Æskan - 01.09.1962, Blaðsíða 14

Dr. Paul Perigon, franskur clósent, flutti einu sinni fyrirlestur fyrir okkur ura
það, hve auðlært og fagurt mál franskan væri. Hann hóf mál sitt með því að segja
okkur sögu af Adolphe Menjou og Shirley Temple. Samkvæmt þeirri sögu hafði
Menjou átt að síma til Shirley til þess að vita hvernig henni liði, og hún hafði
svarað: „Æ, heldur illa, ég á svo erfitt með frönskulærdóminn.“ Og þá sagði Menjou:
„Nú skal ég segja þér hvernig þú getur lært fimm hundruð frönsk orð á einni mínútu."
Þetta fannst Shirley vitanlega afbragð, því henni fannst ekkert skemmtilegt að pæla
í tungumálalærdómi, fremur en hverjum öðrum finnst. Hún spurði því áköf: „Hvern-
ig er það hægt?“ Menjou sagði þá: „Jú, sjáðu nú til, Shirley, <>11 orð, sem enda á
,,ion“, eru eins í frönsku og ensku.“ Þegar vesalings Dr. Pergion var loksins búinn
að segja okkur þessa sögu, voru allar stúlkurnar á áheyrendabekkjunum að kafna
í hlátri, og hann hafði ekki hugmynd um af hverju þær voru að hlæja. Hann hélt
að flibbinn hans eða bindið væri í ólagi, eða að hann hefði notað skakkt enskt
orð. En þær lilógu vegna þess, að ég sat þarna beint frammi fyrir honum á fremsta
bekk, án þess að hann þekkti mig.
Öðru sinni heimsótti Charles Laughton skólann til þess að lesa fyrir okkur úr
biblíunni og ritum Shakespeares. Hann sat í stórum stól og við sátum í hvirfingu
frammi fyrir honum á gólfinu. Hann horfði lengi á mig og sagði síðan: „Þekki ég
yður ekki?“
Við liöfðum komið fram saman við útvarpsþátt til ágóða fyrir Kínahjálpina, en
hann þekkti mig ekki aftur, og ég hafði gaman af að stríða honum. Eg sagði ósköp
sakleysislega: „Ég var viðstödd útvarpsþátt, þar sem þér töluðuð."
En hann var ekki ánægður með þá skýringu og sagði: „Þekki ég ekki föður yðar?“
Með sömu sakleysis röddinni sagði ég: „Það getur vel verið. Hver lialdið þér
að sé faðir minn?“ Enginn félaga minna kom upp um mig, en ég dáðist að ýmsum
stjörnum hans eins og Vivian Leigh, Ingrid Bergman og Joan Fontaine.
Fyrsta hlutverk mitt hjá Selznick var „Brig“ í „Langt finnst þeim, sem bíður".
Æska
■Ct * ☆ * ■& ☆
MÍN
Eftir
SHIRLET
TEMPLE
Það var skemmtilegt hlutverk, því að „Brig“ óx mjög og þroskaðist í myndinni. Það
gaf mér tækifæri til að reyna að sýna hvernig persónuleiki og framkoma ungrar
stúlku breytist á uppvaxtarárunum. í hlutverki þessu bannaði Selznick mér strang-
lega að mála mig nokkuð. Ég varð þvert á móti að þvo mér og núa ntig í framan
þangað til andlitið glansaði, og hann sagði að ef ég gerði það ekki sjálf, þá skyldi
hann gera það.
Ég neri mig því í fyaman og lrár mitt var klippt og grisjað, jtví að það var svo
þétt, að Selznick sagði að það væri alveg eins og þyrill. Hann var svo sem ekkert
að smjaðra fyrir mér.
Að þeirri mynd lokinni lék ég „Barbara" í „Ég mun hitta þig“. í þeirri mynd
málaði ég mig í fyrsta sinn fyrir Ijósmyndavélina, þó að ég væri þá þess utan löngu
byrjuð að nota andlitsduft og varalit eins og allar aðrar ungar stúlkur.
Annars eyddi ég deginum þannig: (Við skulum segja að það’ sé fyrir nokkrum
árum, á meðan ég gekk í skóla): Ég brölti fram úr rúminu áður en klukkan
var orðin sjö, til þess að geta verið komin í myndastöðina klukkan liálfníu. Við
mamma ræddum oftast um hvort ég ætti að fara í slopp eða kjól. Ég kaus sloppinn
heldur og hafði ætíð mitt fram. Svo ókunt við til myndastöðvarinnar og á leiðinni
yfirheyrði mamma mig í hlutverkinu. i i 1 allrar hamingju á ég rnjög auðvelt með
að læra. Ég skil aldrei það fólk, sem rápar fram og aftur tímunum saman og tautar
setningar sínar í sífellu. Ég set mínar vel á mig og hugsa svo ekki meira um það.
