Æskan - 30.12.1900, Blaðsíða 2

inn guttaperka. Er hinn endi hans ofan-
sjávar. Sé sterku rafmagni hleypt í þráð-
inn, kveikir það í sprengivélinni svo skips-
skrokkurinn flýgur í loft upp.
í sundinu milli eyjarinnar Ceylon og
Indlands er veitt ákaflega mikið af perlu-
skeljum á ári hverju, og er það eingöngu
gert af köfurum. En þeir hafa hvorki loft-
þétt föt nó köfunarhjálm, heldur eru þeir
svo lengi niður í sjónum í einu, sem þeir
geta haldið niðri í sór andanum, en það
er í hæsta lagi nálægt mínútu. Er þeim
hleypt niður á streng allsberum með körfu
í annari hendinni, og jafnskjótt og þeir
koma til botns, róta þeir svo mörgum
skeljum í körfuna og þeir ná í, kippa svo
í strenginn, og eru þá dregnir upp aftur.
En þetta er æði hættuleg vinna. feir
geta druknað, sóu þeir ekki dregnir nægi-
lega snögt upp, og auk þess er þar fult af
hákörlum og öðrum illfiskum, sem ráðast
á þá, ef þeir vei’ða varir þeirra, en þeir
hafa ekkert til að verja sig með gegn þeim.
L.itli SaYoyarinn.
(Niðurl.) Eugen dvaldi á veitingahusinu
unz búið var að grafa gamla manninn.
Síðan kvaddi hann veitingamanninn, tók
lírukassann á bak sér og lagði af stað.
Þegar hann hafði gengið nálægt eina mílu,
kom hann að fögrum bændabæ hjá vegin-
um, tók þar af sér lírukassann og fór að
snúa honum í fyrsta sinni. Úr lírukass-
anum hljómaði gamalt raunalegt lag, en
öll börnin á heimilinu og þar í grend þyrpt-
ust saman til að hlusta á hljóðfæraslátt-
inn. Eina telpuna á bænum langaði mjög
til að eignast apann og bað föður sinn
lengi um að kaupa hann handa sér, og
linti ekki látum fyr en hann fór út til
drengsins og spurði hann, fyrir hvað hann
vildi selja apann.
„Ég get ekki selt Joko“, mælti Eugen.
„Við höfum fylgst að alla leið frá Savoyen
og hingað, og hann hefir liðið með mér
bæði súrt og sætt. Þór megið ekki reið-
ast mór en óg get engan veginn skilið mig
við hann.“
„Nei, mér mundi aldrei detta í hug að
reiðast því“, svaraði bóndinn. „Ég get vel
skilíð, að þú vilt ekki farga apanum.“
Bóndinn gaf Eugen töluverða gjöf, og
drengurinn lagði nú af stað áftur með
kassann á bakinu og Joko ofan á kassan-
um. Svo leit út eins og Joko væri mjög
ánægðui’ með nýja sætið sitt og skoðaði
kassann mjög’ nákvæmlega. Alt í einu
hrikli í kassanum og apinn rak upp öskur,
svo Eugen lagði lírukassann af sér í skyndi
til þess að sjá, hvort hann hefði brotnað.
Sá hann þá, að nokkur partur í einni hlið-
inni hafði opnast, einmitt þar sem látúns-
knappurinn var í, sem gamli maðurinn
hafði verið að hreifa við, en þar undir
var dálítið leynihol, sem var fult af
gömlum bréfsneplum. Apinn hlaut að hafa
opnað leynihólfið. Eugen tók einn pappírs-
böggulinn úr hóifinu, en það má nærri
geta, hvað honum varð við, er hann sá,
að þetta voru alt peningaseðlar. Eugen
þekti gildi peninga, taldi seðlana, og sá, að
hann átti yfir fjórar þúsundir franka, eða
nálægt þrjú þúsundir króna.
„Heim, heim!“ kallaði hann upp yfir sig
af fögnuði. „Nú get ég farið aftur heim
til mömmu og pabþa; nú erum við öll
rík. Guði só lof, að ég seldi ekki hann
Joko, annars hefði ég aldrei fundið þessa
peninga.