Æskan - 01.05.1910, Side 3

Æ S K A N.
35
Svo liðu tímar fram.
lJá var það eitt heiðrikt og fagurt
sumarkveld, að æskulýðurinn var saman
safnaður við dansleik fyrir utan hæinn.
Fölur og grannvaxinn piltur, með dreym-
andi augnaráð, lék á liljóðfæri við dans-
inn. Það var Þorkell. Hljóðfæraleikari
gat hann orðið og ekkert annað.
Ókunnur maður, fríður sýnum og vel
klæddur, stóð þar lijá og horfði á. —
Hann var á ferðalagi og stytti sérstundir
með því að horfa á skemtanir æsku-
lýðsins meðan hann beið farargreiðslu.
»Syngdu nú fyrir okkur, Þorkell, á
meðan við hvílum okkurl« kallaði ung
slúlka í hópnum. »Syngdu einhverja af
vísunum þínum«.
Unglingurinn kastaði höfðinu snögg-
lega aftur á l)ak, lét aftur augun í svip
og byrjaði síðan að syngja, A'eikt og hik-
andi í fyrstu, en eftir því sem lengra
leið, varð söngur lians hreinni og styrk-
ari, og að lokum með svo mikilli til-
linningu að fuglarnir hölluðu undir (latt
og hlustuðu á hann. En dökku augun
ókunna mannsins tindruðu þá eins og
stjörnur og ánægjubros lék um varir hans.
Faðir Þorkels sat heima, gramur í
geði yfir því, að eiga slíka landeyðu fyrir
son, sem ekkert gæti annað en »galað«
og gargað á fiðlu.
í sömu svipan var hurðinni lokið upp
og inn kom ókunnur maður prúðbúinn.
»Eruð þér Mattías skósmiður?« spurði
hann kurleislega.
»Já«.
»Faðir Þorkels spilara?«
»Já, því miður«.
»Því miður, segið þér? Það ættuð
þér'ekki að segja. Það verður eitlhAað
mikið úr lionum, drengnum þeim, er
fram líða stundir«.
»Eitthvað, — livað?« spurði skósmið-
urinn forviða.
»Ja, fiðluleikari, söngvari, tónlistar-
maður eða eitthvað þess konar. Eg ætla
að biðja yður að lofa mér að taka pilt-
inn með mér til þess að fullkomna gáf-
ur hans. Eg er söngfræðingur sjálfur,
og þegar eg heyrði hann spila og syngja
þarna úti á vellinum, þá skildist mér
það undir eins, að hann er gæddur frá-
bærurn gáfum, sem ællaðar eru til þess
að göfga og gleðja mannkynið. Viljið
þér leyfa mér að taka hann með mér?«
»Já, með gleði geri eg það. Ef þér
getið gert hann að manni, þá mun eg
blessa yður eilíílega«, sagði Mattías.
Og Þorkell fór með ókunna manninum
út i heiminn. — Mörgurn árum seinna
kom mjög verðmætt peningabréf til skó-
smiðsins, og það var líka þrungið af
kærleika og hjartnæmum sonarorðum.—
í niðurlagi bréfsins sagði Þorkell: »Nú
sjáið þið, ástkæru foreldrar, að eg er
orðinn sjálfstæður maður fyrir leirburð
minn og lagasmíðar. Eg á stórhýsi, og
þið eigið að koma lil mín og búa í því
með mér«.
»Sagði eg þetta ekki alt af?« sagði þá
föðurannna hans, sem enn var á lífi og
komin ýlir nírætt. »Þarna er skírnar-
gjöfin! Eg vissi, að hún mundi koma i
ljós á endanum«. Sj. J.