Æskan - 01.09.1950, Page 10

ÆSKAN
„Æ-æ-æ-æ!“ veinaði hann og hoppaði og engdist
og tók báðuni höndum um liöfuðið. „Ó-ó-ó-ó, æ-æ!“
Hver grefillinn gat gengið að strákgarminum?
Hvað dettur ykkur í hug?
Auðvitað var það væn steinvala, sem hann fékk
í hausinn, en það var einn álfanna, sem sendi hon-
um hana. Hann liafði selið á trjágrein, sem slútti
fram yfir strákinn, þar sem hann stóð. Og þegar
drengurinn lét sem hann kastaði, þá sleppti álfur-
inn steinvölunni, svo að hún skall heint á liausinn
á foringjanum. Það var nú allur galdurinn.
En nú vó'ru hrekkjalómarnir hræddir, hvinandi,
logandi hræddir. Þeir vissu bókstaflega ekki sitt
rjúkandi ráð, og þess vegna tóku þeir ekki heldur
eftir því, að enn var leikið ó þá. Þeir urðu þess
ekki varir, að álfar voru að skjótast milli þeirra
og fjötruðu saman á þeim lappirnar. Þeir notuðu
sama snærið og hrekkjalómarnir höfðu haft til að
binda drenginn við tréð.
„Agara-gagara-umbrum-brumb,“ tautaði dengsi
íbygginn og galdramannslegur. En þetta gerði hann
aðeins til þess að glepja fvrir þeim, svo að þeir
tækju ekki eftir því, að álfarnir voru að hefta þá
og njörva saman á þeim fætúrna.
„Hv-hv-hva-hva-hvað skyldi hann nú ætla að ge-
ge-ra?“ spurði nú hver hrekkjalómurinn annan, og
þeir skulfu á beinunum.
„Skrumara-rumara, tram-tramm!“ hélt drengur-
inn áfram að tauta. Um leið leit hann út undan sér
og sá, að álfarnir voru búnir að hefta alla strákana
og fjötra saman á þeim lappirnar. Og um leið höfðu
þeir liorfið sjálfir. En nú var kominn tími til að
reka rembihnútinn á þessa viðureign.
„Hóli-göli-sóli-tóli-móli-jóli-ól,“ hvein nú í hon-
um. Lítið þið nú á lappirnar á ykkur, lirekkjalóm-
arnir ykkar! Nú er ég húinn að taka ykkur alla til
fanga!“
Strákarnir litu niður á fætur sér og sáu, að þeir
voru rammlega fjötraðir. Og nú fór um þá.
„Ha-ha-ha-ha-hann er ra-ra-ra-rammgöldróttur,“
stömuðu þeir.
„Þegið þið, bjánarnir ykkar, við skulum leysa
snærið og hlaupa í burt,“ hvíslaði foringinn. En
hann var sjálfur svo smeykur, að liann þorði ekki
að segja ])etla upphátt.
En álfarnir höfðu hundið og hnýtt með rembi-
hnútum og liestahnútum og reipahnútum og galdra-
hnútum og hert svo að, að það var engin leið að
lcysa þá. Og enginn var með hnif, þótl ótrúlegt
væri.
Og ekki var ein báran stök. Nú fór allt í einu að
hvessa og liúðrigna. Innan lítillar stundar voru
BS
00
00
00
00
00
00
00
00
00
00
00
00
00
00
00
00
00
00
00
00
00
00
00
00
00
00
00
00
00
00
00
00

Litli
hundurinn hans
fórst í síysi.
TÖT Hér sjáið þið þriggja
ára dreng, sem hefur
orðið fyrir þeirri sorg
að fi nna fiundinn sinn
liggjandi á götunni eftir
að bifreið hafði ekið
yfir hann.
00000000000000000000
0003 00 00 00 00 00 00 00 00
strákagarmarnir orðnir húðvolir, þvi að það var
eins og liellt væri úr fötu yfir þá.
En drengurinn og álfarnir höfðu forðað sér undan
óveðrinu. Þeir fundu geysistórt tré, sem var holt
innan, og þar voru þeir eins og inni í liúsi. Meira að
segja hesturinn komst þar inn.
Alltaf streymdi úr loftinu. Drengurinn leit út um
opið á liola trénu og sá strákana liíma hundvota
og skjálfandi. Fyrst var Iiann glaður og guðsfeg-
inn og fannst þetta alveg rétt lianda þeim. Þetta
ættu þeir skilið. En þegar ekkert lát varð á óveðr-
inu, fóru aðrar lnigsanir að hvarfla að honum. Það
var svo skrítið, að hann fór liálfgert að kenna í
brjósti um strákana.
„Kannske er þetta ekki alll þeim sjálfum að
kenna,“ tautaði liann við sjálfan sig.
„Hvað áltu við?“ sögðu álfarnir, alveg hissa á
þessum skoðanaskiptum.
I
H«l
$
$
1
é
90