Æskan - 01.09.1950, Síða 11

ÆSKAN
00 00 ESáSEiggSeSElQEQGS
00 B0 0000000000000000
EESSESEBEfíESEBEEES
000000000000000000
Drengurinn hugsaði sig uni. Það var svo erfitl
að koma orðum að þessu. ,,.Ta,“ byrjaði liann.
„Kannske er eitthvað í strákunum sjálfum, eitt-
livað, seni þeir ráða ekki yfir, og gerir þá vonda, rétt
eins og í öðrum er eitthvað, sem gerir þá góða.
Sjáið þið til, ef ekki væri eitthvað í þeim, sem
gerir þá annaðhvort góða eða vonda, hvers vegna
eru þá sumir slrákar góðir en aðrir vondir?“
„Þelta er alveg satt,“ sögðu álfarnir. „Og við
getum kennt þcr, hvernig j)ú getur ujjprætt úr
slrákunum þetta, sem gerir þá vonda.“
„Hvernig get ég það?“ spurði drengurinn ákafur.
„Það er enginn vandi,“ sögðu álfarnir. „Þú skalt
segja rctt si svona við þá: Strákar, ef þið sýnið
nokkurntíma oftar af ykkur lirekki og þorpara-
skap við góða drengi, þá skal ég láta vaxa á ykkur
asnaeyru.
Auðvitað er það ekki annað en vitleysa, að þú
getir látið þeim vaxa asnaeyru. En eftir það, sem
á undan er gengið, munu þeir trúa því. Og þeir
þora eklci að beita neinum óþokkaskap af ótta við
asnaevrun. Og smátt og smátt venjast þeir af öllum
brellum og þykir bara betra að vera góðir drengir.
Og þegar það er orðinn þeim gróinn vani, snúa þeir
við blaðinu og verða vinir þínir.“
Og þó að ótrúlegt megi þykja, þá rættist allt bók-
staflega, sem álfarnir liöfðu sagt.
Loks slotaði veðrinu. Drengurinn tók bcst sinn
og reið heimleiðis. Hann reið fljótlega fram á strák-
ana. Þeir böfðu loks losað sig og rölt af stað, blautir
og illa til rcika. Auk þess sem þeir voru lafbræddir
við drenginn, þá kviðu þeir fyrir að koma heim
og taka við snuprunum fyrir að bafa atað sig svona
út.
Drengurinn stöðvaði bestinn bjá brekkjalómun-
um og l'ór að eins og álfarnir böfðu ráðlagt honum,
hann hótaði að láta þeim vaxa asnaeyru, ef þeir
hrekkjuðu hann oftar. Og strákagarmarnir urðu
dauðskelkaðir.
Drengurinn þeysti síðan beim. En brekkjalóm-
arnir trúðu þessu eins og nýju neti lengi á eftir,
og þeir steinbættu öllum sinum klækjum og þorp-
araskap. Og smám saman skildist þeim, að það var
ekkert gaman að vera vondur strákur. Þá gerðist
kraftaverkið, þcir urðu góðir drengir.
Og svo urðu þeir smám saman leilcbræður og
góðir vinir, þessir fornu óvinir, drengurinn og
lirekkjalómarnir fyrrverandi. Og loks trúði dreng-
urinn vinum sínum fyrir því, að hann væri ekki
vitund göldróttur og hefði aldrei verið. Hann sagði
þeim upp alla sögu um álfana, og livernig þeir hefðu
lagt á öll ráðin og leikið á strákana. Og nú voru
þeir svo vaxnir upp úr sínum fyrri strákskap, að
þeir skemmlu sér innilega við söguna um sig sjálfa
og vellusl um og lilógu.
Jæja, krakkar, sagan byrjaði á dreng, sem lék
á tíu hrekkjalóma, en bún endar, sem belur fer, á
því, að tíu þorparar urðu góðir drengir. Og það var
nú golt.
En það er satt. Ég var búinn að gleyma að segja
vkkur, bvað varð um álfana glettnu og gaman-
sömu.
Eftir rigninguna kom i ljós á himninum sldnandi
fagur regnbogi, og bann náði alla leið upp til tungls-
ins. Og þá voru nú álfarnir ekki seinir á sér. Þeir
tóku til fótanna og þutu eins og livirfilvindur upp
eftir regnboganum. Þeir hrópuðu niður til drengs-
ins, vinar sins, sem stóð og mændi á eftir þcim: