Æskan - 28.02.1900, Page 2

38
Fíllinn og ljónið.
>ID liaiið ví»t orðið alveg hissa að sjá,
hvað dýrið á myndinni þeirri arna er
stórt, enda er það aílra dýra stærst.
Maðurinn, sein situr á baki þess, sýnist minni í
samanburði við það, en þó við settum nýfæddan
drenghnokka á hestbak. Petta dýr heitir íill og
á heima í austurálfu og suðurálfu heims. I austur-
álfunni verða eiukum mikil not að dýri þessu,
því að þar er því kendur ýmis starfi; er það
þægt og geðgott og geysilega aflmikið. Pið hafið
víst tekið eftir því á myndinui, að niður úr
andlitinu stendur ofurlangur rani og jiasaliol-
urnar fremst á lionum. Svo er áþreifing ranans
uæm, að með honum getur fílliun tekið upp
saumnál, og að því skapi er raninn sterkur, svo að
fíllinn gæti þeytt stórum heystakk upp í loft'ð
með honum. l'íllinn getur sogað kynstur af
vatni upp i ranann, og llafið þið máske lesið
söguna um fílinn og skraddarann. Fíllinn étur
þrjú hundruð pund af fóðri í einu. Liklegahafið þið
heyrt talað um fílabein. l’að er afardýrt og
liefir því frá alda öðli þótt in mesta gersemr
tað fæst úr tönuuin fílsins og fyrir þá sök er
,lögð mikil stuud á fílaveiðar, einkum í suður-
álfunni, og það svo, að menn ætla að áður langt
um líður verði fílnum algerlega útrýmt.
lJið munuð liafa kannast við liitt dýr-
ið á myndinui, ljónið. Eins og fílliun á það
heima í austurálfu og suðurálfu. Ljónið er
sömu- ættar eins og kötturinn. lJað er stund-
um kallað konungur dýranna, og eru margar
sögur til uin vitsmuni þess, göfuglyndi og
trygð. Margar aðalsættir liafa borið ljónið í
inerkjum sínum. A síðari tírnum hafa menn
gert sér mikið far um að kynnast sem bezt eðli
Og háttum dýranua og hefir ljónið við það mist
mikið af álíti sínu. lykjast menn nú með vissu
vita, að liugrekki þess sé grimdin ein.
þið sjáið, að Ijónið hefir lagt, mann að velli
og fillinn er að ráðast á ljónið, og við slculum
vona, að honum takist að bjarga manninum.
Jpórður áRdragon.
Bergþórslivoll logandi blasir við sýn,
blossinn við himiuinn dimmbláa sldn.
Njáll þar og Bergþóra bíða með ró,
þeim lioðin var útganga, en neituðu þó.
Drengur þar stendur við afa síns arm,
öruggur hallast að spekingsins barm.
Horfir hann forviða eldsglæður á,
alvara’ og staðfesta skín af hans brá.
Gellur þá rödd ein við glymjandi há:
„Gakk, litli drengur, út voðanum frá!“
Með alvöru sveinninn þá anzar og tér:
„0 afi, mig langar að vera lijá þér.“
„Gakktu út, vinur rninn,“ Bergþóra bað.
Barnið þó ei vildi samþykkja það.
„Gráttu’ ekki amma mín,“ gegndi liann skjótt,
„ég get ekki skilið við ykkur í nótt.“
Heill só þér, Þórður, því lirein var þín dygð,
lirein var þín saklausa, barnslega trygð,
með liugrekki leiðst þú ið logandi bál.
Nú lifir þín minning í barnanna sál.
Ingibjörg Benedikts dóttir.
Hafmeyjan.
(Eftir 11 0 Andorseu)
(Frjnnli)
„Hér er liaun,“ sagði seiðkonan og skar
tunguna úr litlu hafmeyjunni, svo liún varð
mállaus og gat livorki sungið nó talað.
„Ef, margfætlurnar ætla að ná í þig, þegar
þú fer gegn um skóginn minn,“ sagði seið-
konau, „þá þarftu ekki annað en kasta einum