Heima er bezt - 01.11.1998, Síða 29

með honum. Hann þekkti leiðina
manna best, jafnvel þótt þessi áður
varðaða leið, væri nú rúin þeim leið-
arvísum.
Það tók fjögur ár, eins og fyrr
greinir, að ná fram smá fjárveitingu á
Alþingi til að byggja upp þessar
steinvörður á heiðinni, sem reyndust
mikil hjálp í stórhríðum og ekki sást
alltaf á milli varða.
Um líkt leyti var sæluhúsið á heið-
inni hresst við, byggt að mestu úr
grjóti, en var samt vin í þessari hvítu
eyðimörk norðursins, sem engu eyrir.
Og ekkert getur stöðvað þann voða
vind og ofsa, sem kemur beint frá
norðurheimskautinu. Þá voru það
moldarkofarnir með þykku veggjun-
um sem björguðu þessu norðurhjara-
fólki.
En á hlaðinu á Kinnarstöðum er Jó-
hannes póstur ferðbúinn með tvo
koffortahesta, einn með kliftöskuna.
Aftastur er brúni hesturinn, sem mað-
urinn bauð honurn í hestakaup, bund-
inn með tauminn við klifsöðulbog-
ann. Það var ekkert glæsilegt að taka
við hesti, sem enginn vildi nýta
stundinni lengur. En Jóhannes kunni
þau sannindi að mey skal að morgni
lofa en hest að kvöldi. Hann lofaði
manninum því að láta hann fá gráu
hryssuna fyrir þann brúna, ef honum
líkaði við hann.
Og síðastur í lestinni lallaði sá
brúni, alla leið norður yfir heiði.
Póstleiðin lá inn með Þorskafirði
að austan og inn af fjarðarbotninum
lá leiðin upp á heiðina, sem í þetta
sinn var hvít yfir að líta. Hestarnir
gengu alla leiðin á snjó, þótt hann
væri byrjað að leysa niður í sveit.
í þetta sinn skyldi Jóhannes póst-
hestana eftir á Amgerðareyri. Fór
hann með báti út Djúpið, alla leið til
Isafjarðar, þar sem hans heimili var
alla tíð, eins og fyrr segir.
Eftir venjulega heimaveru, hálfan
mánuð eða svo, kallaði póstferðin til
sín og hann varð að fara sjóleiðina til
Arngerðareyrar. Nú skipti Jóhannes
um, hann lagði á þann brúna kliftösk-
ur, batt upp á honum tauminn og síð-
an voru þeir reknir. Jóhannes rak lest-
ina úr fyrstu sporum, og tók sá brúni
forustuna. Er ekki að orðlengja það,
að henni hélt hann alla leið suður að
Kinnarstöðum.
Á þessum tíma, sem stansinn varð
fyrir vestan, hafði verið mikil leys-
ing, svo að heilu flákarnir voru orðnir
auðir á heiðinni. En það var sama, sá
brúni, sem Jóhannes kallaði eftir
þetta „Krumma,“ og því nafni hélt
hann alla tíð, þræddi nákvæmlega
leiðina, sem Jóhannes teymdi lestina
norður.
Á heiðinni eru nokkur smávötn,
sem á stundum þurfti að krækja fyrir.
Jóhannes kom að einu slíku á suður-
leið, frekar austarlega, og fór því fyrir
suðurendann á því. Tók hann strikið
norður, þegar hann kom vestur fyrir
vatnið.
Þegar þarna var komið var jörð
orðin auð, í staðinn fyrir að áður var
það mikill snjór að ekki var vitað yfir
hvað var farið. Nú var urð yfir að fara
en Krummi hikaði ekki, réðist á urð-
ina og farnaðist vel. Hestamir röltu á
eftir.
Við hesthúsdyrnar á Kinnarstöðum
stoppaði Krummi og lét vita að ferð-
inni væri lokið.
Jóhannes tók hestakaupunum feg-
ins hendi þá suður kom. Krummi fór
aldrei úr hans eigu, enda bjargaði
hann mörgum mannslífum í tímans
rás.
Eitt sinn var Jóhannes á suðurleið
með póstlest sina. Hann hafði þann
sið, frá því hann eignaðist Krumma,
að reka pósthestana bæði suður og
norður, enda réði Krummi ferð og
stefnu.
í þetta sinn skall á öskrandi norðan
hríð, svo ekkert varð séð nema snjó-
hríðin. Lánið var, að hestarnir héldu
stöðu sinni í lestinni með Krumma á
undan. Ofsinn var það mikill að ekki
sást á milli varða og Jóhannes vissi
lengst af ekki hvar hann var staddur.
Eðlishvöt hans hefði ekki bjargað
honum, ef hann hefði sjálfur átt að
ráða stefnu og átt.
Ofsinn var það mikill að Jóhannes
hélst ekki á baki hestsins, gekk við
hlið hans til hlés og hélt sér í reiðverið.
Eftir langan tíma í þessu ofsaveðri,
verður Jóhannes þess var að lestin er
stoppuð og hugsar sem svo að þeir
hafi lent í ógöngum. Hann fikrar sig
frá hesti til hests, þar til hann kemur
að Krumma. Þar þreifar hann fyrir
sér og verður ljóst að hesturinn hefur
stansað við hurðina á hesthúsinu sem
pósthestarnir voru alltaf hýstir í.
Krummi hafði bjargað lestinni til
bæjar.
Þessa sérgáfu Krumma kunni Jó-
hannes að meta og kom aldrei til
greina að láta hestinn, meðan hann
hafði póstferðir að atvinnu.
Sem fyrr er sagt, hóf Jóhannes
póstferðir sínar frá Hjarðarholti í
Laxárdal. Það var í einni ferð hans,
löngu eftir að hann eignaðist
Krumma, að hann lendir í vondu
veðri, mikilli ofandrífú, ekki hvössu,
en svo var blint að enginn kennileiti
sáust, aðeins hvítt, hvert sem litið var.
Með Jóhannesi voru þrír menn, allir
nokkuð kunnugir á þessum slóðum.
Jóhannes póstur rak lestina og
Krummi stikaði á undan. Eftir því
sem vestar kom fór mönnum þeim,
sem með honum íýlgdust, að lítast
ver á blikuna, töldu að þeir væru ekki
á réttri leið, væru alltof norðarlega.
Jóhannes ansaði þessu lítt, sjálfúr var
hann alls ekki viss hvar hann var
hverju sinni, en hann treysti á
Krumma.
Eftir því sem lengra var haldið
voru mennirnir sífellt vissari um að
þeir væru orðnir rammvilltir og gætu
ekki treyst póstlestinni lengur, þeir
yrðu að taka til sinna ráða, því með
þessu áframhaldi finndu þeir aldrei
Kinnarstaði.
Rétt í því stansaði póstlestin. Héldu
nú samferðarmennirnir að allt væri
tapað. Jóhannes póstur fikraði sig
fram með lestinni þar til hann kom að
Rrumma, sem stóð með hausinn við
hesthúshurðina á Kinnarstöðum.
Mennimir, sem honum fylgdu, fóru
að góna upp í loftið. Jú, þarna var
Ijós í glugga. Þeir höfðu haft á röngu
að standa.
Hér verður ekki tíundað hversu
mörgum mönnum hundar og forustu-
Heima er bezt 425