Æskan - 01.09.1918, Page 4

68
Æ S K A N
Hann hafði ekki vilund á móti því,
en bað mig að eins um að víkja mér
dálítið til liliðar. Svo fór hann að
erta til hrútinn. Hann kallaði til
hans, kastaði í hann steinum og gerði
ýms önnur apastryk, svo að hrútur-
inn varð alveg hamslaus, setti undir
sig hausinn og rendi sér á hann og
ætlaði að varpa honum til jarðar.
En Hans stóð grafkyr, rétt eins og
það væri geithafur, sem liann ætti
við, þangað til hrúturinn var kominn
svo nærri honum, að andgufuna úr
nösunum lagði yfir Hans, — þá stökk
Hans alt í einu fimlega til hliðar og
rak lensuna sína í brjóst honum.
Hefir það víst verið meira en lílið
álak, því að undir toginu á hrútnum
var þétt ull og þófin.
Moskussauðurinn gengur úr ullinni
á sumrum; hún losnar af sjálfu sér
og rýmir fyrir nýju ullinni. Til þess
að losna við liana lil fulls, þá veltir
liann sér á jörðunni og nuddar sér
við börð og steina og hristir sig svo;
fýkur þá ullin af honum eins og ryk.
Eskimóar tína hana svo upp og hafa
hana í rúmin sín. Úr toginu ílétta
þeir grimur fyrir andlilin á sér, til
að verja sig fyrir mývarginum, sem
er sönn landplága þar, engu síður
en í hitabeltinu. (Framh,).
Ólman leik
illra fýsna
og göfug vevk
gúðra kenda,
sorgir grátenda
og gleði kcellra,
ckkert af pcssu
hans augu sjá.
Hljóður löngum
halnr sá
í hregsi sinn
situr inni.
Svífur hugur
iil horfins tíma.
Margt lil er
upp að ryfja.
Svífa þá slundum
sorgarskuggar
yfir andlil hans
og ijglast hrýr,
en stundum blill
hann brosa gerir
og gleðiljómi'
úr leiftrar augum.
IAða svo pannig
langir dagar,
að einbúinn pögull
inni silur
í liugsanir sínar
sokkinn niður,
honum sem veila
hrygð og gleði.
Alt hið margbreytta Pó að einbúans
blíða og stríða, œ/i sé
sem lífið að honum ömurleg
hafði rétl, á ýmsa lnnd,
kemur pá hans hreinnar gleði
í huga fram. og háleits friðar
Myndirnar pekkir oft fœr hann nolið
myrkn’ og björlu. í einverunni.
Guðjón K ristmundsson.
OOOOQOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
§ Byrgir litli. I
o 8
OOOOQOQOOO OOOOOOOOOO
E i n b ú i n n.
1 lillum kofa
langt frá bygðnm
eyðir liann sínum
œfistundum.
Aldrei mann nokkurn
augum litur,
lil hans leið sína
leggja’ ei dróttir.
Ökyrð heims
og ys og glaumnr,
margl pað, sem æsir
manna hugi,
lil einbúuns
eigi berst,
næði hans
neilt ei tru/lar. .
j]AÐ var farið að líða að
afmælisdeginum hennar
mömmu. Eldri systkinin
fjögur: Karl, Áki, Eiríkur
og Inga, töluðu ekki um annað síð-
asta liálfan mánuðinn en að spara
og draga saman aura til að ltaupa
einhverja afmælisgjöf handa mömmu.
Þau lögðu í sjóð. Inga var elzt;
hún var gjaldkerinn; en hún var ekki
öfundsverð af þeirri stöðu, því bræð-
ur hennar voru alt af að spyrjast
fyrir um sjóðinn; alt lieimsins góz og
gæði þóttust þeir geta keypt fyrir það,