Bjarmi - 01.01.1969, Blaðsíða 27

Frá, leimsborg ti ,ih ^ara veraidar
Framhaldssaga um Georg Williams, stofnanda K.F.U.M., eftir Sverre Magelssen
Fyrir þá, sem ókunnugir eru
framhaldssögunni, skal þess
getiS, aS hún fjallar um stofn-
anda KFUM, sem lærSi verzl-
unarfræSi og gerSist starfs-
maSur stórrar verzlunar í Lund-
únum, þar sem hann hafSi
mikil áhrif á félaga sína og
varS loks upphafsmaSur KFUM
hrcyfingarinnar.
að varpa sér í rúmið og gráta sáran. Einhver
félagi hans lá honum þungt á hjarta.
Aldrei efaðist hann um, að bænin mundi opna
þeim dyr. I dagbók hans úir og grúir af athuga-
semdum um þessa hluti. Á einum stað segir hann,
að „í herbergi nr. 14 — þar sem Drottinn hafði
ákveðið, að ég skyldi búa — öðlaðist ég kraft
til að biðja fyrir ...“ og svo nefnir hann all-
mörg nöfn. Og þegar árið var liðið, telur hann
upp nöfn níu pilta, sem hafa tekið trú og eru
farnir að játa trú sína.
Guð var farinn að svara.
Bænastundirnar breyttust von bráðar í stutta
biblíulestra. Um þessar mundir var ungur trú-
aður maður við fyrirtækið, Christopher Smith
að nafni. Hann var stúdent og hafði því lesið
meira en hinir. Það fór því fljótlega svo, að hann
stjórnaði þessum biblíulestrum að staðaldri. Á
einni slíkri samverustund kom fram tillaga um,
að stofnað yrði félag. Tilgangur þess yrði sá, að
félagsmenn skyldu innan tilskilins tíma tala við
alla í fyrirtækinu um afstöðu þeirra til Guðs.
Þeir urðu ásáttir um að hefjast handa um
þetta. En það var ekki hlaupið að því. Það kom
í ljós, að margir þeirra, sem ekki voru kristnir
í fyrirtækinu, höfðu mikinn áhuga á að ræða
um trúmál. En ástæðan var ekki trúaráhugi.
Nei, þeir vildu reka kristnu piltana á stampinn.
Og margir þeirra voru miklir skraffinnar.
Alda kappræðna reis í fyrirtækinu. Georg féll
það ekki. Hann var þeirrar skoðunar, að hætta
væri á því, að glóðin kulnaði, þar sem þras og
þráttan færu að ríkja.
— Við skulum ekki þræta við þá, sagði hann
oft. — Bjóðum þeim heldur til kvöldverðar.
Hann vissi af reynslu, að tengslin urðu miklu
nánari við þá, ef þeir komu saman frjálsir og
óþvingaðir um óbreytta máltíð, heldur en þegar
þeir áttu í stælum, eldrauðir í framan, í stiga-
göngum og í vöruskemmunni.
Nú voru alls ekki allir hrifnir af þessari kristi-
legu vakningu, sem fór um fyrirtækið. Hún olli
því, að þeir fóru að missa hvern félagann á fæt-
ur öðrum.
Það var sérstaklega einn pilturinn, sem var
erfiður viðfangs. Hann notaði líka hvert tæki-
færi til þess að hæðast að þeim. Hann var hátt
settur í fyrirtækinu, og var þvi nokkurs meg-
andi í hópnum. Þegar það fréttist nú, að enn
einn piltur hefði snúizt til trúar — og það frétt-
ist fljótt, því að nýkristnu piltarnir voru ekki
vanir að þegja yfir því — þá kom oft fyrir, að
þessi ungi maður gekk á fund þess, sem í hlut
átti. Hann horfði á hann með alvörusvip og sagði
með miklum sannfæringarhreim:
— Við verðum ekki lengi að fá þig ofan af
þessari vitleysu!
Þetta var köld kveðja frá yfirmanni til ungs,
óharðnaðs kristins manns.
Þeir höfðu félag meðal starfsmanna fyrirtæk-
isins. Það bar hið glæsilega heiti „Frelsi og mak-
ræði“. Félagið hélt fundi sína á hverju sunnu-
dagskvöldi í veitingastofunni „Gæsin og steikar-
teinninn”. Flestir þeirra, sem störfuðu hjá Hitch-
cock og Rogers, voru þátttakendur í félagi þessu.
Og ungi maðurinn, sem var svo athafnasamur
andstæðingur kristnu piltanna, var formaður fé-
lagsins. Það varð brátt venja, að kristnu pilt-
arnir voru teknir fyrir á fundum félagsins. For-
maðurinn var sérlega orðheppinn náungi. Það
leið ekki það sunnudagskvöld, að hann hefði ekki
á takteinum einhverja skemmtilega sögu um
„hina heilögu" í fyrirtækinu. Og hláturinn glumdi
í „Gæsinni og steikarteininum".
Fyrr en varði fór þessi formaður að valda
kristnu piltunum miklum erfiðleikum. Þess vegna
tóku þeir að biðja sérstaklega fyrir honum. En
svo virtist sem ekkert ætlaði að hrína á honum.
Hann var jafnharður og háðskur eftir sem áður.
Kvöld nokkurt, þegar Georg og vinir hans komu
saman, barst talið enn að því, hvað þeir ættu að
gera til þess að fá hann á sitt band. Hann kom
aldrei á fundina þeirra.
— Hvernig væri, að við efndum til svolítils
heimboðs, hefðum það reglulega skemmtilegt
og byðum honum að koma? mælti Georg. — Er
nokkur sá, sem veit um eitthvað, sem honum
þykir gott.
— Já! gall við í einum piltinum. — Ég hef
heyrt hann segja, að það bezta, sem hann viti,
séu ostrur. Hann stenzt ekki ostrur!
— Þá bjóðum við honum í ostruveizlu!
Þeir létu ekki sitja við orðin tóm. Það var
dýrt, en kærleikurinn knúði þá. Þeir nurluðu
« JAKMI 27