Heima er bezt - 01.11.1998, Qupperneq 39

- Já, það gleður mig. En nú fer ég
heim. Þakka þér fyrri að leyfa mér að
koma.
Það var ekki margt sagt á leiðinni
heim. Ásbjörn fann að Ástu leið illa
og hann lét hana í friði með hugsanir
sínar. Hún var sterk hún Ásta, það
vissi hann. En hann vissi ekki alveg
hvemig færi á Hóli ef Þorsteins nyti
ekki við.
Það var orðið áliðið kvölds þegar
unga fólkið á Hóli var búið að koma
síðustu tuggunni af engjaslætti í
fúlgu. Regndropar voru farnir að
falla á nefið á þeim öðru hvoru. Það
varð til þess að þau flýttu sér enn
meir, þó að þau væru eiginlega orðin
uppgefin. Árni greiddi fúlguna aftur
og aftur, hann vildi vera viss um að
allt færi vel. Loksins var verkinu lok-
ið og þá var farið að hellirigna. Unga
fólkið stóð í hnapp og horfði á mynd-
arlega fúlguna. Þau fundu til léttis og
feginleiks, þrátt fyrir þreytuna. Regn-
ið rann nú eins og hellt væri úr fötu.
Þau sögðu ekkert, en loksins skellti
Lárus uppúr.
- Þetta er alveg frábært. Við erum
búin og stöndum hér og dáumst að
dagsverkinu. Við erum öll rennvot,
hvernig væri að hafa sig heim.
Hin brostu. Þetta var alveg rétt hjá
honum. Það var dálítið bjánalegt að
standa þarna í rigningunni. Eftir allan
svitann um daginn var það hálf hrá-
slagalegt að verða rennandi blautur.
Þau flýttu sér af stað og hlupu við fót
heim á leið. Árni og Heiða drógust
dálítið afturúr piltunum og Árni tók
um höndina á Heiðu.
- Það er svo gott að fá að vera ná-
lægt þér. Við hittumst alltof sjaldan.
- Ég veit, það er bara alltaf nóg að
gera og mér finnst svo hræðilegt að
hann Þorsteinn skildi veikjast svona.
- Já, það er satt. Ég trúi samt ekki
öðru en að hann nái sér. En tíminn
líður og sumarið er á enda. Hvað tek-
ur þá við, Heiða?
Heiða hugsaði sig um andartak.
Það var svo nrargt sem þau höfðu
aldrei rætt.
- Ég fer heim til mín eftir réttirnar.
Mamma er orðin óþreyjufull að sjá
mig. Ég finn það á bréfunum hennar
hvað hún saknar mín mikið.
Það kom skuggi á svip Árna.
- Það má ekki verða langur að-
skilnaður.
- Ég veit það ekki Árni. Auðvitað
vona ég ekki, en maður veit aldrei
hvað verður.
Árni þrýsti hönd hennar.
- Heiða mín. Þú berð enn sömu til-
finningar til mín er það ekki?
- Jú, Ámi, ég geri það. Ég vil samt
segja mömmu frá þér í rólegheitun-
um og svo verður tíminn að leiða í
ljós hvernig allt veltist.
Árni dæsti.
- Ég er svo óþolinmóður. Ég vildi
að við værum gift. Ég vildi líka
gjarnan að mamma þín væri hjá okk-
ur.
Heiða hló.
- Það þýðir ekkert að vera óþolin-
móður. Ég er alltaf að hugsa um þig,
en ég veit að við verðum að vera þol-
inmóð.
- Við erum þó leynilega trúlofuð.
Segðu hjá?
Heiða gat ekki annað en hlegið.
Það var svo gott að vera nálægt Árna
og finna sterklega höndina hans
halda um sína. Svo sannarlega vildi
hún að þau gætu alltaf leiðst það sem
eftir væri.
- Auðvitað segi ég já. Ég er bara
hrædd við viðbrögð móður þinnar.
- Láttu ekki svona. Mamma er
ákveðin kona en hún er ekki slæm.
Henni á eftir að þykja vænt um þig.
Heiða var ekki alveg viss. Henni
stóð viss beygur af frú Sigríði.
Þegar unga fólkið kom heim, beið
Ingibjörg með rjúkandi heitt
súkkulaði og smurt brauð. Gömlu
mennirnir þökkuðu unga fólkinu íyr-
ir góðan dag, þeir voru ánægðir með
að öllu heyinu var bjargað. Óli litli
var orðin svo þreyttur að Ingibjörg
varð að hjálpa honum úr bleytunni.
Hún dáðist að seiglunni í drengnum.
Það fór ekki mikið fyrir honum en
hann var seigur, sá stutti.
Ásta var komin í háttinn. Hún var
útkeyrð eftir ferðina að Óseyri. Þegar
heim kom tók hún Sóleyju litlu upp í
rúm til sín. Henni leið betur að hafa
hana svo nálægt sér. Eftir það sofnaði
hún, örþreytt eftir álag dagsins.
Eftir að hafa þegið trakteringar,
fóru ungu mennirnir heim. Þeir
fylgdust að fram dalinn og það lá vel
á þeim. Dagur var að kveldi og góðu
dagsverki lokið. Þeir höfðu þó að
minnsta kosti getað lagt sitt að mörk-
um til að hjálpa honum Þorsteini.
Frú Sigríður var vakandi þegar
sonur hennar kom heim. Hún kom
með þurr föt handa honum og spurði
frétta. Hún hafði eins og aðrir
áhyggjur af Þorsteini en það gladdi
hana að heyinu hafði verið bjargað,
áður en fór að rigna. Henni fannst
sonur sinn óvenju glaðlegur á svipinn
og hún ákvað að nota tækifærið til að
tala við hann um kaupakonuna á
Hóli. Sigríður bað Árna að setjast og
tala við sig. Það væri nokkuð sem
þau þyrftu að hafa á hreinu. Pilturinn
var dálítið hissa en settist þó niður.
Móðir hans ræskti sig.
- Þú verður að passa þig á að gefa
stúlkum ekki undir fótinn drengur
minn. Þær gætu misskilið það. Nú er
ég að tala um kaupakonuna á Hóli.
Ég vil ekki að stúlkukindin haldi að
þú hafir einhvern áhuga á henni.
Árni starði á móður sína og undr-
unarsvipur kom á andlit hans.
- Já, en mamma ég hef ekkert ver-
ið að vekja henni neinar falsvonir.
- Það er gott, drengur minn.
- Málið er það,mamma mín, ég
ætla að giftast þessari stúlku.
Nú var það Sigriður sem missti
hökuna niður á bringu.
- Hvað segirðu drengur? Vertu
ekki með þessa vitleysu.
- Það er svona einfalt, mamma
mín. Eg veit að.ég elska þessa stúlku.
Hún er bæði falleg og góð og ég ætla
að giftast henni.
Svipur Sigríðar þyngdist með
hveiju örði Áma.
- Það kemur ekki til greina.
Mæðginin horfðust í augu, stál í
stál.
Framhald í nœsta blaði.
Heima er bezt 435