Æskan - 28.02.1900, Page 3

39
diopa af þessum drykk á þær, og þá detta
fætur þeirra í þúsuud mola!“ En hafmeyjan
þurfti þess ekki, því að margfætlurnar stukku
aftur á bak þegar þrer sáu skínandi drykkinn
í höndum hennar, hann lýsti eins og blikand1
stjarna. Og hún komst brátt í gegn um skóg-
inn, mýrina og inar ólgandi liringiður.
Hún sá liölliua lians föður síns: það var
búið að slökkva blysin í stóra danssalnum; nú
vóru þau líklega öll sofnuð ; en bún þorði þó
ekki að fara til þeirra, því nú ætlaði hún að
skilja við þau. Ilenni fanst hjarta sitt
ætla að springa af sorg. Hún læddist inn í garð-
inn, tók eitt blóm úr blómbeði hverrar systur
sinnar og kastaði þúsund kossum til liallarinnar
með fingrinum; svo fór hún á stað upp í gegn
um ið dimmbláa liaf.
Sólin var ekki komin upp, þegar hún sá
liöll prinsins og steig upp á marmaratröppuna;
en tunglið skein skrert. Hafmeyjan drakk inn
bitra drykk og henni fanst eius og tvíeggjað
sverð gengi gegn uin líkama sinn, það leið ytir
hana og lmn lá sem dauð. Pegar sólin skein
yfir sjóinn, raknaði hún við; hún fann sviða
leggja í gegn um sig. En fyrir framan hana
stóð ungi prinsinn og liorfði á hana svörtu aug-
unum sínum, svo hún leit niður og sá að spoi'ð-
urinn var liorfinn, en í lians stað hafði hún
íengið inndæla litla, livíta fætur. En hún var
alveg nakin og þess vegna vafði hun sig í mikla,
langa hárinu sínu. Prinsinn spurði liana, hver
og hvaðan hún væri; liún leit á hann dimm-
bláum augunum, svo undurmild en þó svo sorg-
bitin, því hún gat ekki talað. l’á tök hann í
hendina á lienni og leiddi liana inn í höllina.
Yið livert spor sem hún steig, fanst henni eins
og liún gengi á nálum og bcittum hnífum, al-
veg' eins og' seiðkonan liafði sagt lienni fyrir;
en hún átti hœgt með að þola það, því við hlið
prinsins var hún svo létt á fæti, alveg eins og
vatnsbóla. Og prinsinn og allir sem sáu hana
undruðust yfir því,hvað liún gekk létt og yndislega.
Hún var klædd í dýrindisföt úr silki og
notludúk, i höllinni var hún fcgurst allra; en
liún var mállaus og gat livorki sungið né talað-
Fagrar ambáttii-, klæddar í silki og gull, komu
og sungu fyrir prinsinn og foreldra hans, kon-
ung og drotningu; ein þeirra söng betur en allar
liinar og prinsinn klappaði og brosti til hennar;
þá varð hafmeyjan brygg, því hún vissi að liún
sjálf hafði sungið miklu betur og hún hugsaði
með sér: „0, ef liann vissi, að óg hef gefið
röddina mína, og fæ hana aldrei, aldrei aftur,
til þess að geta fengið að vora lijá honum.“
Nú dönsuðu ambáttirnar inndada svífandí
dansa eftir fegursta söng. 1* á lyfti haf-
meyjan handleggjunum og leið yfir gólfið; og
liún dansaði svo yndislega, að engin hafði daus-
að eins vel á undan henni;við hverja hreyfingu,.
sem hún gorði, sást betur, hvað inndæl hún var
og augu hennar töluðu hjartnæmara máli ea
söngur ambáttanna.
Allir vóru hrifnir af því, einkum prius-
inn, sem kallaði liana litla óskilabarnið sitt, og
hún dansaði lengur og lengur, þó henni fyudist
hún ganga á beittum hnífum. Prinsinn sagði,
að hún skyldi alt1 af vera hjá sér og liún var
látin sofa á flavielskodda fyrir framan dyrnar
hans.
Hann lét sauma handa henni karlmaunsföt,
til þess að hún gæti farið moð sér þegar hanu
reið út. Þau riðu í gegn um ihnandi skóga, þar
sem greinarnar slógu á axlirnar á henni og smá-
fuglarnir sungu bak við blöðin. Hún klifraði
upp há fjöll með prinsinum, og þó að blæddi
úr fótunum á henni, þá hló liún að því og fór
með honum þangað til þau sáu skipin sigla fyrir
neðan sig eins og fugla, þegar þeir fljúga til
ókunnra landa. [Framh.]
•»
C?T\/T A -YT-Tnr^J.Xí^.
Hérna á Isatírði, þar sem svo oft hefir verið
liart manna milli, áttu líka litlu fuglarnir oft