Æskan - 01.09.1950, Side 12

ÆSKAN
Klara litla á Fossi.
Það var sólbjartur sólskinsdagur í júli. Sunnan
þýðvindur bœrði grasið, og blómin brostu við sólu.
Klara litla á Fossi hljóp niður lúnið. Hún var að
fara með kaffið til heimafólksins, sem var á engj-
uin þar skammt frá. Klara átti ekki heima á Fossi,
heldur i Reykjavik. Hún var bara á Fossi yfir sum-
ai’ið. Hún var orðin 12 ára, með ljósa hrokkinlokka
og dökkblá augu. Henni þótti að ýmsu leyti gaman
í sveitinni. Henni fannst bara verst, að hér var
lienni aldrei leyft að synda, en það var hennar
aðalánægja að busla í vatni. Hún bafði bara einu
sinni farið í sund fram í Gljúfurá, sem var langt
frá. Þá var hún skömmuð, þegar lxún kom lieim
aflur, og henni bannað að fara aftur. Iieimilis-
fólkinu þótti bún iiafa eittbvað þarfara að starfa,
beldur en að vera að þessu „príli“ eins og það
kallaði það. Henni þólti þetta leiðinlegt, en bar
það þó í liljóði. Nú var hún komin.
„Klara! flýttu þér,“ kallaði Guðmundur, liús-
bóndi hennar. „Þú þarft að sækja liestana fram í
Grænubrekku. Þú mátt bara ekki sprengja Jarp
á leiðinni úteftir aftur. Og vertu nú snör.“
„Já, já,“ anzaði Klara fjörlega. Henni þótti alltaf
gaman að sækja liestana. Hún stefndi inn með
brekkum og hljóp eins og hún ætti lífið að leysa,
og eftir tæpan klukkutíma var hún komin að liest-
unum. Ilún beizlaði Jarp og ralc hestana niður að
ánni. Hún stax’ði löngunaraugum út á vatnið. Gljúf-
urá var mjög breið með köflum og djúp. Það var
gaman að synda.
„Hvað var þelta?“ hugsaði Klara, er angistaróp
barst henni að eyrum. Það hlaut einhver að liafa
dottið i ána, sjálfsagt frá Gili, sem var liinum megin
við ána. Ilún stökk af baki og liljóp niður fyrir
liæðina, sem skyggði á. Þá sá hún, lxvað gekk á.
Drengur frá Gili, 8 ára, liafði fallið fram af klöpp
og út í ána. Hann hafði verið á silungsveiðum. Dóra
sjrstir lians, 10 ára, stóð á árbakkanum og kallaði
„Sjáumst seinna!“
Og svo voru þeir um leið liorfnir í tindrandi regn-
bogaljómann.
Martin Cole.
Höfuudur þessarar söt?u er ungur Baudaríkjamaður, sem dvaldi
liér á landi um tíma fyrir einu ári. Hann skrifar allmikið fyrir
börn og unglinga í blöð og timarit í heimalandi sínu. Sendi hann
Æskunni sögu þessa með ósk um, að hún yrði birt. Kann Æskan
lionum þakkir fyrir vinsemdina.
92
á bjálp. Aðdjúpt var, og drengurinn gat ekki krafl-
að sig á land. Klöru fannst orð föður síns bljóma
fyrir eyrum sér: „Verlu liugrökk, á hverju sem
gengur, og lilífðu þér ekki.“ Ilún fór úr kápunni og
steypti sér í ána. Henni skaut upp slrax, og synti
liún knálega í áttina til drengsins. Hún synti fram
með lionum og gat náð utan um liann. Hún synti
með liann áleiðis að bakkanum. Þegar upp að
bakkanum kom, var hún alveg að missa þróttinn,
því að drengurinn var svo blautur og þungur, og
svo þyngdu fötin Iiana. Loks gat bún náð í víði-
tág, sem stóð úl úr bakkanum, og þær gátu lijálp-
asl að því að koma drengnum upp á bakkann. Síðan
vatt Ivlara sér upp á bakkann á eftir.
Drengurinn var mjög eftir sig eftir baðið, þó
meira af hræðslu en af því, sem liann hafði sopið
af vatni. Hlýtt var í veðri, svo að þcim varð ekkert
kalt. Eftir stundarkorn stóð Klara upp og sagðist
þurfa að flýta sér lieim með Iiestana.
„En hvernig ætlarðu að komast vfir ána aftur?“
spurði Dóra litla. „Það er lurgt að vaða hana hérna
nokkuð langl fyrir neðan.“
„O, ætli maður bi-egði sér ekki í bað aftur,“ sagði
Klara brosandi. Síðan kvaddi hún systkinin og hljóp
út á klöppina við ána og slakk sér. Systkinin litlu
hoi’fðu hrifin á, hve liún klauf vatnið létlilega og
synti fast og í’ólega.
Þegar Klara kom aftur upp úr ánni, vall hún
mestu bleytuna úr sér og liljóp síðan að hestunum.
Á lciðinni lieim var hún að hugsa um, livað fólkið
mundi nú segja, þegar það sæi hana koma renn-
blauta beim. Vitanlega héldi það, að liún liefði
verið að príla við ána og dottið út i. Hún vildi
ekki segja, að liún hefði bjargað drengnum, af því
að bún hélt, að litlu systkinin mundu ekki segja
frá þvi, sem skeð hafði, því að þá gæti skeð, að
þeim yrði ekki leyft að veiða i ánni oftar. Og Klara
vildi ekki valda því, að það kæmi þeim í koll. Það
var bezt að þegja og láta fólkið skannna sig eins
og það vildi.
Þegar heim kom, setti liún hestana i liagagirð-
ingu og hljóp síðan heim að bænum. Klara mætti
hjónunum á lilaðinu og gömlum manni þar á bæn-
um, Páli að nafni.
„Hvað er að sjá þig, stelpukind,“ sagði Guð-
mundur, lnisbóndi hennar, reiðilega. „Þú ert búin
að vera þennan óratíma, og svo liengslastu loksins
heim, rennandi blaut upp á liaus. Þú hefur víst
rækilega ólilýðnast boðum okkar um að hætla að
príla við ána. Þú ættir skilið að fá löðrung fyrir ó-
þekktina,“ endaði bóndi tölu sína.
„Þú ættir ekki að vera að skamma hana, góði