Æskan - 10.08.1900, Síða 1

ÆSKAN.
Eignurr{*tt liefir 10. ÁGÚST 1900. 1 K,tstjðr>- 22. TBL,
j Stór-Stúka íslnnds (I. 0. G. T.) | Hjálmar Sigurðsson.
Sumarið.
^W^orið er horfið, sólin tekur smám
kJi&d saman að lækka á himninum og
gengur fyr undir á kvöldin en áður.
Það var fært frá ánum i 10. viku sum'
ars. Lömbin voru setin i tvo daga, og
siðan voru þau rekin inn á afrótt, og þang-
að verða þan sótt aftur fyrir réttirnar.
Gunna situr yfir ánum og rekur þær heim
kvölds og morgna, til að láta mjólka þær.
Pabbi er kominn úr kaupstaðnum með
hnífinn hans Nonna. Það er ljómandi fall-
egur tviblaðaður hnífur, með spegilfögrum
blöðum og skínandi hjöltum.
Sigurður vinnumaður er búinn að bakka
öll ljáblöðin, leggja þau á stein, smíða orf
og hrífur og ait er reiðubúið undir sláttinn.
Grasið í hlaðbrekkunni liggur nú í legu,
svo það er kominn timi til að slá. Fyr
en nokkurn varir hefir Signrður rekið Ijá
í orfið sit.t, og brýnt hann, og er nú far-
inn að bera niður austan undir bæjarveggn-
um. Og öli börnin horfa á hann með lotn-
ingu, meðan hann ei1 að slá fyrstu Ijáförin.
En svo hiakka þau svo undur mikið til,
þvi nú koma skarar og heymúgar, sem
hægt er að velta sér í.
Mnrguninn eftir eru allir
komnir út. á tún. og farnir að sla.
þeir vaknað um óttuskeið, til þess að nota
afallið, meðan það var á jörðuiini. Þar er
alt slegið sem fyrir verður: grængresi, bifu-
kollur, mjölsúrur, kornsúrur, sóleyjar, mariu-
stakkar, geldingahnappar o. s. frv. Alt
fellur um koll, hvað um annað þvert og í
múgann.
Gudda rakar ljánni því næst í flekki, og
svo fá krakkarnir að snúa heyinu þegar
það fer að þorna. Keppist þá hvert barnið
við annað eins og mögulegt er með rif-
garðinn sinn.
Þegar heyið er orðið þurt, er það sætt
á reipi. Sigurður og Gudda binda svo sæt-
ið en Nonni flytur baggana heim. Nonni
get.ur ekki tekið ofan eins og fullorðnu
mennirnir þegar hann kemur í heygarðinn;
gengur hann því undir baggann, setur
kryppuna upp, og getur með þvi móti spent
hann upp af klaknum. Stundum tekur
hann ekki eftir þegar hallast á hestunum;
fer þá yfir um og liggja, baggarnir eftir á
miðri leið, þvi ekki getur Nonni látið upp
einn. Pabbi er uppi í heygarði og hleður
úr heyinu. Segir hann þetta sé í seinasta
sinni sem hann hafi heygarð, hann sé svodd-
an verka þjcfur, og heyið skemmist i hon-
urn, og að ári hafi hann eintómar heyhlöð-
ur fyrir heyið sitt.
Nú er farið að slá á engjunum, og þá er
Nonni látinn færa fólkinu matinn á engj-
að flytja heim. Hann kann ekki enn þá að
slá, en að ari á hann að fá orf og ]já, —
og hefir Nonni stiengt þess heit, að ljáförin
sín skuli verða miklu breiðari, en hjá hon-
karlmennirnir
Hafa
arnar og sækja hestana upp í fjall þegar á