Heima er bezt - 01.11.1998, Síða 38

aði hana ekki eins og áður. Heiða
kunni mun betur við hann svona, þó
að hún vissi ekki hverju þessi breyt-
ing væri að þakka. Andrés var eins
og alltaf, röskur til vinnu og lá ekki á
liði sínu. Hann var skapgóður og
hafði alltaf komið sér vel meðal jafn-
aldra sinna. Svo var það auðvitað
Árni. Hann heilsaði Heiðu hlýlega og
hún las úr augum hans meira en
nokkur orð gátu sagt. Þau horfðu
hvort á annað og skildu fullkomlega
hvernig hinu leið.
Það skyggði á gleði unga fólksins í
samvinnunni að vita ekkert um Þor-
stein, en öll voru þau ákveðin í að
skila sínu og heyið skyldi komast í
fúlgu þennan daginn, þó að þau yrðu
að vaka fram á nótt. Þau hömuðust,
heit og sveitt og hvert fangið af öðru
var borið á sinn stað, þar sem Árni í
Árdal bar upp fúlguna.
Um miðjan daginn kom Ingibjörg
gangandi á engjarnar með hressingu
handa þeim. Það var gott að setjast
niður og hvíla lúin bein. Konumar
höfðu bakað handa þeim kleinur og
pönnukökur sem fóru sérlega vel í
maga með ískaldri mjólkinni. En
Ingibjörg hafði engar fréttir að færa.
Enn var sama ástandið með Þorstein
og enginn vissi hvernig það færi.
Ásta var að hugsa um að skreppa út
að Oseyri um kvöldið og fá að sjá
hann. Ásbjörn hafði boðið henni að
aka henni þangað og hún hafði þegið
það. Það skipti kannski ekki öllu
máli, en hún þráði að fá að sjá bónda
sinn. Þó að hann væri í móki og ekk-
ert samband næðist við hann, þá var
hún viss um að sér liði betur bara ef
hún fengi að sjá hann. Þau ætluðu að
fara að mjöltum liðnum en Ingibjörg
og Jón mundu líta eftir Sóleyju litlu.
Unga fólkinu leist ekkert á þessar
fréttir. Þau höfðu öll vonað að nú
væri allt snúið til betri vegar. En fyrir
vikið voru þau ákveðin í að klára
engjaheyskapinn á Hóli þennan dag-
inn, hvað sem tautaði og raulaði.
Árni sat hjá Heiðu og hann laum-
aðist til að taka í hönd hennar þegar
enginn sá til. Heiðu fannst það nota-
legt, en hún var líka fegin að þau
héldu sambandi sínu leyndu. Það var
nægur tími til að takast á við það.
Ásta og Ásbjörn óku út dalinn og
til Óseyrar þegar leið á kvöld. Það
var gott veður en þó bar himininn
þess vott að breyting á veðri væri í
aðsigi. Ásta leit til lofts.
- Heldurðu að það fari að rigna?
- Já, ég held að hann rigni í nótt.
Ég vona bara að unga fólkið nái að
klára heyskapinn hjá ykkur í dag. Við
kláruðum hjá okkur í gær og ég er að
vona að flestir séu að enda.
- Þau hamast alveg á engjunum.
Það var mikil og góð hjálp að fá pilt-
ana í dag. Það er nóg samt þó að
maður hafi ekki áhyggjur af heyjum.
Ásbjörn dæsti.
- Já, það er nóg samt. Þú verður
samt að vera bjartsýn á lífið góða
mín. Hann Þorsteinn er harðari af sér
en marga grunar. Annars báðu kon-
urnar fyrir kveðju til þín. Mamma
bað mig að segja þér að hætta að
hafa áhyggjur, honum Þorsteini
myndi batna.
Ásta fann að tár rann niður kinn-
ina. Hún var glöð að heyra þetta.
Þarna var vonarneisti í myrkrinu.
Sigurlína vissi yfirleitt hvað hún
söng. Þó dofnaði vonin þegar hún
fékk að sjá mann sinn. Hann lá á
sjúkrahúsinu, andlitið svitastorkið og
andardrátturinn veikur.
Gunnar fór með Ástu. Hann reyndi
að vera hughreystandi.
- Ég reyni að vera bjartsýnn. Þor-
steinn fékk pensilín í æð nú fyrir
stuttu og líkaminn er að berjast við
sýkinguna. Það er svo erfitt að eiga
við þetta þegar botnlanginn springur
svona svakalega. Það verður erfiður
næsti sólarhringur, en þá sjáum við
líka af eða á.
Hann strauk Ástu um herðarnar.
- Nú ætla ég að leyfa þér að vera
einni með honum um stund, en svo
verður hann að fá algjöra hvíld. Ég
læt hjúkrunarkonuna vaka yfir hon-
um á móti mér.
- Þakka þér fyrir.
Gunnar fór út og Ásta gekk hægt
að rúminu. Hún tók aðra hönd Þor-
steins í sína og settist svo við rúm-
stokkinn. Það tók hræðilega á hana
að sjá manninn sinn svona veikan.
Hún hallaði sér að honum og hvísl-
aði.
- Þú verður að lifa Þorsteinn. Þú
ert búinn að lofa að vera stoð og
stytta fyrir okkur öll. Ég gæti ekki af-
borið það að missa þig. Elsku vinur-
inn minn, þú verður að lifa. Þú verð-
ur að gera það fyrir litlu dóttur okkar,
fyrir mig, fyrir foreldra þína og fyrir
foður minn. Þú verður Þorsteinn, þú
verður...
Þorsteinn lá hreyfingarlaus og það
var ekki að sjá að hann skynjaði ná-
vist konu sinnar. Ásta grét. Hún var
svo vanmáttug og það var svo erfitt
að horfa upp á þennan stóra og sterka
mann sem hún elskaði svo mikið, í
þessu ástandi. Hún gat ekki sagt neitt
meira, hélt bara um hönd hans, kyssti
hana og tárin runnu niður á þvalt
handarbakið. Stuttu seinna kom
Gunnar inn. Hann tók huggandi um
herðarnar á Ástu.
- Svona, góða mín. Farðu nú heim
og hugsaðu um litlu stúlkuna ykkar
og búið. Það er það sem Þorsteinn
mundi vilja að þú gerðir. Þú verður
að vera sterk, Ásta mín, ég skal lofa
þér því að við héma gerum allt sem
við getum til að koma honum til
heilsu á ný.
- Ég veit það. Þakka þér fýrir.
Ásta stóð upp og þurrkaði kinnarn-
ar.
- Ég veit að ég á ekki að vera að
vola svona, það er bara svo erfitt að
horfa á hann liggja þarna og geta
ekkert gert.
- Ég veit. Það er gott að gráta. Þá
losnar um spennuna og manni líður
betur. Það þarf engin að fyrirverða
sig fyrir það. Ég skal segja þér það í
trúnaði að í vor komu til mín tveir
karlmenn með lítið bam. Tveir full-
orðnir karlmenn, sem kannski eru
ekki vanir að sýna tilfinningar sínar.
Þeir sátu hérna frammi hjá mér og
grétu saman. Grétu af gleði yfir því
að litla stúlkubarnið lifði og var kom-
ið í öruggar hendur. Ég vil að þú vitir
þetta, það gleður þig kannski.
Ásta brosti.
434 Heima er bezt