Heima er bezt - 01.11.1998, Side 21

1
I
Guðmundur
Sœmundsson:
Sigurður Jónsson
siglir farkosti sín-
um, Mími, inn Við-
jjörð 16. ágúst
1998.
Heím:
Greinarhöfundur brá sér í
sumarleyfisferð með Ferðafé-
lagi Islands um Austurland,
byggðir og óbyggðir, sem far-
in var dagana 15.-21. ágúst
s.l. sumar.
Hér var á ferðinni 16 manna
hópur auk fararstjórans Sig-
urðar Kristinssonar og Jó-
hannes Eggertsson stýrði
bílnum, sem var frá Vestfjarð-
arleið. Allt reyndistþetta
ágœtisfólk.
Hér verður litillega sagt frá
einum degi ferðarinnar og
gripið <niður í dagbók mína
frá mánudeginum 17. ágúst
s.l.:
Heiðmyrkur var á Héraði um
nóttina en því létti með
morgninum. Eftir að Sigurð-
ur fararstóri hafði haft símasamband
við Fjarðaferðir í Neskaupsstað
varðandi bátsferð í Viðijörð og Hell-
isfjörð, var ekið úr hlaði Fellaskóla á
Egilsstöðum (Hlöðum), árla morg-
uns, en þar höfðum við gist um nótt-
ina. Ekið var um Fagradal, Reyðar-
fjörð, Eskifjörð og síðasta áfangann
um Oddsskarðsgöngin til Norðfjarð-
ar. Þar beið Sigurður Jónsson skip-
stjóri okkar, um borð í lystibátnum
„Mími,“ sem þar lá við bryggju og
var lagt upp í siglinguna um kl. 10
árdegis.
Það leyndi sér ekki að við vorum
heppin með veðrið. Allt speglaðist í
firðinum, hús, bryggjur og skip, þeg-
ar Ferðafélagshópurinn lagði frá
landi í Neskaupstað og báturinn tók
stefnuna út Norðfjörð. Hvergi þoku-
hnoðri á íjallabrún og stafalygna um
allan sjó. Norðijarðarnípan (812 m.),
eitt hæsta standberg við sjó á íslandi,
sem skilur á milli Norðfjarðar og
Mjóafjarðar, var brátt nánast í fang-
inu á okkur, þar sem báturinn tók
sveiginn svo til upp í hamravegginn,
inn á milli boða og skerja. Þar heitir
Páskahellir og var stansað þar um
stund undir himinháu, þverhníptu
bjarginu.
Þarna gerðist ferðalagið ærið stór-
brotið og hrikalegt, áður en haldið
var þvert yfir Norðurijarðarflóann að
Rauðubjörgum, austan fjarðar. Þaðan
var siglt inn með ströndinni í átt til
Viðfjarðar, framhjá Hákarlavogi,
fornum lendingarstað og síðan eyði-
býlunum Barðsnesi og Stuðlum.
Sól skein í heiði og nú fór að sjást
til Viðíjarðarbæjarins í grænum tún-
kraga vestanvert við fjarðarbotninn.
Þessi undranna staður reimleika og
annarra frásagna, færðist nær og nær
uns Mímir lagði að litlu timbur-
bryggjunni spölkorn norðan hins
reisulega íbúðarhúss í Viðfirði, sem
nú nýlega er uppgert, eftir að hafa
staðið autt á fimmta áratug.
Það er undarleg tilfinning að rölta
grónar götur, líklega gamla bílaslóð,
frá velmektardögum Viðljarðar á
fimmta áratgnum, þegar umferð
ferðafólks var hér mikil að sumar-
lagi, varðandi áætlunarferðir rútubíla
Heima er bezt 417