Æskan - 01.04.1941, Page 4

ÆSKAN
— Gömul ? Nú læt eg engan ráða yfir mér leng-
ur, sagði teipan, — eg er 13 ára.
Og það var mikil sannfæring í rómnum.
— Eg á hvorki pabba né mömmu á lífi, bélt hún
áfram. — Mér var komið fyrir á binum og þessum
bæjum, meðan eg var lítil, og þegar eg var 11
ára, var eg selt að Strönd til lians Júlla. Nú er eg
búin að vera þar meira en tvö ár og er farin að
vinna eins og fullorðið fólk. Nú getur enginn sett
mig neitt, nema eg vilji það sjálf. — Eg befi lieyrt,
að það sé gott fólk í Grenifirði.
Systkinin litu bvort á annað.
— Það er mesta fyrirmyndarfólk, eins og við
til dæmis, sagði granni pilturinn. — Þú þekkir
lcannski einbverja Grenfirðinga?
Ja, eg veit það varla, sagði telpan. — Einu sinni
þekkti eg dreng frá Grenifirði, —- hann var smali
á Strönd. Hann bét Jón og átti heima rétt bjá
kaupstaðnum, mamma bans liét Guðbjörg og var
víst kölluð Gugga og — —.
Ilún ætlaði að segja meira, en allt i einu fannst
lienni allir tjaldbúar liorfa forvitnislega á sig, og
blóðið þaut fram í kinnar bennar.
— 0,o, — segir granni pilturinn, — það hefir
líklega verið hann Jón okkar Gugguson, — en nú
er hann orðinn fínn maður, búinn að vera i út-
lönduin og farinn að kalla sig Jón Herstein, —
hvernig lizt þér á?
Telpunni fataðist enn meira og blóðroðnaði, cn
beygði sig niður til að laga sokk sinn, svo að
minna bæri á feimni liennar.
En granni pilturinn liélt áfram. — Það er dreng-
ur, sem hefir lent í lukkupottinum. Sumir segja,
að Nilsen forstjóri liafi tekið liann sér í sonarstað
og ætli að arfleiða hann að livalaverksmiðjunni.
Það munaði einlivern um minna!
— Hvað veizt þú um þetta, Kalli? sagði systirin,
— það er eins og allir strákar öfundi Jón Her-
stein af velgengni hans, en mér finnst, að hann
eigi það skilið að komast áfram. Þið eruð víst fáir
jafn duglegir á lians aldri. Hanii stundar sjóinn á
sumrin og bjálpar mömmu sinni, — og það er
sagt, að hann sé svo listhneigður. Það segja allir,
að bann máli svo fallegar myndir, að liann geti
iiráðum farið að selja.
— Já, Stieina mín, eg þekki nú tóninn i ykkur,
þið stelpurnar haldið allar með honum og segið,
að við strákarnir öfundum bann, ef við minnumst
á bann, án þess að liæla honum á livert reipi.
Hann má svo sem eignast livalaverksmiðjuna, án
þess að eg sjái ofsjónum yfir því.
Lukka var enn að laga sokka sína og skó.
40
Vindurinn þaut úti og veifaði snærunum í tjaíd-
dyrunum. Stundum sveifluðust rennblautir fald-
arnir í tjalddyrunum upp, og regnið buldi á þak-
inu jafnt og þétt með þungum nið. En dynurinn
í veðrinu og regninu liljómaði í eyrum telpunnar
eins og seiðandi undirleikur við bljómfagra yfir-
rödd, sem söng orðin og fréttirnar um drenginn,
sem átti að vera bróðir hennar og vinur.
— Það er annars bezt, að Steina systir ráðgist
um þetta við þig, Guðrún Lukka, ef þér er alvara.
Það er livort sem er mest fyrir liana gert að fá
stúlku til að lijálpa mömmu í vetur, sagði granni
pilturinn. —•
Svo veifaði bann liægri hendinni og sló taktinn.
— Við skulum ekki láta þetta setja okkur úl af
laginu, slrákar, sagði liann. Og nú bóf hann lagið
iiárri röddu: — Látum af bárri heiðarbrún, ljós-
braða svífa sjón, sviptigið yfir frón.
Því næst rak livert lagið annað með kátínu og
lirifningu, eins og fossandi æskijfjörið byði storm-
inum og óveðrinu byrginn.
Hvern skollann varðaði þessar sextán, átján og
tuttugu ára manneskjur um regn og storm?
Ekki neitt! Og glaðvær söngurinn liélt áfram að
kljúfa loftið, meðan september-nóttin seig yfir
landið, brúnaþung og tvísýn.
VI.
Undir miðnætti slotaði veðrinu og rigningunni
létti af. Stormurinn liafði greitt skýin sundur, svo
að víða grisjaði í blástirnda biminlivelfinguna og
máninn gægðist hálf-fullur upp yfir austurfjöllum.
Það var mikil blessun fyrir réttafólkið, að veðr-
inu skyldi slota. Féð stóð lirakið í réttinni. Bænd-
urnir liöfðu hætt að draga í dilkana jneðan meslu
ósköiiin gengu á, en mi komu allir á kreik aftur í
flöktandi tunglskininu, og tygjuðu sig til starfa.
Margt af ferðafólkinu var óánægt yfir þessari
fjárans óheppni með veðrið og vildi strax fara
heim. Nokkrir fóru út um móana í leit að hestuin
sinum, en leitin gekk seinlega, þvi að fjöldi lirossa
liafði stokkið upp með ánni og flúið þar i skjól
undir háum bökkum, önnur rásuðu inn til dals-
ins, en nokkrir liestar stóðu í liöm undir réttar-
veggnum.
Jafnskjótt og máninn gægðist fram úr skýjun-
um, kom Jói frá Seli út úr veitingatj aldinu, með
liarmonikuna í fanginu. Hann sfiökk upp á dans-
pallinn, byrjaði að leika „Kátir voru karlar“ og
dansaði um pallinn jneð liljóðfærið í faðminum.
Dillandi tónarnir liðu út yfir móa og mýrar og
lokkuðu fólkið að danspallinum. Margir voru