Heima er bezt - 01.11.1998, Side 22

frá Reyðarfirði í sambndi
við póstbát, sem gekk milli
Viðfjarðar og Norðfjarðar.
Jafnvel sér ennþá móta fyrir
vegarslóða upp úr fjarðar-
botninum yfir Dys og Vík-
urheiði til Reyðarfjarðar,
þó að þessar áætlunar-
ferðir legðust af fyrir 48
árum, þegar vegurinn yfir
Oddsskarð varð bílfær sum-
arið 1949.
Eins og áður segir er
íbúðarhúsið í Viðfirði stórt
og mikið og það er einnig
fallegt, enda talið teiknað af
sjálfum Guðjóni Samúels-
syni húsameistara ríkisins,
laust eftir 1930.
Fátt þykir mér jafn
áhrifaríkt og að heimsækja
staði sem þennan, enda hef-
ur mig lengi fýst að koma
hingað eftir að hafa lesið
bók Þórbergs Þórðarsonar um Við-
fjarðarundrin, en þar er sagt að hér
hafi verið reimt öldum saman. Allt
fram á okkar daga taldi fólk hér sig
verða fyrir ásóknum drauga og ann-
arra fyrirbæra, eins og vikið verður
að hér á eftir.
A hlaði hins mikla húss ríkir nú
kyrrðin ein, annað en tal okkar
ferðafélaganna. Sigurður „kafteinn“
á Mími, telur okkur óhætt að litast
um innan dyra með góðri umgengni,
sem við og heitum.
Það er alls ekki laust við að maður
kenni ofúrlítils geigs við að ganga
inn í húsið og skoða vistarverur þess.
Þessi geigur er ef til vill einhver angi
dulúðar, sem hvílir yfir staðnum í
ljósi sögunnar.
Ég er ekkert feiminn við að játa,
að í þessa ferð fór ég öðru fremur til
að leita uppi eitthvað dulúðugt, yfir-
skilvitlegt eða þessháttar, en ég játa
jafn feimnislaust, að ég hef gripið í
tómt, og þó, ekki vildi ég gista hér
einsamall eftir þær frásagnir sem ég
hef lesið um staðinn.
Talið er að sama ættin hafi búið í
Viðfirði frá því um miðja átjándu öld
eða jafnvel lengur, þangað til staður-
Sigltfyrir mynni Norð-
fjarðar. Ibaksýn er
Norðfjarðarnípa og
fjöll norðan Mjóafjarð-
ar, svonefndir Hús-
gaflar, allt austur að
Dalatanga, lengst til
hægri. Þangað er nú
bílfært frá Mjóafirði.
Tvær úr Ferðafélaghópnum í skut
Mímis. Klettarið Norðjjarðarnípunn-
ar í baksýn.
inn fór í eyði 1955. Einn af þessari
ætt var dr. Björn Bjarnason (1873-
1918), víðfrægur fræðimaður, sem
kenndi sig við staðinn.
Og Mímir siglir sinn sjó af mikilli
elju og það er byrjað að kula lítils-
háttar, þegar siglt er
fyrir Viðfjarðarmúlann
(689 m.) inn að Sveins-
staðaeyri í Hellisfirði.
Þar er einnig lagst að
lítilli timburbryggju, en
engin byggð er nú leng-
ur í Hellisfirði og hefur
ekki verið síðan 1952,
að síðustu íbúarnir
hurfu brott. Þar voru þó
Mímir siglir lognsléttan sjó inn til
Viðfjarðar. Til hœgri er Viðfjarðar-
múli og Hellisfjörður.
löngum Qögur býli, Hellisfjörður,
Hellisfjarðarsel, Björnshús og
Sveinsstaðir.
í landi þess síðast nefnda reisti
Marcus Bull hvalveiðistöð, sem var
starfrækt árin 1901-1913, að hval-
veiðar voru bannaðar hér við land,
enda höfðu veiðarnar þá farið
hraðminnkandi. Það eina sem minnir
hér á þessa fýrstu stóriðju á íslandi,
er gufuketillinn, dökkur af ryði og
leyfar af múrsteinshleðslu, líklega
undirstaða skorsteinsins.
í Hellisfirði er meira landrými og
graslendi en í Viðfirði, en engin hús
lengur uppistandandi annað en slysa-
vamaskýlið.
Þrátt fyrir að allt mannlíf sé á burt
úr þessum ljörðum, var siglingin
þangað, okkur í Ferðafélagshópnum,
til óblandinnar ánægju og ennþá
lagði Mímir frá landi og komið var
til Neskaupsstaðar um tvö leytið. Við
höfðum varið fjórum klukkustundum
418 Heima er bezt