið, er liinn ógn-
þrungni veruleiki syndarinnar hul-
inn sjónum vorum. Alvara synd-
arinnar er leyndardómur. Þess
vegna verðum vér að læra og trúa
því, sem Guðs orð segir um veldi
syndarinnar. Syndin er órökræn.
Vér getum einungis lært að óttast
liana, ef vér reynum eitthvað af
veruleika Guðs í lífi voru. Stærð
syndarinnar, eins og Biblían kenn-
ir um hana, sjáum vér fyrst í ljósi
tignar Guðs. Sá einn getur óttazt
syndina, sem óttast Guð.
Og þó opnast augu vor ekki fyr-
ir alvöru syndarinnar og veldi, fyrr
en vér litum hana í ljósi krossins,
þar sem Guð er að verki til þess
að frelsa oss frá dómi syndarinn-
ar. Sá, sem sér, að refsing synda
lians er lögð á hann - - staðgöngu-
manninn — honum hlotnast loks
sá andi, er lirópar: Frelsa mig frá
illu!
Erling Utnem.
Aukið trúboð
Búddatrúarmanna
Margt bendir til þess, að
Búddhatrúarmenn liugsi til trú-
boðs í „myrkvuðu Evrópu“, eins
og þeir kalla það. Blaðið „Nor-
ræna kristniboðið meðal Búddlia-
trúarmanna“ skýrir svo frá, að
séra Basil Jackson hafi sagt, að
safnað liafi verið yfir 4% milljón
króna til Búddhatrúboðsstarfs í
Evrópu.
Slofnaður hefir verið búddhist-
iskur trúhoðsskóli á Ceylon og þar
hljóta menntun trúhoðar, sem
starfa eiga i Evrópu. Auk þess lief-
ir verið hafin mikil útgáfa, að
nokkru leyti hreinlega Búddliatrú-
ar og að riokkru leyti ákaflega and-
kristileg. Margir Búddhatrúar-
menn liafa haldið því fram, að að-
gerðir Breta og Frakka í Egypta-
landi sýni það greinilega, að
„kristna Evrópa“ sé hin myrka Ev-
rópa. Þessi myrka Evrópa þarfn-
ast ljóss Búddhatrúarinnar, segja
þessir menn.
Blað norræna trúhoðsins meðal
Búddhatrúarmanna skýrir auk
þessa frá þvi, að áhugi á Búddlia-
trú fari vaxandi meðal hrezkra
menntaskólanema og stúdenta.
Fyrir noklcru fóru sex Englend-
ingar til Síam til þess að verða
Búddhatrúar-munkar. Kunnur,
enskur kristnihoðsfræðingur, Ge-
orge Appleton, hefir leitazt við að
skýra þetta fyrirbrigði. Hann álít-
ur, að fjöldi ungra manna i Eng-
landi hafi misst öll tengsl við
kirkjur sínar og hafi þvi orðið her-
skáum, ókristnum trúarhrögðum
i Evrópri auðveld hráð. Einkenn-
andi eru hugsanir ungs, gáfaðs stú-
dents í Glasgow, sem liann liefir
fyrir skömmu hirt opinberlega;
liann hneigist mjög að Búddhatrú,
af því að þar mæti hann sannri