Æskan - 22.11.1900, Síða 1

ÆSK AN.
IV. ÁRG.
Eignarrétt heflr 22. NOV. 19 0 0. Ritstjóri:
Stór-Stúka íslnnds fl. 0. G. T.) Hjálmar Sigurðsson.
3.
TEL.
Latli Savoyarinn.
_____
f Alpafjöllunum, á takmörkum Frakklands
og Ítalíu, liggur hérað eitt álíka stórt
■og tvær meðaisýslur á íslandi, er Savoyen
nefnist og hefir það heyrt Frakklandi til
um fjörutíu ár.
í einum dainum í héraði þessu stóð einu
•sinni dálítið hús, rétt undir afarháu fjalli,
•sem gnæfði hátt til himins og var efsti
hluti þess síþakinn jökli og ís. Sá, er vildi
■sjá npp á efsta tind fjallsins neðan lir daln-
nm, varð að regja sig töluvert aftur á bak,
■og oft kom það fyrir, að ekki var hægt að
•eygja tindinn, því gráhvítur skýjahjúpur
hafði sveipað sér utan um alt fjallið að
ofanverðu. í hverja átt sem litið var úr
dalnum, sáust ekkert annað en voldugar
hamraborgir, þaktar að ofanverðu að meira
eða minna leyti með jökulbreiðunni, og sló
.á hana purpurablæ, þegar sólin var að
renna hinum megin við fjöllin. Það var
fátt fagurt að sjá niðri i dalnum þeim;
reyndar vorn gi-ænir gróðrarblettir á stöku
stað, þar sem grasið var bæði þétt og háttf
en hinir staðirnir voi'u þó margfalt fleiri,
þar sem jörðin var þakin lausagrjóti eða
stórbjörgum, skuggalegum og gróðurlaus-
um, sundur tættum af vatni og viridi, sem
gnæfðu hátt. í ioft, upp eins og það væri
trollauknir og sundurbrótnir minnisvarðar
frá fyrri tímum. — Rétt við kofann hafði
tekist, að rækta dálítinn blett með mjög
mikillj fyi-irhöfn, og fekst af honum litið
eitt af korni, en það var svo gult og visið,
að ekki var að vænta' mikillar uppskeru
af því.
Á þeim tíma, er þessi saga gerðist, átti
hús þetta maður nokkur, er Pierre hét.
Hafði liann konu og fimm börn fram að
færa, og veitti honum oft örðugt að fleyta
fram líflnu. En Pierre var glaðlyndur og
áhyggjulítill, og hafði ekki margar áhyggj-
ur fyrir moi-gundeginum, enda hafði hon-
um tekist að bjargast ait til þessa nokkurn
veginn fram úr þvi, enda var hann dug-
legur leiðsögumaður og fylgdi ferðamönn-
um þeim sem komu þangað á ári hverju
til þess staðar í Aipafjöllurn. Því miður
komu þangað ekki margir menn, því dal-
urinn lá afskekt, og var því oft æði örð-
ugt fyrir Pierre að útvega nægilegt að borða
lianda öilum börnunum, sem voru hraust
og heilsugóð og höfðu allra beztu mata'r-
lyst þarna uppfrá i hreinu fjalialoftinu.
„Og ég er alveg hissa, hvað börnin geta
borðað“, sagði Pierre oft hálfbrosandi, þeg-
ar hann horfði á börnin meðan á máltíð-
unum stóð. „Ég held þau hikuðu ekki
við að leggja í fjallagöngustafinn, ef hann
væri borinn á borð fyrir þau.“
Og svo rendi hann augunum með mesta
ánægjusvip yflr barnahópinn, þar sem þau
voru flmm rjóð og þrifleg i kring um borð-
ið. Móðir þeirra rendi einnig til þeirra
ástúðlegum augum, en auðséð var á svip
hennar, að hiin var áhyggjufull fyrir fram-
tiðinni, og hún andvarpaði með sjáifri sér.
Hún bar kvíðboga fyrir því, að sá tíminn