Æskan - 14.04.1902, Blaðsíða 4

fara og eg var vön að vera daglega. Tók. ,
eg því að slétta úr hrukkunum, sem höfðti
komið á föt mín af meðferðinni a mér á
leiðinni í fangelsið. Horfðu margir á mig
með furðu og hvísluðust á: ..Aumingja
barnið! fað er fyrsti dagurinn, sem tiún
er hér.“
„Og ef til vill sá síðasti!" rriælti eg við
gamla konu, sem lá á gólfinu rétt við hlið-
ina á mér, „en eg gæti þó hjálpað yður
áður, svo þér. fengjuð dálífið betra legu-
rúm“.
„Hvað hefir það að þýða“, mælti hún.
„fyrir þann, sem stendur á þrösku]di ei- ‘
lífðarinnar? “
Í3amt sém áður reis hún upp á ojnbóga,
og með þvi hún var lítil og grannvaxin.
gat eg komið henni á fatahrúgu, sem eg
hafði lagt saman í einu hórninu.
„Einn presiamia var að blessá yfir oss. !
Var þá fangelsishufðinni alt í einu hrúndið
upp, og voru þar komnir fangavörðurinn og
herforingi sá, ef hafði tekið mig höndum.
Með þeim var einnig hermaður sá, er hafði
hvíslað því að mér, að breyta p'm nafn
mitt. Sá ’eg á augnaráði hans, að hann
var reiður mér, en eg skeytti því engu.
Var kállað á nokkra bandingjana. að koma
út, og átti að fara með þá til aftökustað-
arins, en eg vai' þó ekki á meðal þeirra.
Meðal annara, var kaílað á Mortagne borg-
ara‘-konu. Reis þá gamla konan á fætui', i
er eg hafði verið að hlúa að. Kinkaði
hún koili til míri í kvéðjuskvni og mæiti:
„Nú sérðu, að eg háfði rétt fyrir mér, þarnið
mitt“.
„Eg dvaldi 3 clagá í fangelsi án þess eg
væi'i köliuð út. meðal þeírra, er ekið var
á kerrunni til aftökustaðarins. Að þeim
tímn jiðnum voru ekki fleiri af oss dregn-
ir. til da.nðans. Robespierre sém var for-
seti ríkisins og hafði staðið fyrir blóðsút-
hellíiigunnm vár hrundið úr völdum og félög-
um hans og.'fengu þeir laun þau, er þeir
höfðu vH'óskiildað. Manndrápunum linti
og eg vnr látinn la.us að mánuði liðpum,
og komst, heim ti! tengdamóður minnar,
sem þá lá. fynr dauðanum. Settist eg hjá
rpmi iiennar og mælti hún við mig hátíðlega:
„Pú, hivttir á ofmikið fyrir mig, barnið
mitt gm.t, til' þess að hjarga þessum litla
lífsneista, sem enn þá er efti.r í mér“.
„Én þú getur hugsað þér það, Léon“,
máelti anuna mín að síðustu, „hversu
þakklát, eg var guði fyrir það, að hann
hafði verndað iif mitt — enda hefði eg þá
verið ílía búin nndir undir það að deyja",
mæfii hún við sjáifa sig. „Eg var miklu
glaðári yfii' því, að hafa ekki þurft að hjarga
lífi minij með ósannindum, og þú getur
getið næpi, hversu glöð eg var að fá að
sjá ástkæra eiginmanninn minn aftur, þeg-
ár eg hafði gert skyldu mína við móður
hans“.
Amma Lðons þagnaði, en saga hennar
hafði haft mjög mikil áhrif á hann. Hann
horfði. a hana með aðdáun óg mælti ein-
arðlega: „Eg skal aldrei ljúga framar,
eða gera neitt það, sem getur angrað þig.“
Gamía konan stöð upp með fyrirhöfn, því
endurmiimingarnar um gamla daga höfðu
hrært svo huga hennar og hrukkóttu hend-
urnar hennar skulfu, sem hún lagði á herð-
ar sonar sonfir síns um ieið og hún kysti
hanii biíðlega.
„Guð gefi, að hann veit.i þér þrek til
að halda loforð þitt, því alt, er undir því
komið, að þú hryggir ðkki hann með fram-