Æskan - 31.01.1900, Síða 2

30
hvert sinn og mamma lians fór ofan í kist-
ilinn, svo liann sá., kom hann, til að fá að sjá
peninginn og néri hann þá á erminni sinni,
svo hann skyldi haldast fagnr. Um haustið
kom lambið af fjallinu og var undur stórt og
fallegt, mórautt með snjóhvíta blesu. Uegar
ijúk kom fyrst um haustið, varð Jón dauð-
hræddur um lambið sitt og alt af var hann
að hugsa um það um veturinn, að Blesa sín
ætti gott. Um vorið fékk hann meira eu
pund af ull af henni, sem mamma hans þvoði
fyrir hann. Nú fanst honum hann mega til
að fá að fara i kaupstaðinn að kaupa sór
varning fyrir alla ullina sína og peningana.
Stundum kom hann aftan að mömmu sinni
þegar hún stóð hálfbogin í eldhúsinu, og lagði
hendurnar um hálsinn á henni. „Elsku
mamma mín, má ég ekki koma í kaupstað-
inn með þér? Eg get riðið ofan á milli á
henni Skjónu og svo get óg gengið
stundum ; þú ferð svo hægt. Ég get vel
gengið11, bætti hauu við, „ég gæti gengið
rétt alla leiðina11.
Uað fóru svo leikar, að mamma hans lof-
aði honum að hann skyldi fá að fara með
sér í kaupstaðinn. Hún ætlaði á stað á föstu-
dagsmorguuinn og Jón litli svaf varla dúr um
nóttina fyrir tilhlökkun. Um morguninn lagði
mamma hans sparitreyjuna hans á rúmstokk-
inn og í vasann hafði hún stuugið hvítri lér-
eftsrýju faldaðri. í>að var vasaklúturiuu hans_
Áður en þau fóru á stað, kom liann til
mömmu sinnar og sagði við haua: „Heyrðu
mamma, þú mátt eiga ullina mína, on ég ætla
að taka við peningnum mínum, ég get
bundið hanu í hornið á vasaklútnum mínum.
Vasinn minu er svo djúpur, að ég get ekki
týnt honuin". Hún kysti hann fyrir ullina og
fóltk honum peniuginn sinn, sem haun batt
vandlega í klútshornið. Ekkert gat haun borð-
að fyrir tilhlökkun.
Það var komið uudir dagmál þegar þau
komust á stað, og ekki komu þau í kaup-
staðinn fyr enn eftir miðaftan, en það dimmir
ekki að um Jónsmessuleytið og búðuuum er
seint lokað um lestirnar. Það vóru tvær búð-
ir í iiaupstaðnum, og Jón liorfði alveg hissa
á þær; lionum liafði aldrei dottið í hug að
svona stór hús væru til í heiminum. Svo
fór hanu inn með mömmu sinni, sem var
búin að láta vega ullina sína í geymsluhús-
inu og fá þyngdarseðilinn. Búðin var troð-
full af fólki, flest var fyrir utau búðarborðið,
eu uokkrir stóðu fyrir innan það. Enginn
gaf Jóni og mömmu haus noinn gaum. Jón
litli horfði utan við sig á hyllurnar með öll-
um vörunum og lampaua, sem hóugu í loft-
inu, og alla sóflana. Svo sá hann ósköp af
húfum og höttum og marga trefla. í því heyrði
hann svo skrítið livelt liljóð ; það kom úr
lúðri, sem drengur liólt á og blés í. Drengur-
inn var vel búinn og stóð fyrir innan borðið.
Jón hafði aldrei á ævi sinni sóð lúður; haun
gat ekki haft augun af rauðu og gyltu og
grænu röndunum, seiu lágu utan um hann.
Hann fór að fikra sig nær borðinu og loks-
ins komst hann alveg að því. „Mig langar
til að í'á að sjá þetta“, sagði Jón, „ég kaupi
það kannske fyrir peninginn minn“. En eng-
inn tók eftir honum; haun reyndi að tala
hærra. Loksins leit einn búðarþjónninn á liann
og spurði, livað hann vildi. Jón tók beiðni
síua upp aftur og pilturinu hleypti honum inn
fyrir borðið. Nú fór Jón að skoða sig betur
um; þá fór nú heldur að vaudast málið. Þeg-
ar hann var búinn að skoða lúðuriun, sá liann
linött og öðrum megin á lionum var fugl, en
hinum megin hús. Svo sá liaun myndabækur
og stokk með blýjöntum i, og litla byssu, og
skamt þar frá hékk trefill með rauðum og
grænum bekkjum og rétt hjá treflinum hékk
húfa með einhverju gyltu framan i. Hann
var að smáþreifa ofan i vasa siun og taka
á klútnum með peningnuiu i, en hvað áttí