Æskan - 22.11.1900, Síða 2

10
mundi bráðum koma, að ekkiyrði nægilegt
til að borða, og eitt eða fleiri barnanna
yrði að fara að heiman úr foreldrahúsum
til að leita sér atvinnu. Og þessi tími
kom áður en hún hafði búist við því.
Það bar við einn dag sem oftar, að Pierre :
fylgdi nokkrum ferðamönnum yflr fjöllin,
en þegar hann kom ekki heim um kvöldið
varð bæði móðirin og eldri bömin.hrædd
um hann og mjög óróleg. Elzti drengur-
.inn hafði farið 1 rökkrinu upp eftir einstig-
inu í fjaflinu til að skygnast eftir föður
sínum; en hann kom aftur án þess að
verða nokkuð var við hann.
„Má ég ekki fara yflr í þorpið hérna í
næsta dalnum og fá menn til þess að leita
að honum“, spurði hann móður sína.
„Jú, þú mátt það Eugen“ (lesið: Eivsjen),
svaraði rnóðir hans, sem varð æ hræddari
og hræddari, „en varaðu þig á gljúfrunum".
Prengnrinn lofaði að fara varlega og
skundaði a£ stað. Móðirin háttaði hin
börnin hvert af öðru og kom þeim í rúrnið.
Að svo búnu kveikti hún og tók að sauma
en hún hafði enga ró á sér við vinnuna.
Hún spratt upp hvað eftir annað og fór
út að hlusta, hvort hún heyrði ekki fóta-
takið, sem hún var alt af að vonast eftir;
en alt var þögult og hljótt, og ekki heyrð-
ist það allra minsta hljóð í kvöldkyrðinni.
.Nót.tin féll á og hún leið til enda, og enn
þá kom enginn i Ijós. Grár morgunbjarm-
inn gægðist inn um gluggann og ijósið á
íampanum tók smárn saman að dofna eftir
því, sem dagsbirtan jókst. Iíonan gekk út
úr kofanum, ef til vill í hundraðasta sinni,
til að skygnast upp eftir fjailinu. Nú gat
hún ókki lengú.r haldið kyiru fyrir og hljóp
skjá.lfaodi af sáiarangist n'pp eiiistigið ;. því
.. hún hafði séð mannahóp hátt uppi á fjall-
inu, sem báru eitthvað milli' sín. og Eugen
son sinn við hlið þeirra. Þegar hún kom
nær, sá hún greinilega hvað um var að
vera, og að mennirnir báru mann hennar
tii skiftis á börum á milli sin. Gat hún
þá ekki stilt sig lengur og rak upp aumkv-
unarlegt angistarvein.
Eugen heyrði óp hennar og kallaði til
móður sinnar: „Hann faðir minn er ekki
dáinn. Hann er lifandi!" Þetta var satt.
Faðir hans var ekki dáinn, en hann hafði
álcaflega meitt sig. Hann hafði verið far-
inn að halda heimleiðis síðla dags daginn
áður, og hafði þá hrapað niður eftir afar-
bröttu gili, og þar höfðu þeir menn fundið
hann löðrandi í blóði og meðvitundarlaus-
an, sem Eugen hafði fengið til að leita hans.
Aumingja Pierre dó reyndar ekki, en þegar
hann komst á fætur aftur var hann svo
bæklaður, að hann gat litla björg séi- veitt,
Það varð að stunda hann nærfelt eins og ó-
málga barn, en konan hans og börnin tóku
að liða neyð.
Einn dag kom Eugen hlaupándi heim úr
þorpinu og skundaði inn tii föður síns, sem
sat hnugginn og máttvana í hægindastól,
sem einhver hafði gefið houum af með-
aumkun.
„Nú er eg alveg stáðráðinn", hvíslaði
hann að föður sínum. „Maðurinn hefir
lofað að gefa mér hann Joko, apann sinn.
Nú á ég ekki annað eftir en að fá ieyfl
■ henhar mömmu til þess að leggja af stað.“
„Aumingja drengurinn ' minn“, mælti
Pierre hnuggiun í bragði, „þú veitst ekki
hvaða örðugleikar kunna að liggja fyrir þér!“
„Egbjarga mér vonandi, faðir minn! . .'.
Viltu ekki segja henni mönnum frá því?“
„Hvað er það, sem hann faðir þinn á
að s'égja mér?“ spuvði móðir lians, er kom
inn í sömu svifunum.
„ Að hann Eugen \nll fará' út' í heiminn.