Heima er bezt - 01.11.1998, Side 12

á mig. Jú, frúin taldi það hægt og að vörmu spori er Her-
mann kominn og við heilsumst með handabandi.
Án vafninga ber ég upp erindi mitt.
„Mig vantar leyfi fyrir vörubíl,“ segi ég, „gætir þú út-
vegað mér það?“
Hermann svarar:
„Nei, það er búið að úthluta öllum leyfum.“
„Jæja, ekki skal lengi lítils biðja,“ segi ég, „rétti fram
hendi og við kveðjumst.“
Ég fór mína leið og hugsaði: „Jæja, þar fór þessi ljúfi
draumur.“
Leið mín lá niður á bryggju um borð í bát minn og upp
í Hvalfjörð.
Og er ég kom næst í herbergi mitt á Akranesi var ég
varla kominn inn er bankað var á hurðina. Frammi stóð
frúin er ég leigði hjá. Hún rétti mér skeyti frá Hermanni
Jónassyni. Þar er staðfest leyfi mér til handa til að kaupa
vörubíl.
Já, Hermann, sá heiðursmaður, var ekki að lofa upp í
ermi sér, hann athugaði málin og afgreiddi þau strax.
Vegavinna
Er ég hafði fengið leyfi til bílkaupa, keypti ég mér 3ja
tonna Chevrolet vörubíl af árgerð 1947. Þetta var lipur og
traustur bíll er reyndist mðr vel. Fljótlega komst ég í
vegavinnu í Borgarfirðinum og var þar allt sumarið. Síð-
an hélt ég norður og varð ég fyrstur manna til að aka
norður Bjarnarfjarðarháls, sem þá var reyndar veglaus.
Já, ég brölti með herkjum yfir hálsinn og alla leið norður
að Kaldrananesi.
Næsta sumar var ég svo þarna í vegavinnu ásamt Jó-
hanni Jónssyni á Kaldrananesi, er eignast hafði svonefnd-
an hertrukk.
Við byrjuðum framundir Skarði og bárum þaðan ofan í
vegstæði norður fyrir svokallað Klif. Það olli okkur mikl-
um vanda að þarna var enginn maður á „tipp“ (sá er tók á
móti bílum og dreifði úr hlassi, var kallaður „tippmað-
ur“), sem þó var allsstaðar venja þar sem verið var að
bera ofan í veg eða vegstæði, nema hér.
Okkur líkaði þetta að vonum afar illa og ekki var það
til að bæta skapið að laun okkar bárust óreglulega, nánast
með höppum og glöppum.
Vera mín þarna var síðasta sumarið mitt á Ströndum að
sinni.
Það munu hafa liðið um 25 ár þangað til ég fór að
leggja leið mína norður í Eyjar aftur, en að því kemur síð-
ar í þessu spjalli.
Af Ströndum til Skagastrandar
(Höfðakaupstaðar)
Það er ýmislegt sem mig langar til að segja frá og
finnst ég ekki geta sleppt. Það er nú einu sinni svo að þó
Á bátnum Húna frá Skagaströnd. Benjamín með þann
stóra.
að lífið til sjós og lands hafi í heild verið manni gott og
gjöfult, þá er það svo að margt hefur verið manni óhag-
stætt og andsnúið, og mér finnst að til þess að saga
manns sé trúverðug þurfi sú hliðin líka að koma fram.
Það er til dæmis varla trúlegt að maður taki sig til, bara
upp á grín, og flytjist einn góðan veðurdag með allt sitt
hafurtask úr sinni fæðingarbyggð, sem hann hefur haldið
tryggð við, yfirgefi nánustu vini og kunningja og flytji í
fjarlægt umhverfi. Einhver saga hlýtur að vera þar að
baki. Það er líka svo í mínu tilfelli, og nú ætla ég að
stikla á stóru þar um.
Við höfðum þrír, það er Bjarni Loftsson mágur minn,
Andrés bróðir minn og ég, keypt bátinn Ægi af Haraldi
Böðvarssyni á Akranesi og gerðum við hann út um tíma.
Andrés stjórnaði bátnum en ég sá um það sem gera
þurfti í landi. Það var sóttur sjór af dugnaði. Við lögðum
upp aflann hjá frystihúsinu á Kaldrananesi og þar áttum
við orðið mikið fé inni. Svo gerist það að frystihúsið
verður gjaldþrota og þó að við næðum út einhverju fé, þá
var þetta mikið áfall.
Er hér var komið vildi ég flytja mig til Skagastrandar
og fá Andrés bróðir með mér þangað og halda þar áfram
útgerð bátsins, en til þessa var Andrés ófáanlegur og því
var ekki um annað að ræða en að selja bátinn og hætta út-
gerð hér, og það gerðum við.
Er við keyptum Ægi fór ég frá Eyjum og flutti að Kald-
408 Heima er bezt