Æskan - 14.04.1902, Blaðsíða 6

68
Það væri von til þess að þeir vitjuðu
okkar aldrei framar, en þá væri landið
■okkar autt og eyðiiegt, ef við hættum að
heyra tii blessaðra sUmarfuglanna, því kom'a
þeirra minnir okkur þó á að sumarið éé í
nánd, og hefur þú ekki, maður minn, veríð
úti á fögrum vormorgni i logni og blíðu,
eða í hægum regnskúrum og heyrt þann
mikla fugiaklið, það er ánægjulegt að heyra
þær raddir samsyngja hverja með sínu nefi,
sfem allar lófa og þakka skapara sínum
fyrir góðu tíðina og náttúruftígurðina, að
heyra t. d. heiðlóuna syngja sitt inndælá
vormorguns lag „dýrðin", „dýrðin". En
innan um blandast sorgmæddur rómur, yfir
missi eggja og unga.
Það viiðist undarlegt. hvað fullorðnu
fólki þykir mikið í það varið að ræna fugla
og finna egg. Eg hefi þekt þrjá bræður,
alla frenitií- mannvæhlega, sem ekki gerðu
annað alt vorið en að smala rúmum 50
kindum og ræna fugla, aðallega herjuðu
þ)eir á spóann, ef maður nefndi þetta við
þá, héldu þeir, svo sem þeir ákváðu „að
það væri nóg til af h... .. spóanum."
Þykir ykkur börnin mín þetta og því um
líkt vera fagúr lofsöngur.
Einu sinni var vinnurriaður hjá foreldrum
míntim, sem gætti fjár, eitt kvöld ér hann
kom heim var hann' svö kátur óg glaðleg-
ur á svipinn, og snýtti sér íangri hrepp-
stjóra snýtu e'r hann kom inn á baðstofu
gólfið; stútaði 'sig á pontúnni sinni og sagði
um leið: „Mikið á.......... hefir tíst hjá
mér í kvöld, he, he, h'e.* „Tist hvað“ segir
móðir mín. Fót hánn þá ofan í vasa sinn,
og kom með 2 spóáegg og sagði að unginn
hefði verið bráðlifandi í þeim, ’ því hann
hefði tist svo hátt' en nú værí hann þagn-
aður og mundi því vera dauður.
Þegar bö.rn heyra fullorðið fölk tala svona
harðýðgislega um fúgiáiia, ef þá ekki von
að í brjóstum þeirra lifni ræriinga lund og
drápgyrnishugur.
Eg hefi heyrt talað um 2• systur, sem
vöru á næsta bæ við rhig, önnur var á
10., en hin á 11. árinu, þær voru að reka
kýrnar á haga, og er þær komu heim,
sögðu þær móður sinni ffa því að þær hefðu
fundið 4 Unga í hreiðri, sögðúst þær hafa
tætt og rifið þá í sundur, þar til þeir voru
allir dauðir, að þessu þótti þeim hið mesta
galnan, ög irióðir þeirra fann ekki að því
við þær, hefir eflaust fundistþetta eðlilegt.
Móðurástin hefir verið á lágu stigi hjá henni
blessaðri. Hvernið haldið þið, góðu börn,
að fugli þessum hafi orðið við er hann kom
heim í bólið sitt og sá það umturnað og
börn sín sundurflakandi Íiggjá þar dauð
rétt hjá. Ó sú sorg og æ sá harmur, sem
hefir gripið veslings foreldi-ana. Þessu lík
dæmi munu mörg til vera. Foreldrarnir
eiga því að vara böfn sín við að taka aldrei
unguð egg, og helzt engin, því foreldrarn-
ir fnáéttu gjárnan stinga hendinni í sinn
eiginh barm, og hugsa um það ef að dauð-
irin, sá mikli óvinur/ hrifsar í burtu á æsku-
árum ykkar einu stoð og styttu, ykkar
einka son eða dóttuf. Gætið að móðurást-
innni gagnvart fuglunum, því þó við skilj-
um ekki mál þeirra þá má maður eiga
það víst „að altsjaandi himins heffá“ skil-
ur og heyrir kvak þeirra og kvein.
Fuglarnir koma hingað á vorin tií að
klekja út eggjum sínum, sumir eiu rænd-
ir þegar; sumir þegar heita má að unginn sé
komin út úr egginu, en þó geta nokkrir