Æskan - 01.02.1935, Síða 4

æskan
16
Óli upp og var svo óðamála, að naumast var hægt
aS skilja hann: „LofiS þiS mcr aS skreppa dálítiS
í burtu, bara í tíu daga — geriS þiS þaS, og látiS mig
fá ofurlítiS nesti og þiS megiS ekkert spyrja hvert
eg fer og ekkert vera hrædd — geriS þiS þaS,
mamma, eg má til aS gera nokkuS, — lofiS þiS mér
66
„Ertu orSinn galinn, drengur“, sagSi mamma
hans og leit á hann, sorgmædd. „Ekki sýnist mér
hann neitt þesslegur“, sagSi Símon. „IlvaS er um aS
vera, Óli? Ef þú villt ekki segja okkur, hvaS þú
ætlar aS fara, þá er eg hræddur um aS þú liafir
fengiS einhverja slæma flugu í liöfuSiS“. Óli liugs-
aSi sig um andartak. „Eg veit aS þaS er engin vit-
leysa og ekkert ljótt, sem eg ætla mér“, sagSi hann,
„en eg get ekki sagt ykkur, hvaS þaS er. TreystiS
þiS mér ekki svo vel, aS þiS þoriS aS sleppa mér
alveg í tíu daga?“
Nú kom svo löng þögn, aS Óli hafSi næstum misst
alla von um, aS þau ætluSu aS svara. Pabbi og
mamma horfSust i augu stundarkorn, fyrst eins og
hikandi. Pahhi laut höfSi, svo aS síSa skeggiS hans
nam viS borSplötuna, og liann strauk þaS og greiddi
meS fingrunum. Mamma dró andann þungt og var
kafrjóS og heit í framan, eins og þegar hún balcaSi
kökur fyrir jólin. Loks kinkuSu þau ofurlítiS kolli
hvort til annars, pabbi stóS upp og lagSi stóru hend-
urnar á litlu lierSarnar lians. „Þú mátt þaS“, sagSi
liann. „Þú mátt fara og vera burtu rétta tiu daga,
en ekki stundu lengur“.
Óli hoppaSi og hringsnerist og lirópaSi af fögn-
uSi: „Húrra, liúrra“, og' liann ætlaSi aS segja eitt-
hvaS fleira, en mundi þá ekki livaS þaS var. Hann
var ofsakátur, en augun urSu samt rök, og hann
hljóp upp um hálsinn á mömmu og grúfSi sig þar.
„Ó, livaS eg hlakka til, mamma, ó, livaS eg hlakka
til“, sagSi hann aftur og aftur. Mamma strauk um
kollinn hans og spurSi: „Hvenær ætlarSu aö fara?“
„Á morgun eftir miSdegi. Eg þarf aS géra nokkuS
fyrir liádegiS“. „Á morgun“, sagSi mamma, „þá
verSur þú líka strax aS fara aS sofa, svo aS þú
verSir vel útsofinn og óþreyttur þegar þú leggur af
staS“.
Nú byrjar æfintýrið!
Óli valcnaSi viS þaS, aS orSiS var albjart. Hann
hljóp í hendingskasti fram úr rúminu út aS glugg-
anum og gætti á klukkuna i kirkjuturninum. „HvaS
er þetta, stendur hún“, tautaSi liann, þegar hann sá
aS hún var aðeins hálf fjögur. „ESa skyldi eg hafa
sofiS allan daginn?“ Ónei, hvorugt var, og Óli átt-
aSi sig á því eftir stundarkorn. Enginn var kominn
á fætur í liúsinu, enginn á ferli á götunum, meira
aS segja fuglarnir voru ekki farnir að syngja. Óli
liugsaSi nú ráS silt. Átti hann aS reyna aS sofna
aftur? Nei, þaS náSi cngri átt. Hann kippti á sig
flókaskónum sínum og læddist eins og köttur frarn
í eldliús, því aS þar þurfti liann ýmislegt aS gera, sem
gott var aS ljúka viS, áður en mamma lians kæmi á
fætur. „Nei, nú tjáir ekki aS sofa, það er nú eitt-
hvað annað að gera þegar svona stórræði standa til.
Eg' fæ líklega aS sofa, þegar allt er komið í lag“.
Óli skríkti af tilhlökkun við þessar liugleiSingar.
Hann gægðist niður i liverja skúffu og dall í eldhús-
inu, skimaði um hillur og skápa. „Kaffi verð eg að
hafa með mér, það gerir pabbi alltaf“. Loks fann
hann nokkrar kaffibaunir í dós, líklega einar fimm
eða sex baunir. „Þetta hlýtur aS vera nóg“. Hann
kveikti á eldavélinni, setti upp pott meS vatni í og
lét kaffihaunirnar út í. Svo fann liann slatta af
kaffibæti i bréfi og hætti út í. Síðan settist hann á
hækjur og lmipraði sig saman og beið þess, að kaffið
syði. Loks fór að suða í pottinum, og svo að bulla
og sjóða, og þegar liann hélt að fullsoðið væri, tók
liann pottinn af eldinum, náði sér í sleif og jós
drykknum í tóma flösku. „Þetta verður nú gott að
dreypa i, þegar í slarkið er komið“, hugsaði hann.
Nam, nam, hann aðeins hrá tungunni í stútinn. Eitt-
livað var hragðiS skritið, og lyktin--------. En það \
var enginn tími til að hugsa um það. KaffiS hlaut
að verða ágætt, ekkert að marka það svona ný-
soðið. Svo faldi liann flöskuna uppi á eldhússkápn-
um. Hann rak hendina í tóman pott þar uppi, og
hann skrönglaðist niður, með þessum líka lilla
hávaða, sem alltaf er í tómum pottum. Þvílíkt.
Mamma kom hlaupandi berfætt með stirurnar í
augunum. „Óli minn, hvað er þetta, barn, hvað
gengur á fyrir þér, um hánótt. HvaS ertu að gera?“
Óli var svo ruglaður, að hann stóð i ráðaleysi uppi
á kollustólnum. „Eg gat ekki sofið lengur og svo —
svo dalt mér — datt mér í hug---------“, sagði hann.
„Hvað er þetta eiginlega, sem þú ert að hrugga,
góði minn. Eg er hrædd við þetta tilstand í þér, og
svo megum við ekkert vita, hvað þú ætlar þér“.
Nú var Óli aftur búinn að ná sér. „Elsku mamma,
þú mátt lil að lofa mér að fara á fætur, eg liefi
svo margt að gera“. Mamma tautaði eitthvað meira
um að þetta væri ljóta vitleysan. Svo leyfði liún ,
Óla að klæða sig, og klæddist sjálf. Hún hafði líka
margt að gera og þurfti að taka daginn snemma.
Öli var handfljótur að ldæða sig. Hann tók leður-
stígvélin sín og fór í þau, hugsaði sig um andartak,
fór úr þeim aftur og lét ]iau svo niður i bakpokann
sinn. Framh.