Heima er bezt - 01.11.1998, Side 10

hann til mín og gaf mér bendingu um að koma. Þeir voru
þá að hífa troll sitt og Guðmundur búinn að sjá hvernig
lína mín var klippt í sundur. Hann var með 12 poka í hali
og er sá fyrsti kom upp var sturtað úr honum í minn bát.
Þetta var svo mikið að ég var hræddur um að Farsæll bæri
ekki meira, svo að ég fór með það í land og kom svo aft-
ur og lauk við að draga línuna.
Já, þetta voru heiðursmenn. Þótt þeim yrðu stundum á
mistök, þá vildu þeir bæta fyrir þau.
Auk þess að þekkja miðin, kunna að nota sól og klukku
til að staðsetja sig út á hinu bláa hafi, varð maður að vera
sinn eigin veðurífæðingur. Að fara á sjó án þess að
grandskoða skýjafar og allt það, sem himinninn hafði að
segja um komandi dag, hafði að sjálfsögðu verið mikið
glapræði. Nei, maður varð að þekkja himininn eins vel og
miðin. Logn og blíða morgunsins gat verið undanfari
hvassviðris er skyndilega og nær fyrirvaralaust skylli á .
Það var ekki nóg að horfa upp í loftið, maður varð líka að
leggja við hlustir og hlusta grannt eftir því hvort einhvers
staðar í fjarska heyrðist torkennilegt hljóð, sem gæti verið
undanfari vinds og váboða.
Það voru þessar athuganir sem oft urðu til þess að gam-
alreyndir skipstjórar gengu frá skipi sínu að morgni fal-
legs dags, segjandi: „í dag fer ég ekki á sjó,“ og það mun
hafa verið fátítt að það hafi ekki gengið eftir að sú
ákvörðun væri rétt. Þess m^ líka geta að margir nýgræð-
ingar í skipstjórn, biðu viðbragða hinna eldri og reyndari
og báru sig síðan eins að og þeir og nutu þar góðs af.
Þegar ég var 27 ára, giftist ég Láru Loftsdóttur frá Ból-
stað.
Foreldrar hennar voru hjónin Loftur (Annas) Bjarnason
frá Bólstað og Pálfríður Ingigerður Áskelsdóttir frá
Bassastöðum.
Föðurforeldrar Láru voru Bjarni Bjarnason og kona
hans Björg Sigurðardóttir. Móðurforeldrar Láru voru
Áskell Pálsson og kona hans Guðríður Jónsdóttir.
Við hjónin eigum þrjár dætur. Þær eru Pálfríður Guð-
rún gift Hákoni Halldórssyni vélstjóra, búsett í Kópavogi.
Sóley, gift Laust Frederiksen sem nú er látinn. Sóley býr
á Jótlandi. Guðrún Ragnheiður gift Jörgen Péturssyni.
Hún er nú til lækninga í Svíþjóð.
Sérkennilegt óhapp
Ég tel að síðasta síldarsumarið sem eitthvað kvað að,
hafi verið 1944. Þá var ég með Bessa Gíslasyni á Jökli frá
Hafnarfirði, það var línuveiðari. Ég var hættur þá að vera
með Palla Frans, mig minnir reyndar að hnn hafi verið
hættur skipstjórn. Er Palli hætti til sjós fór hann til Áfeng-
isverslunar ríkisins og gerðist afgreiðslumaður í útsölunni
sem var neðarlega á Skúlagötunni hér í Reykjavík.
Þetta sumar urðum við fyrir miklu óhappi, er við sigld-
um niður skipið Kolbrúnu frá Akureyri. Það var reyndar
stórfurðulegur atburður. Það var dumbungsveður og ís-
Benjamín um tvítugt.
hrafl á sjónum. Það komu „augu“ upp á milli jakanna (sá
í sjó), kastað var hálfri nót og síðan byrjað að snurpa. Við
vorum nýkomnir úr bátunum. Karlinn Bessi var sjálfúr í
brúnni, skipstjóri Kolbrúnar var líka í brúnni, reyndar
voru þeir í hábrúnni eða síldarskýlinu, sem var uppi á
stýrishúsunum en við hásetarnir vorum í miðhúsinu, er
var venjulega kallað „Kúmbaravogur.“
Þarna var alltaf einhver velgja, en oft hráslagalegt úti.
Við vorum oft blautir og skriðum þá inn í Kumbaravog.
Stýrimenn beggja skipa voru við stýrin og báðir karlarnir
í hábrúnni, en samt varð árekstur. Hér varð hásetunum
ekki um kennt. Hvernig sem á því stóð, þá sigldum við
inn í síðu Kolbrúnar. Við fundum aðeins smákipp, fórum
og gættum að hvað hefði gerst og það fór ekki á milli
mála, við vorum inni í Kolbrúnu miðri. Við áttum engin
orð. Kolbrún var með slatta af síld um borð og þarna
sökk hún.
Mennirnir fóru upp á barkann (hvalbak Jökuls) og það-
an björguðust allir. Ég man vel enn í dag, hvað kokkurinn
sagði:
„Já, nú er músík maður, og súpan maður.“
Kokkurinn bætti alltaf orðinu maður við allt sem hann
sagði og er áreksturinn varð, var kokksi í óðaönn við að
elda forláta súpu, sem eins og annað hvarf í hafið. Sem
betur fór varð enginn mannskaði né meiðsl á mönnum.
Eftir áreksturinn hreyfði Bessi ekki skip sitt en skipaði
406 Heima er bezt