Æskan - 01.09.1950, Síða 7

ÆSKAN
sem er nú leikbróðir þeirra. Og mundu eftir hon-
um Magga, og láttu hann ekki gleyma áminningum
mömmu okkar, og láttu hann ekki verða léttúð-
ugan. Líttu í náð þinni til þeirra allra, og kenndu
þeim, iivað er satt og rétt!
Og hjálpaðu líka okkur Lenu litlu. Við erum
eitthvað svo ósköp þreytt og einmana. Hjálpaðu
okkur til að komast til góðs fólks, þar sem við
getum unnið okkur brauð.“
Þau sátu fast saman, systkinin. Lena lagði litlu
lófana sína á herðar Andrésar, þegar liann spennli
greipar og haðst fyrir, þau lutu liöfði, og þeim vökn-
aði um augu.
Þau voru í þann veginn að risa á fætur til þess
að halda aftur heim að selinu, en þá lagði einliver
liönd sina á öxlina á Andrési. Það var sjálfur pró-
fasturinn! Hann var á leið heim í selið með konu
sinni og máglconu.
Raddir systkinanna liöfðu hljómað svo skært í
morgunkyrrðinni, er þau sungu, að þau höfðu ósjálf-
rátt numið staðar og hlustað. Og nú var prófast-
urinn kominn í rjóðrið lil systkinanna og liorfði á
þau með hlýrri glettni í augum.
Andrés dreyrroðnaði, en prófasturinn fór að
spjalla við Iiann ósköp alúðlega og spurði, hver þau
væru og hvaðan þau bæri að.
„Við crum frá Snædölum. Við erum sjö, sysl-
kinin/ ‘sagði Andrés uppburðarlítill og lágvær.
„Já, mér datt það í liug,“ svaraði prófastur, og
j>að hirti yfir honum. „Þá á ég að skila til ykkar
kveðjum frá þeim Grétu og Britu, systrum vkkar!“
Þetta voru tíðindi.
Nú herti Lena upp hugann og liorfði heint fram-
an í prófastinn. Jú, hann hlaut að segja salt! Og
nú losnaði um málheinið.
Prófaslurinn tók þau sitt við hvora hönd, og
þau leiddust heim að selinu. Þar biðu prófasts-
frúin og mágkonan eftir þeim, ásamt systkinunum,
sem voru nú komin á fætur og fræddu móður sína
um aðkomubörnin.
Prófasturinn var kunnugur skógarverðinum, og
hjá honuin hafði hann lieyrt um Snædalahörnin
sjö og raunasögu þeirra og hrakninga. Og hann
frétti líka um Magga og fóslurforeldra hans við
sögunarmylluna. Síðan hafði hann alllaf verið að
vona, að hann rækist á þau Lenu og Andrés á
húsvitjunarferðum sinum, og nú hafði drottinn leitt
þau á fund hans.
Systkinin dvöldu nú í hezta yfirlæti þarna í sel-
inu fram eftir deginum, og prófastinum og konu
hans geðjaðist einstaklega vel að þeim, þau voru
svo prúð og kurteis. Og þegar lialdið var heimleiðis
lir selinu, var ekki um annað að tala en að þau
kæmu heim til prófastsins líka.
Og það er ekki að orðlengja, að svo talaðist til,
að prófasturinn tæki Andrés sér i sonar stað og
kenndi honum sjálfur, en Lena skyldi fara lil Stokk-
hólms með mágkonu hans, svo að Elsa eignaðist
loks systurina, sem hún hafði verið að óska eftir
og þráði.
Þannig höfðu þau fengið hænheyrslu, systkinin,
og voru nú komin í góðar liendur. Nú var létl af
Andrési áhyggjunum og ábyrgðinni, sem hann
hafði tekið á sig með því að leggja af stað út í
heiminn með litlu systkinin sín sex, allslaus og
líll sjálfbjarga. Nú gal hann vonglaður litið til fram-
tiðarinnar og hlakkað til að hitta þau al'tur, fyrr
eða síðar, sæl og glöð.
En Lena álti hágt með að taka ákvörðun.
„Á Andrés að koma líka?“ var hið fyrsta, sem
hún spurði, þegar móðir Elsu spurði liana, hvernig
henni litist á að koma með sér lil Stokkliólms og
setjast að hjá sér og verða systir Elsu.
„Þú mátt leika þér að brúðunum mímun og
hrúðuhúsinu á liverjum einasta degi,“ skaut Elsa
inn í. En Lena leit stórum, sorgmæddum augum á
Andrés, þegar liún heyrði, að hann ætti að vera hjá
87