Heima er bezt - 01.11.1998, Síða 6

Foreldrar Benjamíns, Sigurður Hólm Guðjónsson og Guðrún Ingibjörg
Benjamínsdóttir, með Andrés son sinn.
Ég heiti fullu nafni Benjamín
Magnús Sigurðsson og er fæddur
30. október 1917, að Ásmundarnesi
í Kaldrananeshreppi, Strandasýslu.
Foreldrar mínir voru hjónin Sig-
urður Hólm Guðjónsson frá Kald-
bak og Guðrún Ingibjörg Benja-
mínsdóttir frá Ásmundarnesi.
Föðurforeldrar mínir voru hjónin
Guðjón Jónsson frá Kaldbak og Sig-
þrúður Sigurðardóttir frá Birgisvík
en móðurforeldrar mínir voru hjónin
Benjamín Olafsson frá Ásmundar-
nési og Magndís Olafsdóttir frá
Bakka.
Eins og sjá má ber ég nöfn móður-
foreldra minna. Að Ásmundarnesi
er ég tvö ár, en þaðan fluttum við að
Kaldbak og vorum þar sex ár. Flytj-
um síðan að Hvammi í Bjarnarfirði.
Þar voru foreldrar mínir leiguliðar í
eitt ár. Frá Hvammi lá leiðin að Eyj-
um I. Þar voru þau leiguliðar í 16 ár,
eða þangað til jörðin var seld. Þegar
selja átti jörðina voru 14 aðilar sem vildu kaupa hana en
þar sem leigusamningur foður míns var ekki útrunninn
átti hann forkaupsrétt að jörðinni. Hins vegar hafði hann
ekki ljármagn til kaupanna, svo að við keyptum jörðina
saman.
Ég bjó aldrei sjálfur á jörðinni, stundaði bara sjóinn en
foreldrar mínir bjuggu þar meðan þau lifðu.
Þegar faðir minn dó erfðum við hjónin 1/6 hluta Eyja I,
til viðbótar við okkar helming, þar sem við systkinin vor-
um sex.
Sá hluti Eyja sem við keyptum, var Eyjar 1, en Eyjar 2
átti föðurbróðir minn, Páll Guðjónsson og Guðrún Jóns-
dóttir frá Asparvík.
Að Kaldbak
Ég var lengstum á sjó, meira að segja þann tíma sem ég
var á Kaldbak, þótt ég væri þá ungur að árum. Þar átti ég
góðan leikbróður, Guðmund Dagsson. Móðir hans var
Guðrún föðursystir mín, en þau Guðmundur og Guðrún
voru alla tíð hjá Guðjóni afa á Kaldbak.
Guðmundur var nokkuð bæklaður, annar fótur hans var
styttri en hinn. Þrátt fyrir það var hann léttur í spori og
það voru margar skráveifurnar sem við fengum af alls
kyns tiltektum okkar niður við sjó og margar skammir
fengum við líka fyrir tiltektir okkar þar.
Auðvitað fengum við þessar skammir vegna þess að
fólk var hrætt um okkur og þær voru ekki að tilefnis-
lausu. Þetta fólk vissi vel að hið gjöfula haf tekur margt
til sín aftur.
Afi gamli á Kaldbak var harður í horn að taka ef svo
bar undir, hann fór t.d. með okkur strákana á sjóinn, þótt
hann vissi að ekki var Sigþrúði ömmu vel við slíkt.
Ég tel mig hafa byrjað sjómennsku mína með Guðjóni
afa er ég var sex ára gamall og tel mig muna vel eftir
þeim góðu dögum.
Við Guðmundur vorum hásetarnir hans afa, en það var
ekki langt róið. Miðin voru svo nefnd Hleinamið, Spena-
þúfur og stundum fórum við fram á Högg, það er þegar
Reykjaneshyma kemur framundan Birgisvíkurljalli.
Afi átti bara 12 lúðukróka, ég man aldrei eftir því að
ekki fengist lúða, ef krókarnir voru með í ferð.
Stundum voru þeir ekki með. Beitan á þá var alltaf sil-
ungur en væri hann ekki til voru krókamir skildir eftir. I
Kaldbaksvatni var oft mikill sjóbirtingur en í Kaldbaksá
var hins vegar bleikja.
Við Guðmundur vomm mikið við veiðamar í vatninu
og ánni. Oft var veiðin það góð að hún dugði bæði til
beitu og matar heima fyrir.
Á heimili foreldra minna var mikil fátækt framan af, en
þegar mér og systkinum mínum óx fiskur um hrygg, gát-
um við farið að styðja þau, samanber kaup okkar á Eyj-
um 1.
Ég fór fljótt að vinna fyrir mér sem fullgildur sjómaður
og því efnaðist ég bæði fljótt og vel. Kom undir mig fót-
unum eins og sagt er, já og studdi við heimili mitt.
En þessi velgengni mín átti eftir að draga dilk á eftir
sér og að lokum varð hún til þess að hrekja mig af
Ströndum, en um það ræði ég síðar í þætti þessum.
402 Heima er bezt