Og þegar ég þarf á þeim að halda, konta þær af sjálfu sér. Þegar til myndastöðv-
arinnar kemur, fer ég til búningsherbergis míns, fer í búninginn og er máluð. Síðan
held ég niður á leiksviðið. Þar á eftir koma ætíð langar bollaleggingar urri hárið á
mér, livort það skuli greiða svona eða svona. Að lokum er ákveðið að ég skuli hafa
fléttur, sem gera mig útlits alveg eins og ég ætli að fara að totta spýtubrjóstsykur,
og síðan hefst leikurinn.
Framhald.
RÉTTIR
næstu vikum fara fram réttir um
land allt. Hundruð lrraustra
manna, yngri og eldri, halda úr byggð-
unum inn í öræfi, til þess að safna
saman fé því, sem rekið hafði verið
á afréttina á síðastliðnu vori. Flestir
iara þeir að heiman fullir tilhlökkun-
ar og ánægju, þrátt fyrir stritið, sem
þeir vita að muni bíða þeirra í fjall-
ferðinni. Hvers vegna hlakka þeir til
ferðarinnar? Er það ekki vegna þess
að það hvílir einhver ævintýrablær
yfir þessum ferðum, ævintýri, sem
aldrei hverfa úr minni, og oft eru
síðar rifjuð upp? Og svo er það þetta,
sem ekki má gleymast í sambandi við
fjallferðirnar, þegar litið er til ein-
staklingsins, og það er að mega vera
clögum saman í hópi glaðra félaga
eftir annir heyskapartímans. Lagið er
tekið og sögur sagðar. Unglingarnir
reyna afl sitt eða skemmta sér við
ýmiss konar leiki.
Á tilsettum degi koma þeir til
byggða, gangnamennirnir, með „safn-
ið“. Það er tilkomumikil sjón að sjá
það liðast niður hlíðar og hæðir,
eins og fossandi fljót eða á, í einum
aðalstraumi. Haldiðer áfram um móa
og mýrar, mela eða börð, unz áíanga-
staðnum — réttunum — er náð, þar
sem þetta fljót er kloíið í smákvíslir.
Til réttardagsins sjálfs heíur lengi
verið hlakkað af mörgu litlu fólki,
sem hefur fyrir löngu fengið loforð
um að fá að fara í réttirnar. Og full-
orðna fólkið á sína tilhlökkun, þó að
hún sé nokkuð annars eðlis en barn-
anna.
Við fyrsta hanagal á réttardags-
||ega stór hringur í miðju rétta-
fút, þar sem sundurdrátturinn
Á fer fram, en út frá honum í
^ttir liggja svo smáréttir, kall-
|Ukar, sem hver um sig er ætlað-
Su bæjahverfi fyrir fé sitt.
jj úú er uppi fótur og fit. Al-
tj'hgurinn fyllist af fé. Það er
jjit; í almenningnum til að byrja
;1 en fyrir dugnað dráttarmann-
t ’ýmkast fljótt, og þegar næst-
j '1 £é í almenningnum er gengið
i’Púr réttastjórinn að reka inn
j1111 leik. Og svona gengur það
kolli þangað til búið er að
1 það fé, sem dregið verður.
morguninn fer fólkið á bæjunum a
lireyfa sig. Börnunum, sem ætla í i'éd
irnar, hefur ekki komið blundui a
brá alla nóttina af tilhlökkun. Hest<11
og bílar eru hafðir til. Síðan er kaffi^
drukkið og snætt sem bezt, þó að lyst
in sé lítil svo snemma morguns. I>a
er lagt af stað. Það er mikil umfel®
um veginn og allra leiðir liggja
sama punkti — til réttanna.
í fyrstu er hópurinn smár, sem
heldur að heiman frá hverjum h®>
en hópunum slær saman, og þeg'11
nálgast réttirnar er þarna heil íyi^
ing á ferð.
Þegar það stór hópur manna 1
kominn til rétta, að réttafært þyk11’
er fyrsti hópurinn úr gerðinu, þar sel11
féð hefur verið byrgt um nóttma>
rekinn inn í almenninginn, sem el
Áad;

agurinn líður fljótt sem all-
m
gar. Og þegar fer að kvölda,
j llm alla sveitina stóra fjár-
Sem eru á leið heim til sín.
|ram
í1'1 u
ef
mjakast þessar hvítu breið-
|‘‘l Umkringdar eru mönnum og
í!(Ii hundum. Breiðurnar hverfa
i annarri. Réttadeginum er lok-
t,lr> sem fóru í réttirnar, eru
s'1 heim og hafa frá mörgu að
Framhald á bls. 174
Kvrist> trægustu konur Bandarikjanna. Önnur
í heimsókn í Hollywood. Er hún að tala
V*ri> var miklu frægari en sjálf forsetafrúin.
178
179