Æskan - 24.01.1903, Side 4

32
Æ S K A N .
að Ijá sér lykilinn. svo að hann gæti sjálf-
ur rannsakað þetta.
Piltarnir vissu ekkert um þetta. Frú
Pinniker var svo vóleg eftir síðustu atrenn-
una, er þeir höfðu gert, svo að þeir hugðu,
að sér væri óhætt að gera nýja árás. En
einmitt í sama bili sem þeir komu niðui-
um- reykháfiun, kom doktorinn inn um
dvrnar í eplaherbergið. Ætlaði hann að fara
að skoða eplin, en heyrði þá uppi yfir sér
skarkala og raddir, sem hann kannaðist við.
Hann varð alt annað en glaður, er hann
heyrði, hverjir þjófarnir voru; faldi hann
sig í horni einu og beið átekta. Þess var
eigi iangt að bíða að hann sæi körfuna
með drengnum í koma hægt og hægt nið-
ur um opið á loftinu og staðnæmast á gólf-
inu neðan undir. fegar drengurinn kom
niður, sneri hann baki að doktornum, og
og sá hann því ekki strax. En nú sneri
hann sér við til að safna eplunum, og varð
hann þá svo óttasleginn, að honum féllust
aigerlega hendur. Doktorinn notaði sér þetta,
lagði höndina á munn drengnum og bauð
honum að þegja.
„Ertu kominn niður?" var kallað ofan-
að. Doktorinn lét litla þjófinn, sem skalf
af hræðslu, skilja að hann skyldi svara:
„Já,“ og gerði hann það, en þó varia nema
í hálfum hljóðum.
„Fyltu þá körfuna!" var kallað marg-
raddað. Doktorinn aðgætti nú gildleika og
styrkleika kaðalsins, settist svo sjálfur í
körfuna og lét drenginn skilja, að nú skyldi
hann gefa hið venjulega merki um að draga
körfuna upp. Þegar hann hafði gert það,
sá hann sér til óumræðilegrar skelfingar,
að karfan með doktornum í lagði af stað
upp, og óskaði þess að hann hefði aldrei
séð epli á æfi sinni.
„Pað er vel látið í hana núna,“ heyrði
doktorinn að sagt var, og þokti hann þar
rödd systursonar síns.
„Hann er víst með sjálfur," sagði annaiv
„Haltu fast í kaðaiinn, sleptu ekki! Jú,.
í þetta sinn verður það víst nóg,“ mælti
hinn þriðji.
En gleðin yfir þessum feng varð skamm-
vinn, því nú sáu þeir hattinn doktorsins
koma upp um opið og því næst andlitið,.
og mátti þá lesa ótta og skelfingu á and-
litum allra þeirra, er fyrir voru.
„Látið þið mig ekki detta niður á eplin
aftur, piltar, “ mælti hann; „eg hefi átt svo
erfit.t með að komast upp, og nú langar
mig til að vera hérna dálitia stund. “
J?eir sáu ekki annað vænna en að draga
hann alveg upp, þangað til hann var kom-
inn heill á hófi upp til þeirra.
„Kæru drengir mínir,“ mælti hann, er
hann var kominn upp úr körfunni. „Hvern-
ig gátuð þið fengið af ykkur að neyða mig
til að takast. slíka ferð á hendur? Pótt
öll epli á Englandi væru í boði, vildi eg
ekki gera þetta aftur, og ekki einu sinni,
þótt eg ætti að fá þau á leyfilegan hátt.“
Þegar piltarnir sáu, að hann var ekki
reiður, en að eins innilega hryggur, þyrpt-
ust þeir í kringum hann og tóku að afsaka
sig, en fundu þó brátt, að það var eigi
mögulegt.
„Piltar," mælti hann, „eg get ekki af-
sakað ykkur. Þetta er svo skammarlegt
athæfi, að eg þvæ hendur mínai' og gleymi
því undir eins. Eg er að eins feginn því
að það eru ekki fleiri, sem vita það. Eru
nokkrir af yngri drengjunum við það riðnir?*