Heima er bezt - 01.11.1998, Síða 8

Bernódus, Benjamín og Andrés. Systkinin urðu alls átta, fjórir
drengir og fjórar stúlkur.
Bjami Lofitsson frá Bólstað í Steingríms-
firði var lengi með mér og annar hvor bræðra
minna, Bemódus eða Andrés. Það vora
óskráð lög fyrir því að aldrei mættu vera
fleiri en tveir menn úr sömu fjölskyldu sam-
tímis á sama báti og því skiptust bræðurnir á
um að vera með mér. Það var heldur ekki
hægt að fá tryggingar fyrir fleiri en tvo úr
sömu fjölskyldu í hvern róður. Fyrir trygg-
ingar hér var Matthías Ffelgason oddviti og
hreppstjóri og við hann varð að semja. Ég
samdi alltaf þannig að þeir sem fóru í róður
með mér hverju sinni, voru tryggðir meðan
sjóferð stóð yfir. Þeir sem heima sátu voru
ótryggðir. Hér voru innleggsnótur látnar
segja til um hverjir voru á sjó og fjölda ferða.
Þetta fyrirkomulag mun hafa verið hér al-
mennt ráðandi.
Auk þeirra sem með mér voru á bátnum
naut ég mikillar hjálpar heimafólks við
stokkun og beitningu línu. Strax eftir báta-
kaupin fiskaði ég vel, reyndar svo vel að er
gert var upp við fiskkaupandann að ellefú
mánuðum liðnum, þá gat ég greitt bátsskuld mína auk
áfallins kostnaðar og átti þó einhverjar krónur eftir. Afla
minn lagði ég að mestu inn á Drangsnesi, þar var versl-
unarstjóri Borgar nokkur Sveinsson, og eitt sinn er hann
var að gera upp við mig um áramótin, segir hann:
„Já, Benjamín, þú ert nú búinn að fara 301 róður þetta
árið.“
Mér fannst þetta nokkuð mikið. Þá lagði hann inn-
leggsnótumar á borðið og þær urðu ekki rengdar.
Já, ég stundaði sjóinn af miklu kappi en kannski ekki af
mikilli forsjálni, það verð ég víst að viðurkenna.
Auðvitað var þetta erfitt en það var líka til einhvers að
vinna.
Ég sótti fast á þessum báti, en hann bar mig alltaf að
landi. Þar sem tvær vísur voru gerðar um þennan bát, get
ég ekki stillt mig um að setja þær hér. Höfundur þessara
vísna var móðir mín, Guðrún Ingibjörg Benjamínsdóttir:
Þín er förin Fœrsœll mörg,
frí af meina grandi.
Þú hefur marga borið björg
blessaður að landi.
Nújkal á þig nafnið skorið,
nett með œrukrans.
Þú hefur marga byrði borið
blessaður til lands.
Eitt sinn mátti ekki tæpara standa með að ég og Stefán
Hólm, sem var með mér um tíma á Farsæli, næðum landi
og reyndar hefur það verið hreint kraftaverk að við skyld-
um báðir sleppa lifandi og án meiðsla. Er þessi atburður
gerðist var ég kominn til Skagastrandar (Höfðakaupstað-
ar) og þaðan fórum við í þessa ferð, sem endaði giftu-
samlega í lendingunni í Hindisvík á Vatnsnesi í Vestur-
Húnvatnssýslu.
Þar sem þessi saga er skilmerkilega skráð eftir frásögn
okkar beggja, mín og Stefáns Hólms, í ritið Húnavöku
1986, sem gefið er út af ungmennasambandi Austur-
Húnvetninga, verður hennar ekki getið frekar hér.
En þessi ferð varð til þess að ég seldi Farsæl litla, hann
fór illa í ferðinni og þurfti mikla viðgerð. Það gekk illa að
þétta bátinn, svo vel væri, og einhverra hluta vegna fékk
ég aldrei fulla trú á honum aftur. Ég seldi hann gömlum
skipstjóra á Akranesi, sem átti hann einhvern tíma, en
hvað af honum varð síðan vissi ég ekki, reyndi þó að
grafast fyrir um það.
Eins og ég sagði voru Albin bensínvélar í Farsæl. Þar
sem engin bensínsala var á afskekktum stöðum þessa
tíma, þá varð maður að kaupa bensín í fötum (tunnum).
Andrés gamli Runólfsson, sem margir þekktu, sómakarl,
kom hér með olíu sem var kölluð Jötun og maður gat not-
að er vélin var orðin heit. Eldsneytisgeymir vélarinnar
var tvíhólfa og var bensín sett í annað hólfið en Jötun í
hitt. Framan á vélinni var gangsetningarsveif og áður en
henni var snúið var þess gætt að bensínhólfið væri opið
en hitt lokað. Er vélin var orðin vel heit var skipt um hólf
og eftir það gekk hún á Jötunolíunni, sem var einhvers
konar millistigsolía milli hráolíu og bensíns. Er vélin var
orðin vel heit varð hún miklu aflmeiri með Jötun en bens-
íni. Núna hef ég gaman af því að spyijast fyrir um olíu
sem heitir Jötun, en auðvitað kannast enginn við hana
404 Heima er bezt