Æskan - 24.01.1903, Blaðsíða 3

ÆSKAN.
31
allar ferðaskrínur piltanna geymdar. Svo
.gægðist hann niður um opið á gólflnu, og
var að hugsa um, hvort nokkurt eldstæði
væri þar neðan undir. En þá fann hann
sterka eplalykt leggja upp í gegnum opið,
og vissi hann þá strax, að þarna neðan
undir mundi eplaherbergið vera.
Hann hlóð nú í mesta snatri nokkrum
ferðaskrínum hverri ofan á aðra og ldifraði
svo aftur upp í gegnum reykháfinn. Skóla-
bræður ha.ns fengu nú brátt þessar nýstár-
íegu fréttir, og höfðu allir nóg að hugsa þann
■dag og nóttina á eftir, því að enginn vissi
■enn þá, hvernig að skyldi fara til að koma
áforminu í framkvæmd. En fyrsta og mikils-
verðasta sporið var stigið: eplin voru fund-
in og mögulegt var að ná í þau.
Nú var samkoma haldin undir hnottrénu
úti á leiksvæðinu til að ráðgast um, hvað
gera skyldi. Að henni lokinni klifruðu for-
sprakkarnir upp á þakið og niður í gegn-
um reykháfinn til að þefa af eplunum og
ákveða, hvað til bragðs skyldi taka til að
ná þeim. Peir sáu brátt, að svo hátt var
niður, að ekki var takandi í rrrál að hoppa;
þurfti því nauðsynlega að hafa kaðal, og
varð fljótt bætt úr því. Þeii- tóku snærin,
sem bundið var utan um ferðaskrínurnar,
sneru þau saman og létu siðan minsta
drenginn síga niðuj'; átti hann að fylla alla
vasa sína og færa hinum. En litlir dreng-
ir hafa auðvitað litla vasa, og vaið því ó-
umílýjanlegt að láta hann síga niður hvað
eftir annað, svo að félagar hans gætu feng-
ið nægju sína.
„Yið ættum að hafa körfu," mælti einn
þeirra.
„Já, kvöldmatai'körfuna, “ bætti annar við.
„Já,“ sagði litli drengurinn, „það væri
miklu betj-a að síga í körfunni, því að
snærið meiðir nxig, skal eg segja ykkur."
Um kvöldið útbýtti elzti drengurinn matn-
um, eins og vant var. En um morguninn
eftir var karfan hoi-fin, og í næstu frímínút-
um var hún komin upp í herbel'gið uppi
á loftinu. Kaðlinum var fest við hana,
siðan var honum vafið utan urn járnslá,
sem piltarnir fundu þar í herbei'ginu, og
alt var í beztu reglu.
Nú gekk alt vel í nokkra daga. Laugar-
daginn næstan á eftir sáu þeir að frú Pinni-
ker fór að sækja epli, sem hún ætlaði að
hafa í sunnudagsmatinn, og hlökkuðu þeir
til að sjá framan í hana, er hún kæmi út
aftur. En þá vai' skólabjöllunni hringt, og
urðu þeir því af á.nægjunni í það sinn.
Síðar um daginn sáu þeir hana, og var
hún þá, að því er þeim virtist, allreiðuleg
og rneð gremjusvip. Héldu þeir að hún
mundi hafa kært fyrir doktornum, og mundi
hann hafa svarað, að það hlyti að vera
hugarburður, því að epli gætu ekki kom-
ist út um skráargat.
Þeir álitu þó ráðlegast að hætta um tíma,
og lofa henni að sækja epli í annað sinn,
áður en þeir sæktu meii'a. En þegar þeir
hugðu, að nú væi'i hún orðin róleg aftur,
þá héldu þeir áfram.
Frú Pinniker hafði strax séð, að epla-
hrúgurnar höfðu minkað til muna. Hafði
hún þá strax farið inn til doktorsins og
skýrt honum frá þessu, og það með svo
miklum ákafa, að hann kvað öll epliíDevon-
skíri ekki svo mikils virði, að ástæða væri
til að láta svona út af þeim. En eftir hans
skoðun voru það ekki eplin ein, sem hér
I bár að taka tillit t.il, og bað hann því frúna