Æskan - 10.08.1900, Síða 3

87
mest aí Portúgöllum. Eyjarnar eru fundn-
ar árið 1432, árið áður en Jón Geirreksson
byskup í Skálholti var tekinn af lífl.
Frá Azoreyjum héldu þeir Sigurður enn
suður á bóginn, og var næst komið við á
Madeira, sem þýðir Viðey. Skamt frá henni
eru 4 smáeyjar aðrar, og eru suma'r þeirra
óbygðar. Állar þessar eyjar eru að eins
15 ferhyrndar mílur eða álíka og tveir
meðal hreppar, en íbúarnir um helmingi
fleiri en hér á landi. Eyja þessi fanst
skömmu síðar en Azoreyjar. Var hún þá
öll þakin þéttum skógi, jafnvel upp á hæstu
fjallatinda, en Norðurálfumenn þeir, sem
tóku sér þaj-. bólfestu nokkru síðar, kveyktu
í skóginum, og er sagt, að hann hafi verið
að brenna i 7 ár. Voru þá einkum ræktuð
þar vínber, og var Madeira-vínið þaðan nafn-
togað um allan heim, en vínviðarekrur þess-
ar eyddust síðar, og vínberin spiltust, og
lrið svo kallaða Madeira-vín, sem nú er búið
til, er alls ekki þaðan, heldur sambland af
spritti, sykri, og ýmsum óhollum efnum,
engu heilnæmari en vínandinn. — Fjöldi af
öðrum víntegundum, sem kend eru við
Suðurlönd, eru og alls ekki þaðan runnin,
heldur sigla þau undir föisku flaggi, og eru
alls ekki úr vínberjalegi, heldur tilbúin új'
ýmsu samsuili í norðurhluta Evrópu. Eyj-
an Madeira, ei' undurfögui', eiginlega ekki
nema eitt afar-gamalt eldfjall, sem nú er
liætt að gjósa, alt vaflð i alls konar blóm-
skrúð. Þar vex sykurreir, kaffl og ýmsar
ávaxtategundir. Eyja þessi heyiir undir
Portúgal, og fara gufuskip nú þangað frá
Lissabon, höfuðboi'ginni í Portúgal, á þi'ern-
ur dögum. < n seglskipið, sem Siguiður var
á, var auðvitað mikiu iengur á leiðinni.
Fei'ðin var ekki einu sinni nærri liálfn-
uð. Næst kom Sigurður við í Gíneaflóa,
vestan á Afiiku. Þá er komið suður undii'
miðjarðarlínu, og er þar hiti afarmikill.
Þar sá Sigurðui' svertingja i fyrsta sinn.
Þeir eru kolsvartir á hörund frá hvirfli til
ilja, tennurnar standa, skáhalt út og sýnast
þeii' því afar varaþykkir. Hár þeirra er
svart og lubbalegt, ekki jafn þétt á öllu
höfðinu, heldur eru þéttir toppár á sumum
stöðum og gisið á milli. Hárin eru ekki
sívöl eins og á okkur, heldur ferstrend og
eins og snúið upp á hvert þeirra.
Um þessar mundir voi'u hvítir menn
seztir víða að á Afríkuströudinni eða komu
þar að minsta kosti oft við. Fóru þeir
herferðir upp í landið, drápu suma, en
bundu aðra, og fluttu þá í jávnhlekkjum
ofan til sjávar, hrúguðu þeim undir þiljur
á skipum sínurn og fluttu þá yfir Atlants-
haf til Ameríku. Yoru svertingjar fluttir
þar í land og seldiv þar til að þi'ælka á
sykurökrum og bómullarökrum. Sættu
aumingjar þessir oft miskunaríausri með-
ferð, og voi'u barðir fyrir hvað lítið, sem
þeim vai'ð á. Mennirnir voru skildir frá
konum sínum og bömin frá mæðrunum,
og alt flæmt sitt í hverja áttina. Nú er
þrælahald afnumið í allri Ameríku og manna-
rán og þrælasaia eru hartnær útdauðir siðir
í Afríku.
Vér höldum enn áfram að segja frá Sig-
urði og fei'ð hans. Enn voru undin upp
segl á skipinu, og bar það æ lengra og
lengra suður í bezta byr suður fyrir mið-
jarðarlínu. Það heflr verið gamall siður,
að lralda hátiða-rdag á skipunum, þegar þau
hafa veiið að fara. yflr miðjarðáirlínuna.
Eru þeim sjómönnunum gerðar ýmsar bi ell-
ur, sém fara það i fyrsta sinn, en ekki er
þess getið, að Siguiður hafi orðið fyrir því.
Heiðnii' menn í fornöld trúðu því, að í haf-
inu væii guð, er Neptunus héti, og hefði
hann afarstóvan þriannaðan fovk i hendi.