Æskan - 01.09.1950, Side 8

ÆSKAN
Hann lék á tíu hrekkjalóma.
Ilrekkjalómarnir náðu ekki upp í nefið á sér
fyrir vonzku. Þið hefðuð átt að sjá þá.
Þeir bundu drenginn upp við tré með hendur fvrir
aftan bak. Þeir hrigzluðu honum fyrir þessa dul-
arfullu piparhrið, sem kom yfir þá, og þeir töluðu
digurharkalega. Þeir belgdu sig út og geipuðu um,
livernig þeir ætluðu að lúskra honum.
Haldið þið, að hann hafi verið hræddur við þá?
O, sei, sei, nei.
En livers vegna var hann ekki hræddur við þá?
Af þvi að hann sá út undan sér, að álfarnir voru
að koma honum til hjálpar. Iiann sá, að álfarnir
setlust á grasi gróinn bala skanimt frá. Og liann sá,
að þeir héldu sér í grasið með annarri liendi og los-
uðu af sér fiðrildin með hinni. Þau flugu undireins
burt og urðu fegin frelsinu. Drengurinn horfði á
álfana og sá, að allt í einu gerðu þeir sig allir
ósýnilega, nema einn. Og þessi eini sleit tvö stór
lauf af runni einum og notaði þau fyrir merkja-
flögg og sendi þannig boð til drengsins. Síðan
hvarf liann líka.
Skeytið var á þessa leið:
„Láttu hann halda, að þií sért göldróttur. Við
hjálpum þér.“
„Segðu okkur nú, kyllirinn þinn,“ byrjaði nú
foringinn yfirheyrsluna á ný, þó að liann væri ekki
prófastinum og læra lijá honum og verða kannske
prestur sjálfur. Og bún liristi litla kollinn.
Vesalings Lena gat ekki annað en bugsað til allra
sjrstkinanna sinna, sem benni fannst liún hafa glat-
að og misst. Andrés var einn eftir. Ifún gal ekki
séð honum á bak líka.
„Ó, mamma, bún vill ekki koma til okkar! Mér
þykir svo vænt um liana og langar svo til að eiga
bana fyrir systur,“ kveinaði Elsa.
Lena tók í hönd Elsu.
„Jú, ég vil það, en--------.“
„Þú mátt koma hingað á bverju sumri og beim-
sæltja Andrés og vera um tíma með lionum i sel-
inu,“ sagði prófasturinn við Lenu.
„Og ætlarðu þá að segja mér allt, sem þú veizt
um Grétu og Britu og Önnu Lísu og Eika og Magga
og Hyrnu og þau öll?“
„Já, ég skal gera það,“ svaraði prófasturinn.
Og þá var Lena ánægð.
búinn að ná sér eftir piparpláguna, „hvernig —
l-liiss, t-biss, þú gazt komið þessum pipar yfir
okkur án þess að við sæjum þig — t-biss, t-hiss!‘
„Já, það,“ svaraði drengurinn yfirlætislega, „það
var nú ekki mikill vandi fyrir þann, sem lcann eitt-
livað fyrir sér.“
„Kann fyrir sér! Sá þykir mér góður! Þykist þú
kannske vera göldróttur?“
„Hvers vegna ætti ég ekki að geta verið það?“
„Ja, sei, sei, en livað moldin getur rokið í logn-
inu, piltar“ sagði foringinn. „Göldróttur! Sá lield
ég nú að sé göldróttur, lia-lia-ha!
Jæja, lagsmaður, ef þú ert eins seigur og þú
þykist vera, þá skaltu losa þig frá trénu, sem þú
ert bundinn við,“ sagði foringinn og bætti við
nokkrum hnútum til vonar og vara, og herti vel að.
Drengurinn lét sem hann reyndi af alefli að losa
sig, en bandið liélt, og lmútarnir röknuðu ekki.
„Ilvað er þetta, galdrameistari, ætlar kunnáttan
að hregðasl þér núna?“ sagði foringinn ertandi.
Drengurinn lét sem liann lierti sig af alefli. Nú
var kippt ofurlítið í höndin og aftur rétt strax. Þá
vissi drengurinn, að álfarnir voru að lijálpa lion-
um. Þeir höfðu læðzt ósýnilegir bak við tréð, og
nú flýttu þeir sér allt livað þeir gátu að leysa
bnútana.
„Ertu að gefast upp, greyið?“ sagði einn strák-
skarfurinn, þegar böndin gáfu ekkert eftir, þó að
drengurinn þættist reyna að losa sig.
En drengurinn hristi höfuðið. Rétt i sömu svif-
um fann liann, að kippt var fast í böndin, og svo
slaknaði alveg á þeim, svo að hann gat smeygt
liöndunum úr þeim. „Simsala — bimsala — bókus
pókus!“ æpti liann og stökk burt frá trénu. Hann
var laus.
Strákarnir ætluðu ekki að trúa sínum eigin aug-
um. En það var ekki liægt að komast hjá því, liann
slóð þarna laus og bandið lá við tréð.
„0, það er nú sama, það eru engir galdrar til,“
sagði foringinn og þóttist taka af skarið, því áð
liann þóttist sjá, að sumir strákanna voru alvar-
lega smeykir. „Það hefur bara runnið einbver linút-
ur. Þetta var ekkert annað en tilviljun, það er áreið-
anlegt.“
„Jæja, svo að þú lieldur, að engir galdrar séu til,“
sagði drengurinn og leit um leið út undan sér til
álfa, sem liann sá gægjast fram undan runna. Þeir
88