Æskan - 01.09.1974, Qupperneq 12

Skróparinn
Þegar veðrið var gott hafði Jón litll
ákaflega litla löngun til að fara í skól-
ann. Hann laumaði bókabögglinum sín-
um inn I klæðaskáp og sættl svo lagi að
laumast niður á bryggju, eða annað,
þar sem fjör var og llf.
Einu sinni þegar hann hafði skrópað
á nýjan leik, kallaði kennslukonan hann
til sín og sagði: ,
„Þú getur vist skilið, að þessu getur
ekki haldið áfram, Jónsi litli," sagði
hún alvarleg. „Þegar þig vantar I skól-
ann verður þú f næsta sklptl að koma
með miða frá honum föður þínum, þar
sem sagt er frá ástæðunni til þess að
þú hafir ekki komið."
„Æ, nei, ég vil ekki biðja hann pabba
um það,“ svaraði Jónsi.
„Hvers vegna ekki?"
„Æ, vegna þess að hann er svo ónýt-
ur að finna upp á afsökunum, sérðu,"
svaraði Jónsi.
.
.
-
Mállausi maöurinn
Mátt hef ég og mikinn vilja,
mér er fært að sjá og skilja.
OrS mín má ég ekki þylja,
hugsun mína verS aS dylja.
GuS er góSur, en gaf mér eígi,
orS aS mæla á förnum vegi.
Verk mítt vinn ég, þögull, þegi,
þoli þá raun á hverjum degi.
Höndin er mitt afl og mál,
fingur mfnir kunna mál.
Ég sýni engum svik eSa tál,
en brautin mín er brött og hál.
I
Mér bregzt ekki verk aS vinna,
mér er fært aS benda, kynna.
Mín eru verkin góS, sem hinna
þú munt þetta sjá og finna.
Benedikt GuSmundsson,
Fjólugötu 12,
Akureyrl.
Lýsislampi
_ m fornum ritum er taiað um kolur, það voru Ijósfæri þeirra tíma. Menn
gátu falið sig I koluskugga, þar sem eitthvað skyggði fyrir glætuna
frá kolunni. Þessar kolur voru vlst oftast nær úr steini. Við höfum fundið
fjöldann allan af kolum í gömlum bæjarrústum, þó ekki þeim allra elztu, seæ
hér hafa verið rannsakaðar. Oft eru þessar kolur gerðar úr kringlóttum
ávölum, náttúrlega löguðum steinum og grunn skál klöppuð f þá. [ hana hefur
verið hellt lýsi og kveikurinn látinn fljóta f því og standa út af barminum, ^n
þess þar væri nokkur vör eða nef. Stundum eru steinkolur þó með öðru lagh
ef steinninn var mjúkur og auðunninn, til dæmis innflutt kléberg. Flestar kolur
hafa verið látnar standa, aðrar hafa hangið, hengikolur. Annars er sannast
sagna, að margt er á huldu um híbýlalýsingu fyrr á tlð. Fornmenn hafa að lík'
indum treyst mikið á opinn eld til lýsingar, jafnvel kyndla, og kerti hafa þekkzt
aftan úr forneskju, en það voru dýr Ijósfærl. Kristin kirkja hefur þó frá uppt13^
notað afarmikið af kertum. En allur þorri manna hefur öldum saman orðið
nota elns konar kolur, framan af öldum úr steini, sfðar úr járni, liklega svip"

i